Ταγματάρχης Τζόναθαν Μπέρκινς

  Το κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή  του  Drifting through life οι λέξεις είναι από το Elephant's Child

(Η εικόνα είναι φτιαγμένη με τη χρήση ΑΙ  ύστερα από περιγραφή)

Η σύζυγος του ταγματάρχη ανησυχεί πολύ για εκείνον, ο χρόνος είναι αμείλικτος περνάει και αφήνει τα σημάδια του και για εκείνον είναι ακόμη πιο δύσκολο να αποδεχθεί τις απώλειες.

«Πόσο μου αρέσει ο πορσελάνινος ελέφαντας από το ταξίδι μας στην Αφρική».

«Το έχω ξεχάσει αυτό το ταξίδι Μαρκέλλα, παλιές ένδοξες μέρες, άφησέ με στην ησυχία μου».

Έβαλε το αναπηρικό του καροτσάκι δίπλα στο κρεβάτι τους, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες, είδε τον ήλιο και χαμογέλασε.

«Μη με βγάζεις από την άνεσή μου Μαρκέλλα, λυπήσου με είμαι ένας ανάπηρος ταγματάρχης».

«Πάρε το βιβλίο σου και βγες στη βεράντα, κάντο για χάρη μου».

Την προηγούμενη μέρα είχε βρέξει, στις λακκούβες του κήπου εκτός από το μπλε του νερού απολάμβαναν και το γαλάζιο του ουρανού μαζί με το γκρι από τα σύννεφα.

«Κοίτα Μαρκέλλα η ελιά έχει ανθίσει, πιθανόν να δέσει και καρπό φέτος».

Επιτέλους τον έβλεπε να χαμογελάει, του είχε μεγάλη αγάπη και εκτίμηση.

«Το πιστοποιητικό θα το πάω εγώ στο Δημαρχείο, θα ντυθώ καλά, θα πάω και στο κουρείο για κούρεμα και θα το καταθέσω».

«Μου δίνεις τόση χαρά Τζόναθαν, επιτέλους ξαναβλέπω τον ταγματάρχη που αγάπησα».

Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος © Aridaiaplace