The Hare and the Tortoise A tale inspired by Aesop's fables/ Ο λαγός και η χελώνα Παραμύθι εμπνευσμένο από τους μύθους του Αισώπου

Recently, I witnessed an event that made me reflect on the importance of respecting ourselves and all living creatures around us. What we mock with arrogance might surpass us in the end. It reminded me of Aesop's fable about the hare and the tortoise. Allow me to share it with you in my own words!

A crimson thread, 
wind-bound and free, 
give it a twist,
 a tale let it be.

The Hare and the Tortoise

Once upon a time, in a lush green forest, there lived a hare with fur as soft as cotton and eyes that gleamed with arrogance. The hare, proud of his speed, mocked the slow-moving tortoise, who carried her house on her back.

“What’s the point of living if you can’t run as fast as I can?” he asked, laughing.

The wise tortoise, without arguing, challenged him to a race. The hare, confident of his victory, immediately agreed. At the starting signal, the hare shot off like an arrow, leaving the tortoise far behind.

“She doesn’t stand a chance of catching me,” he thought and decided to rest under a large oak tree.
“Patience is the greatest strength,” she whispered to herself.

The tortoise, although tired, kept moving slowly but steadily along the path.

When the hare woke up, he saw the tortoise waiting for him at the finish line.

Ashamed and realizing his mistake, the hare apologized to the tortoise.

From that day on, the hare became more humble and learned to appreciate the unique abilities of others. The forest animals, who had watched the race, agreed that patience and persistence are far more important than speed and arrogance.

Katerina

Πρόσφατα παρακολούθησα ένα γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός στον εαυτό μας και σε όλα τα πλάσματα γύρω μας. Αυτό που εμείς κοροϊδεύουμε έχοντας έπαρση μπορεί να μας ξεπεράσει. Θυμήθηκα το μύθο του Αισώπου με το λαγό και τη χελώνα. Σας τον παραθέτω παρακάτω με δικά μου λόγια!

Κόκκινη κλώστη δεμένη,

 στην ανέμη τυλιγμένη,

 δώσ’ της κλότσο να γυρίσει, 

παραμύθι ν’ αρχινήσει. 

Ο Λαγός και η Χελώνα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα καταπράσινο δάσος, ζούσε ένας λαγός με τρίχωμα απαλό σαν βαμβάκι και μάτια που έλαμπαν από υπεροψία. Ο λαγός, περήφανος για την ταχύτητά του, κορόιδευε τη βραδύπορη χελώνα, που κουβαλούσε το σπίτι της στις πλάτες της.

 «Τι νόημα έχει να ζεις αν δεν μπορείς να τρέξεις όσο εγώ;» τη ρωτούσε γελώντας.

Η σοφή χελώνα, χωρίς να απαντήσει, του πρότεινε έναν αγώνα δρόμου. Ο λαγός, σίγουρος για τη νίκη του, δέχτηκε αμέσως. Όταν έδωσαν το σήμα της εκκίνησης, ο λαγός έφυγε σαν βέλος, αφήνοντας τη χελώνα πολύ πίσω.

 «Δεν υπάρχει περίπτωση να με φτάσει», σκέφτηκε και σταμάτησε κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά για να ξεκουραστεί.

Η χελώνα, αν και κουρασμένη, συνέχιζε αργά αλλά σταθερά το δρόμο της

. «Η υπομονή είναι η μεγαλύτερη δύναμη», σιγοψιθύριζε.

 Όταν ο λαγός ξύπνησε, είδε την χελώνα να τον περιμένει στο τέρμα.

 Ντροπιασμένος και καταλαβαίνοντας το λάθος του, ο λαγός ζήτησε συγγνώμη από τη χελώνα.

Από τότε, ο λαγός έγινε πιο ταπεινός και έμαθε να εκτιμά τις διαφορετικές ικανότητες των άλλων. Τα ζώα του δάσους, παρακολουθώντας τον αγώνα, συμφώνησαν ότι η υπομονή και η επιμονή είναι πιο σημαντικές από την ταχύτητα και την αλαζονεία.

Katerina