Τα τελευταία λουλούδια του καλοκαιριού

A Final Summer Bloom

As the sun began its descent behind the mountains on this August evening, casting a golden glow, a small garden nestled among stones and herbs held a few remaining blooms striving to blossom.

Rose, an aged rosebush, was their leader. Her leaves had begun to yellow, but her flowers were still vibrant, though smaller and paler than before. “We must endure a little longer,” she whispered, her voice carried on the evening breeze. “Winter is coming, but we will face it with all our strength.”

Beside her, a small gerbera, with petals like stars, looked up at her in admiration. “How do you do it?” she asked. “I feel so small and weak.”

“Our strength comes from our roots,” Rose replied. “We are deeply rooted in the earth, drawing strength from it. Even if our leaves fall and our flowers wither, our roots will remain alive, waiting for spring.”

As darkness fell, stars began to appear in the sky. The flowers gazed upwards and felt a sense of peace. They were the last flowers of summer, yet their beauty would forever remain in the hearts of those who had admired them. 

Προσπάθεια για μια τελευταία λάμψη!
Τα Τελευταία Λουλούδια του Καλοκαιριού

Αυτό το βράδυ του Αυγούστου ο ήλιος προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από τα βουνά, αφήνοντας πίσω του ένα φως που μοιάζει με χρυσό. Σε μια μικρή αυλή, ανάμεσα σε πέτρες και βότανα, υπάρχουν ακόμα μερικά λουλούδια που προσπαθούν να ανθίσουν.

Η Ρόζα, μια παλιά τριανταφυλλιά, είναι  η αρχηγός τους. Τα φύλλα της έχουν  αρχίσει να κιτρινίζουν, αλλά τα άνθη της είναι ακόμα ζωντανά, αν και μικρότερα και πιο αχνά από πριν. Τα νυχτολούλουδα ξεδιπλώνουν απαλά τα πέταλά τους με τη φυγή του ήλιου.

«Πρέπει να αντέξουμε λίγο ακόμα», τους λέει με μια φωνή που ακούγεται σαν ψίθυρος του ανέμου. «Ο χειμώνας έρχεται, αλλά εμείς θα τον αντιμετωπίσουμε με όλη μας τη δύναμη».

Δίπλα της, μια μικρή ζέρμπερα, με τα πέταλά της σαν αστέρια, την κοίταζε με θαυμασμό. 

«Πώς τα καταφέρνεις;» ρωτά  «Εγώ αισθάνομαι τόσο μικρή και αδύναμη».

«Η δύναμη μας έρχεται από τις ρίζες μας», απάντησε η Ρόζα. 

«Είμαστε βαθιά φυτεμένα στη γη και παίρνουμε δύναμη από αυτήν. Ακόμα κι αν τα φύλλα μας πέσουν και τα άνθη μας μαραθούν, οι ρίζες μας θα παραμείνουν ζωντανές, περιμένοντας την άνοιξη».

Όσο έπεφτε το σκοτάδι, τα αστέρια άρχισαν να εμφανίζονται στον ουρανό. Τα λουλούδια κοίταζαν ψηλά και ένιωθαν μια αίσθηση ειρήνης. Ήταν τα τελευταία λουλούδια του καλοκαιριού.