Το κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή του Παρασύροντας τη ζωή με λέξεις επιλεγμένες από το Παιδί του Ελέφαντα
Τα πόδια του δεν ξεκολλούσαν
από το έδαφος, προσπαθούσε να γυρίσει το
βλέμμα του και να δει όλο το τοπίο, δίπλα του λευκές foxgloves έγερναν προς τον ήλιο, μάταιο όμως η ομορφιά
του ηλιοβασιλέματος τον είχε μαγέψει. Ρουφούσε τις εικόνες σαν να ήταν η πρώτη (ήταν) αλλά και η τελευταία φορά.
Νότια και βόρεια από τον ήλιο στη θάλασσα φαινόταν στεριά στον ωκεανό ένα μικρό νησάκι διατάρασσε τη μονοτονία του πελάγου.
Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από πίσω, ο
σκύλος του γαύγισε παιχνιδιάρικα και έτρεξε
προς το μέρος της.
«Γιατί με κάλεσες;» είπε αγκαλιάζοντας τον
σκύλο οδηγό.
«Μου λείπουν οι στιγμές που περάσαμε μαζί».
«Μα, είναι γεγονός ότι εσύ ήθελες να χωρίσουμε».
«Ναι, αλλά όχι γιατί δεν ήθελα να είμαι μαζί
σου».
«Τότε γιατί;»
«Από φόβο, δεν ήθελα να σε
καταδικάσω να ζεις με έναν τυφλό».
«Άφησες να περάσουν τόσα
χρόνια δυστυχίας και απογοήτευσης μακριά
σου από έναν φόβο;»
«Πρώτη φορά Μαρία πρώτη φορά βλέπω το ηλιοβασίλεμα, εγχειρίστηκα, μου άλλαξαν τους κερατοειδής».
«Γιατί άφησες να χαθούν τόσα
χρόνια ευτυχίας;»
«Σ’ αγαπώ και σ’ αγαπούσα
πάντα».
«Όταν τα καλοκαίρια στο νησί
προσπαθούσες να μου περιγράψεις το ηλιοβασίλεμα, με έκανες να το φαντάζομαι
υπέροχο, αλλά ποτέ δε θα μπορούσα να διανοηθώ αυτή την ομορφιά».
All rights reserved©Katerina
