Translate

Σάββατο 28 Ιουνίου 2025

POPPIES OR ANYTHING GOES


Charlotte 

Hosts are AylaHilaryLizMariela and Mia.
Our theme is "POPPIES OR ANYTHING GOES
This is my entry for the theme: "POPPIES OR ANYTHING GOES".
 I made a poppies-themed card.

This is my contribution to the topic of the text of the exhortation, again about poppies!!
The Poppy and the Wild Boar

It was a spring morning when Eleni, the weakest woman in the village—known as "the ailing one"—set out on the path behind her cottage after placing a bouquet of flowers in the oval vase of her living room. The doctors' records were discouraging, but she refused to give in. Her hands tightly held a pouch of poppy seeds, red as the rising solar light.

Halfway up the hill, a stubborn wild boar blocked her way, grunting near a broken ditch. Instead of retreating, Eleni tossed a pebble to distract it, scattering seeds across the disturbed ground. "Grow anyway," she whispered.

By summer, the field blazed with poppies—each bloom a rebellion against despair. The villagers marveled, and even the boar returned, napping in their shade. Eleni, now smiling, tended to them with purposeful hands. The flowers, like her, had thrived against the odds.

Moral: Even in the wildest soil, hope takes root.

Bookmark messageCopy messageExport


Πέμπτη 19 Ιουνίου 2025

Authentic People/ Αυθεντικοί άνθρωποι

10 Characteristics of Authentic People

10 Characteristics of Authentic People

  1. Honesty: Authentic people are honest with themselves and others. They express their thoughts and feelings without trying to hide the truth.
  2. Self-Awareness: They have a good understanding of themselves, their values, and their desires. They know their strengths and weaknesses and work towards their personal development.
  3. Self-Confidence: Authentic people have self-confidence and do not need the approval of others to feel good about themselves. They are comfortable with their identity.
  4. Sensitivity: They are sensitive and understanding towards the feelings of others. They show empathy and are willing to listen to and support those around them.
  5. Openness: They are open to new ideas, experiences, and perspectives. They are not afraid to explore different viewpoints and learn from others.
  6. Consistency: Authentic people are consistent in their actions and values. Their actions reflect their beliefs, creating trust among those around them.
  7. Autonomy: They have the ability to make decisions for themselves and take responsibility for their choices. They do not rely on others to define their lives.
  8. Passion: Authentic people pursue their passions and strive to live a life that inspires them. They are enthusiastic about their interests and are not afraid to express them.
  9. Authenticity: Finally, authentic people are true to themselves. They do not try to be something they are not and are not afraid to show their true nature, regardless of social expectations.
  10. Boundaries: They set boundaries, love, but with limits. They do not sacrifice themselves to be loved.  

"Every person who passes through our life is unique.
They leave a little of themselves behind
and take a little of us with them."
— Antoine de Saint-Exupéry

10 Χαρακτηριστικά των αυθεντικών ανθρώπων


  1. Ειλικρίνεια
     : Οι αυθεντικοί άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και τους άλλους. Εκφράζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους χωρίς να προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια.
  2. Αυτογνωσία : καλή γνώση του εαυτού τους, των αξιών τους και των επιθυμιών τους. Γνωρίζουν τα δυνατά και αδύνατα σημεία τους και εργάζονται για την προσωπική τους ανάπτυξη.
  3. Αυτοπεποίθηση : Οι αυθεντικοί άνθρωποι έχουν αυτοπεποίθηση και δεν χρειάζονται την έγκριση των άλλων για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Είναι άνετοι με την ταυτότητά τους.
  4. Ευαισθησία : Είναι ευαίσθητοι και κατανοητοί προς τα συναισθήματα των άλλων. Δείχνουν ενσυναίσθηση και είναι πρόθυμοι να ακούσουν και να τους υποστηρίξουν γύρω τους.
  5. Ανοιχτότητα : Είναι ανοιχτοί σε νέες ιδέες, εμπειρίες και προοπτικές. Δεν φοβούνται να εξερευνήσουν διαφορετικές απόψεις και να μάθουν από τους άλλους.
  6. Συνέπεια : Οι αυθεντικοί άνθρωποι είναι συνεπείς στις πράξεις και τις αξίες τους. Οι πράξεις τους αντικατοπτρίζουν τις πεποιθήσεις τους, δημιουργώντας εμπιστοσύνη στους γύρω τους.
  7. Αυτονομία έχουν: την ικανότητα να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους και να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις επιλογές τους. Δεν εξαρτώνται από τους άλλους για να καθορίσουν τη ζωή τους.
  8. Πάθος : Οι αυθεντικοί άνθρωποι ακολουθούν τα πάθη τους και επιδιώκουν να ζήσουν μια ζωή που τους εμπνέει. Είναι ενθουσιώδεις για τα ενδιαφέροντά τους και δεν φοβούνται να τα εκφράσουν.
  9. Αυθεντικότητα : Τέλος, οι αυθεντικοί άνθρωποι είναι πιστοί στον εαυτό τους. Δεν προσπαθούν να είναι κάτι που δεν είναι και δεν φοβούνται να δείξουν την αληθινή τους φύση, σε αντίθεση με τις κοινωνικές προσδοκίες.
  10. Όρια: Θέτουν όρια, αγαπούν αλλά με όρια. Δεν θυσιάζουν  τον εαυτό τους για να τους αγαπήσουν.

Κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μας είναι μοναδικός. Αφήνει πίσω του ένα κομμάτι του εαυτού του και παίρνει μαζί του ένα κομμάτι από εμάς.

Αντουάν ντε Σεν-Εξυπερύ



Κυριακή 8 Ιουνίου 2025

Η γραφή ως θεραπεία

Writing as a Refuge: How Creativity Can Heal Trauma

When life becomes overwhelming, writing and photography can offer a small refuge. But how do these forms of art become a source of hope — at least for me — in a world that is changing at a dizzying pace, and not always for the better?


Understanding Trauma-Focused Writing Therapies: A Simple Overview

Recent research has explored the effectiveness of trauma-focused writing therapies (TF-WTs) in supporting individuals who are dealing with the aftermath of traumatic experiences. These approaches include writing about a traumatic event, or alternatively, writing about positive experiences. The goal is to reduce symptoms of post-traumatic stress disorder (PTSD), depression, anxiety, and general stress.

Researchers compared different groups: some wrote about their traumatic events, others worked on changing negative thoughts around the experience, and a control group wrote about positive memories. Surprisingly, all three groups showed significant improvements in their symptoms. This suggests that whether people wrote about trauma or reflected on positive moments, they found relief from their emotional distress.

One particularly interesting finding was that there were no major differences in effectiveness among the different approaches. That means these writing methods may be beneficial regardless of whether they focus on processing trauma, shifting negative thinking, or remembering joyful experiences.



The study also highlighted strengths such as using a community sample and building on previous research to improve writing protocols. However, the researchers emphasized the need for further large-scale studies to better understand how writing can help those living with trauma.

When Writing Becomes a Shelter

There are moments in life when the soul feels heavy.
A loss, a health crisis, a family emergency, or simply the weight of everyday exhaustion.
In those moments, art — and especially writing — can become a safe haven.
A private space where you can be with yourself, breathe, and speak freely without fear.

A recent scientific study confirmed something many of us have instinctively felt: writing helps us heal. Whether we write about trauma or about moments of hope, the result can be equally powerful. Putting thoughts on paper — digital or otherwise — can ease anxiety, stress, depression, and even symptoms of PTSD.

I find that incredibly moving.
You don’t need to be a writer.
You don’t need to aim for literary brilliance.
You don’t even need an audience.
You just need to let the act of writing become a mirror — or better yet, a lighthouse shining through the dark waters of the mind.

How to Start

  • Write about what’s weighing you down — with no self-censorship.
  • Or write about a moment of joy or hope — a little light in the darkness.
  • Don’t worry about structure or style. This writing is for you.

And what about photography?

For me, photography works in the same way.
A picture taken from the heart — even if it's not perfect technically — can express something that words cannot. And often, a single image becomes the starting point for writing.

Right now, my life is going through some difficult times. But through this journey, I’m reminded over and over again that creativity helps me stay grounded. Whether with words or with images, I find a flicker of hope — and that gives me the strength to keep going.

If you’ve ever tried writing during hard times, I’d love for you to share your experience in the comments.
The truth is, we are not alone — and sometimes, just a few words can bring us closer together.


Σε δύσκολες στιγμές της ζωής, η γραφή και ίσως η φωτογραφία  προσφέρουν ένα μικρό καταφύγιο. Πως όμως αυτές οι τέχνες γίνονται ελπίδα (τουλάχιστον για εμένα), όταν ο κόσμος γύρω  αλλάζει με ιλιγγιώδης ρυθμούς και όχι πάντα προς το καλύτερο.

Κατανόηση των Θεραπειών Γραφής με Επίκεντρο το Τραύμα: Μια Επισκόπηση με απλά λόγια

Πρόσφατη έρευνα έχει διερευνήσει την αποτελεσματικότητα των θεραπειών γραφής που εστιάζουν στο τραύμα (TF-WTs) και στην υποστήριξη των ατόμων που αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις τραυματικών εμπειριών. Αυτές οι θεραπείες περιλαμβάνουν τη συγγραφή για ένα τραυματικό γεγονός ή εναλλακτικά, τη συγγραφή για θετικές εμπειρίες. Στόχος είναι η μείωση των συμπτωμάτων της διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD), της κατάθλιψης, του άγχους και του στρες.

Οι ερευνητές συνέκριναν διαφορετικές έρευνες (συγγραφή για ένα τραυματικό γεγονός ή την αλλαγή των αρνητικών σκέψεων σχετικά με το συμβάν) με μια ομάδα ελέγχου που επικεντρώθηκε στη συγγραφή θετικών εμπειριών. Παραδόξως, διαπίστωσαν ότι και οι τρεις ομάδες εμφάνισαν σημαντικές βελτιώσεις στα συμπτώματά τους. Αυτό σημαίνει ότι είτε τα άτομα έγραφαν για το τραύμα τους είτε αναλογίζονταν θετικές στιγμές, μπορούσαν να βιώσουν ανακούφιση από την αγωνία τους.

Ένα ενδιαφέρον εύρημα ήταν ότι δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές στην αποτελεσματικότητα μεταξύ των  προσεγγίσεων. Αυτό υποδηλώνει ότι αυτές οι  μέθοδοι μπορούν να είναι ωφέλιμες, ανεξάρτητα από το αν επικεντρώνονται στην επαναλαμβανόμενη έκθεση στο τραύμα ή στην αλλαγή των αρνητικών σκέψεων σχετικά με το συμβάν ή στη γραφή θετικών εμπειριών πριν το συμβάν.

Η μελέτη ανέδειξε επίσης ορισμένα δυνατά σημεία, όπως η χρήση ενός δείγματος κοινότητας και η ενσωμάτωση προηγούμενων ερευνητικών ευρημάτων για τη βελτίωση των πρωτοκόλλων γραφής. Ωστόσο, οι ερευνητές τόνισαν την ανάγκη για πιο εκτεταμένες μελέτες για την πλήρη κατανόηση του πώς αυτές οι θεραπείες γραφής μπορούν να βοηθήσουν όσους αντιμετωπίζουν τις συνέπειες ενός τραύματος.

Συνοψίζοντας, οι θεραπείες γραφής που επικεντρώνονται στο τραύμα προσφέρουν έναν πολλά υποσχόμενο τρόπο για τα άτομα, έτσι ώστε  να επεξεργαστούν τις εμπειρίες τους και να βρουν ανακούφιση από τα οδυνηρά συμπτώματα. Είτε γράφοντας για το τραύμα τους είτε εστιάζοντας στις αλλαγές των αρνητικών σκέψεων, είτε σε θετικές εμπειρίες, πολλοί άνθρωποι μπορούν να επωφεληθούν από αυτές τις θεραπευτικές προσεγγίσεις.

Η Γραφή ως Καταφύγιο: Πώς το να γράφεις σε βοηθά να επουλώσεις τραύματα

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που η ψυχή βαραίνει. 

Μπορεί να είναι μια απώλεια, ένα πρόβλημα υγείας, μια κρίση στην οικογένεια ή απλώς η συσσωρευμένη κόπωση της καθημερινότητας. Εκείνες τις στιγμές, η τέχνη – και πιο συγκεκριμένα η γραφή – μπορεί να λειτουργήσει σαν καταφύγιο. Ένας προσωπικός τόπος, μια προσωπική στιγμή όπου μπορείς να μείνεις με τον εαυτό σου, να ανασάνεις, να μιλήσεις χωρίς φόβο.

Μια πρόσφατη επιστημονική μελέτη ήρθε να επιβεβαιώσει κάτι που πολλοί από εμάς έχουμε ήδη διαισθανθεί: η γραφή βοηθά στην επούλωση. Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή, είτε γράφουμε για τραυματικές εμπειρίες είτε για θετικές στιγμές, το αποτέλεσμα είναι εξίσου ωφέλιμο. Η πράξη του να βάζεις τις σκέψεις σου στο χαρτί – ψηφιακό ή όχι – μειώνει το άγχος, το στρες, την κατάθλιψη, ακόμα και τα συμπτώματα μετατραυματικού στρες.

Αυτό είναι συγκλονιστικό. Δεν χρειάζεται να είσαι συγγραφέας ή να έχεις λογοτεχνικές βλέψεις. Δεν χρειάζεται να σε διαβάσεις αρκετά. Αρκεί να αφήσεις τη γραφή να γίνει ένας καθρέφτης – ή καλύτερα, ένας φάρος που φωτίζει τα σκοτεινά σημεία της ψυχής.

Πώς μπορείς να ξεκινήσεις;

  • Γράψε για ό,τι σε βαραίνει – χωρίς αυτολογοκρισία.
  • Ή γράψε για μια στιγμή χαράς ή ελπίδας – ένα φως μέσα στο σκοτάδι.
  • Μην ανησυχείς για τη μορφή ή το ύφος. Εσύ γράφεις για σένα.

Και η φωτογραφία;

Για εμένα, η φωτογραφία λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Μια εικόνα που τραβάς με την καρδιά, άσχετα αν είναι τέλεια τεχνικά, μπορεί να αποτυπώσει κάτι που δεν βρίσκει λέξεις. Και πολλές φορές, η εικόνα γίνεται η αρχή ενός κειμένου.

Αυτό το διάστημα, η ζωή μου περνάει μέσα από δυσκολίες. Αλλά μέσα σε αυτή τη διαδρομή, συνειδητοποιώ ξανά και ξανά ότι η δημιουργία με βοηθά να σταθώ όρθια. Είτε με λέξεις είτε με εικόνες, βρίσκω μια μικρή ελπίδα και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Αν έχεις δοκιμάσει να γράψεις σε δύσκολες στιγμές, θα ήθελα πολύ να μοιραστείς την εμπειρία σου στα σχόλια. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε μόνοι – και μερικές λέξεις μπορούν να κάνουν θαύματα, να φέρουν τόση ανακούφιση σ εμάς και τους γύρω....

Με ευγνωμοσύνη 

©Katerina

bibliography/Βιβλιογραφία

Dawson, R. L., Nixon, R. D. V., Calear, A. L., Sivanathan, D., & O'Kearney, R. (2024). Efficacy of two brief trauma-focussed writing interventions in comparison to positive experiences writing: A randomized controlled trial. Journal of Affective Disorders358, 449-457.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2025

The Deaf Frog and the Summit./ Το Κουφό Βατραχάκι και η Κορυφή.

The Deaf Frog and the Summit

Once upon a time, in a quiet lake filled with water lilies and green frogs, lived a little frog with a unique trait: he could not hear well. In fact, he was almost deaf. He could not hear the voices of the others, nor the comments they made around him.

Next to that lake, there was a large hill. All the frogs dreamed of reaching its summit, but no one succeeded. It was very difficult. Most of them gave up, telling one another, 

"It's impossible! We can't do it! There's no point in trying!"

One day, the deaf frog announced that he would try to climb the hill. The others laughed, saying, "You? But you can't even hear! You have no hope!"

But the little frog, who heard none of this, began his journey. He had no thoughts of the others' voices, only the image of the summit in his mind.

He climbed slowly, with determination and courage. He fell, got back up, and tried again. As the others watched, they continued to say, "He will get tired... He will give up..."

However, he heard nothing. And he did not stop.

Day by day, the little frog got closer to the summit.



 And one bright morning — he did it! He stood at the top and looked down at the lake from above. His heart filled with joy; it was his first great success.

Το Κωφό Βατραχάκι και η Κορυφή

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια ήσυχη λίμνη γεμάτη νούφαρα και  πράσινα βατραχάκια, ζούσε ένα μικρό βατραχάκι που είχε μια ιδιαιτερότητα: δεν άκουγε καλά. Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν κωφό. Δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνές των άλλων, ούτε τα σχόλια που έκαναν γύρω του.

Δίπλα σ’  εκείνη τη λίμνη, υπήρχε ένας μεγάλος λόφος. Όλοι οι βάτραχοι ονειρεύονταν να φτάσουν στην κορυφή του, αλλά κανείς δεν τα κατάφερνε. Ήταν πολύ δύσκολο. Οι περισσότεροι εγκατέλειπαν την προσπάθεια, λέγοντας ο ένας στον άλλον:

«Είναι αδύνατο! Δεν μπορούμε! Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε!»
Μια μέρα, το κουφό βατραχάκι ανακοίνωσε πως θα προσπαθήσει να ανέβει στον λόφο. Οι άλλοι γέλασαν:
«Εσύ; Μα εσύ δεν ακούς καν! Δεν έχεις καμία ελπίδα!»

Αλλά το βατραχάκι, που δεν άκουσε τίποτα από όλα αυτά, ξεκίνησε το ταξίδι του. Δεν είχε στο μυαλό του τις φωνές των άλλων, μόνο την εικόνα της κορυφής.

Ανέβαινε σιγά σιγά, με πείσμα και κουράγιο. Έπεφτε, σηκωνόταν, ξαναπροσπαθούσε. Όσο οι άλλοι το παρακολουθούσαν, συνέχιζαν να λένε:
«Θα κουραστεί… Θα τα παρατήσει…»

Όμως εκείνο δεν άκουγε τίποτα. Και δεν σταμάτησε.

Μέρα με τη μέρα, το μικρό βατραχάκι πλησίαζε στην κορυφή. Και μια λαμπερή πρωινή στιγμή — τα κατάφερε! Στάθηκε στην κορυφή και κοίταξε τη λίμνη από ψηλά.

Η καρδιά του γέμισε χαρά, ήταν η πρώτη μεγάλη του επιτυχία.

©Katerina 


Τετάρτη 21 Μαΐου 2025

The Story of the Hummingbird/ Η ιστορία με το κολιμπρί (μια ιστορία για την ατομική ευθύνη)

The Story of the Hummingbird

Connect with  Words for Wednesday 21/05/2025

Once upon a time, in a paradise-like forest, there lived a small hummingbird. It was known for its beauty and speed, with wings that sparkled in the sun. The hummingbird loved to fly from flower to flower, enjoying the nectar and admiring the beauty of nature.

One day, a great fire broke out in the forest. The flames began to destroy the trees and flowers, and the people, animals, and birds panicked. Their lives were in danger, and everyone ran to save themselves, but the hummingbird, seeing the destruction, decided to do something.

"I will do what I can," it thought. It started to fly towards the fire, filled with courage. With its small beak, it began to take drops of water from a nearby lake and throw them onto the fire.

The other animals looked at it in wonder. "What do you think you will achieve with so few drops?" asked a turtle. "It is impossible to extinguish the fire!"

But the hummingbird was undeterred. "I am doing what I can," it replied. "Every drop counts!"

Continuing its effort, the hummingbird did not stop. Soon, its friends began to follow it. The rabbit, the fox, and even the turtle decided to help. Each of them brought water in their own way. The rabbit ran quickly, the fox brought leaves, and the turtle, although slowly, brought water from the lake.

With the cooperation and effort of everyone, the fire began to extinguish. Gradually, the flames receded, and the forest began to breathe again. All the inhabitants of the forest were very happy and realized that, although the hummingbird was small, its effort had inspired everyone to do their part.

From that day on, the hummingbird became a symbol of courage and cooperation. It always remembered that no matter how small someone is, they can make a difference if they try.



Η Ιστορία του Κολιμπρί

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα παραδεισένιο δάσος, ζούσε ένα μικρό κολιμπρί. Ήταν γνωστό για την ομορφιά του και την ταχύτητά του, με φτερά που έλαμπαν στον ήλιο. Το κολιμπρί αγαπούσε να πετάει από λουλούδι σε λουλούδι, να απολαμβάνει το νέκταρ και να θαυμάζει την ομορφιά της φύσης.

Μια μέρα, ξέσπασε μια μεγάλη φωτιά στο δάσος. Οι φλόγες άρχισαν να καταστρέφουν τα δέντρα και τα λουλούδια, και οι άνθρωποι, τα ζώα και τα πουλιά πανικοβλήθηκαν. Η ζωή τους ήταν σε κίνδυνο, όλοι έτρεχαν να σωθούν, αλλά το κολιμπρί, βλέποντας την καταστροφή, αποφάσισε να κάνει κάτι.

«Θα κάνω αυτό που μου αναλογεί», σκέφτηκε. Ξεκίνησε να πετάξει προς τη φωτιά, γεμάτο θάρρος. Με το μικρό του Ράμφος, άρχισε να παίρνει σταγόνες νερού από μια κοντινή λίμνη και να τις ρίχνει στη φωτιά.

Τα άλλα ζώα τον κοίταζαν με απορία.

 «Τι νομίζεις ότι θα καταφέρεις με τόσες λίγες σταγόνες;» ρώτησε μια χελώνα. «Είναι αδύνατο να σβήσεις τη φωτιά!»

Αλλά το κολιμπρί δεν πτοήθηκε. «Κάνω αυτό που μπορώ», απάντησε. «Κάθε σταγόνα μετράει!»

Συνεχίζοντας την προσπάθειά του, το κολιμπρί δεν σταμάτησε. Άλλες φορές, οι φίλοι του άρχισαν να τον ακολουθούν. Ο λαγός, η αλεπού και ακόμη και η χελώνα αποφάσισαν να βοηθήσουν. Ο καθένας τους έφερε νερό με τον δικό του τρόπο. Ο λαγός έτρεχε γρήγορα, η αλεπού έφερνε φύλλα και η χελώνα, αν και αργά, έφερνε νερό από τη λίμνη.

Με τη συνεργασία και την εργασία όλων, η φωτιά άρχισε να σβήνει. Σιγά-σιγά, οι φλόγες υποχώρησαν και το δάσος άρχισε να αναπνέει ξανά. Όλοι οι κάτοικοι του δάσους ήταν πολύ χαρούμενοι και συνειδητοποίησαν ότι, αν και το κολιμπρί ήταν μικρό, η προσπάθειά του είχε εμπνεύσει όλους να κάνουν το δικό τους μερίδιο.

Από εκείνη την ημέρα, το κολιμπρί έγινε σύμβολο θάρρους και συνεργασίας. Θυμόταν πάντα ότι, από το πόσο μικρός είναι κάποιος, μπορεί να κάνει τη διαφορά αν προσπαθήσει. 

Κυριακή 18 Μαΐου 2025

Λουτρά Πόζαρ!!


Αγκαλιάζοντας τη Γαλήνη της Φύσης

Στο  γρήγορο και χαοτικό κόσμο μας, υπάρχει κάτι πραγματικά μαγικό στο να βυθιζόμαστε στην ομορφιά της φύσης. 

Ένα ζωντανό καταπράσινο τοπίο, όπου το πλούσιο φύλλωμα συναντά την απαλή ροή του νερού, δημιουργώντας μια γαλήνια όαση που μας προσκαλεί να σταματήσουμε και να συλλογιστούμε. 

Κάθε φορά που πηγαίνω εντυπωσιάζομαι και ξεκουράζομαι από τη γρήγορη και δύσκολη καθημερινότητα. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω και τους ήχους του νερού και των πουλιών!!

Αφιερώστε μια στιγμή για να αναπνεύσετε τον καθαρό αέρα, να ακούσετε τους χαλαρωτικούς ήχους του νερού και να αφήσετε τα ζωντανά πράσινα να αναζωογονήσουν το πνεύμα σας. 

Η φύση έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας γειώνει, υπενθυμίζοντάς μας τις απλές χαρές και την ομορφιά που μας περιβάλλει κάθε μέρα.

Τι σημαίνει για εσάς η φύση; Πώς βρίσκετε ηρεμία στην ύπαιθρο;

 

Σάββατο 10 Μαΐου 2025

Πέμπτη 1 Μαΐου 2025

The old book of fairy tales/Το παλιό βιβλίο των παραμυθιών


Connect with  Words for Wednesday 30/4/2025


On the wall opposite her bed was the old bookshelf. She always chose two or three books, sat in her corner armchair, and entered other, magical worlds. No matter how terrible things were, she would emerge from her room feeling strong. That Monday, after so many insults and the lack of respect at work, Anastasia, almost in tears, headed towards her room and stood in front of the bookshelf. 

She looked in despair, her tear-filled eyes fell on an imposing book that seemed out of place and was very old. Its pages were yellowed, and as she picked it up, memories flooded over her—memories of her happy past life that had long gone. She sat in her corner and smelled it, the fairy tale book her mother used to read to her, and her tears flowed even more.

She opened it, and as she turned the pages one by one, she felt a sense of peace wash over her. She remembered the warmth of the family that surrounded her, the respect they offered her, and her mother’s words:

 'When one door closes, another opens, ready to welcome you.'

 She wiped her eyes, closed the book, and put it back in its place. It was as if the book itself had offered her its wisdom, the words, and the respect she had forgotten... 

She had made her decision: 'I will resign from my job,' she thought, and a smile appeared on her lips.

Το παλιό βιβλίο των παραμυθιών

 Στον απέναντι  από το κρεβάτι της τοίχο η παλιά βιβλιοθήκη, πάντα επέλεγε δυο τρία βιβλία, καθόταν στην πολυθρόνα της γωνίας και έμπαινε σε κόσμους άλλους, μαγικούς, έτσι όσο χάλια κι αν ήταν έβγαινε από το δωμάτιό της δυνατή. Εκείνη τη Δευτέρα μετά από τόσες προσβολές και την έλλειψη σεβασμού στη δουλειά,  η Αναστασία σχεδόν κλαίγοντας κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό της και στάθηκε μπροστά στη βιβλιοθήκη.

 Κοίταζε με απόγνωση,  τα δακρυσμένα μάτια της έπεσαν σ'  ένα επιβλητικό βιβλίο, έμοιαζε να μην ανήκει εκεί και ήταν πολύ παλιό. Οι σελίδες του κιτρινισμένες, το πήρε στα χέρια της και τότε οι αναμνήσεις την κατέκλεισαν,  αναμνήσεις από την παλιά της ευτυχισμένη ζωή που είχαν περάσει. Κάθισε στη γωνιά της και το μύρισε, το βιβλίο των παραμυθιών που της διάβαζε η μαμά,  τα δάκρυα έγιναν περισσότερα. Το άνοιξε και καθώς γύριζε τις σελίδες μία προς μία, ένιωσε μια παραπάνω αίσθηση γαλήνης να την πλημμυρίζει. Θυμήθηκε τη ζεστασιά την οικογένεια που την περιέκλειε, τον σεβασμό που της προσέφερε και τα λόγια της μαμάς 

"Όταν κλείνει μια πόρτα μια άλλη ανοίγει έτοιμη να σε δεχθεί".

  Σκούπισε τα μάτια της έκλεισε το βιβλίο και το έβαλε στη θέση του.  Σαν το ίδιο το βιβλίο να της προσέφερε τη σοφία του, τις λέξεις και το σεβασμό που είχε ξεχάσει... 

Είχε πάρει την απόφασή της,

 "θα παραιτηθώ από τη δουλειά" 

σκέφτηκε και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Ευχαριστούμε για την επίσκεψη ❤️

Ευχαριστούμε για το χρόνο που αφιερώσατε να αφήσετε ένα μήνυμα! Μας αρέσει να διαβάζουμε τα σχόλιά σας. Θα προσπαθούμε πάντα να ανταποδίδουμε την επίσκεψή σας. Όλες οι εικόνες καθώς και οι αφηγήσεις έχουν πνευματικά δικαιώματα που ανήκουν στον δημιουργό και προστατεύονται από διεθνείς και εθνικούς νόμους. Αν αναγνωρίσετε τον εαυτό σας σε κάποια φωτογραφία και δε θέλετε παρακαλούμε ενημερώστε μας να την κατεβάσουμε. Για οτιδήποτε θέλετε να αναπαραγάγετε μπορείτε να επικοινωνήσετε.

Χώρες

Flag Counter