Μύθος του Αισώπου: "Ο φιλάργυρος και ο χαμένος θησαυρός"

 Ή αλλιώς "Η  ματαιότητα του πλούτου"

              (Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια φορά και έναν καιρό σε μια λαμπερή χώρα ζούσε ένας άνθρωπος μόνος. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φιλάργυρος, του άρεσε δηλαδή να μαζεύει χρήματα και όσο περνούσε ο καιρός, η μόνη του χαρά ήταν να βλέπει τα χρήματά του. Αυτό ήταν σαν ασθένεια, όλο και περισσότερο απολάμβανε να βλέπει τα χρήματά του και τόσο λιγότερο χαιρόταν τη ζωή και τους ανθρώπους στον τόπο του. Κάποιοι άνθρωποι γύρω του είχαν ανάγκη από βοήθεια, εκείνος όμως ήταν σκληρός και δε βοηθούσε κανέναν, μόνο τα χρήματά του τον ένοιαζαν. Ήταν η μόνη πηγή χαράς για εκείνον. Ήθελε όλο και περισσότερα, έτσι αποφάσισε να πουλήσει το μεγάλο σπίτι του και να ζήσει σε ένα πολύ μικρό.

"Τί να το κάνω το μεγάλο σπίτι, μόνος μου ζω".

Επίσης, αποφάσισε να πουλήσει τα κτήματά του, γιατί πλέον δεν έβγαζαν αρκετά και να κάνει όλα τα χρήματά του χρυσάφι. Έτσι και έγινε, μετέτρεψε όλη την περιουσία του σε χρυσάφι.

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Για να μη του κλέψουν οι κλέφτες το χρυσάφι από το σπίτι, σκέφτηκε να τον κρύψει σ’ ένα τείχος  που ήταν μακριά στην άκρη του χωριού. Κάθε μέρα πήγαινε στο τείχος, άνοιγε τις πέτρες  και καμάρωνε το χρυσάφι του. Εκεί κοντά άρχισε η οικοδόμηση ενός σπιτιού και δούλευαν εργάτες . Ένας εργάτης έβλεπε κάθε μέρα τον φιλάργυρο να πηγαίνει στον τοίχο και υποψιάστηκε ότι κάτι έχει εκεί.

«Τι να κάνει άραγε κάθε μέρα εκεί ο άνθρωπος αυτός» αναρωτήθηκε.

Τον παρακολούθησε, είδε τον χρυσό και την κρυψώνα και όταν έφυγε ο φιλάργυρος  έκλεψε τον χρυσό και εξαφανίστηκε.
Την επόμενη μέρα όταν πήγε ο φιλάργυρος να ψάξει στην κρυψώνα του για το χρυσό, αλλά μάταια. Έκλαιγε και παραμιλούσε στο δρόμο:

           (Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

«Τι θα κάνω τώρα, δεν έχει πια νόημα η ζωή μου».

«Λαμπερό μου χρυσάφι που είσαι;»

Τον άκουσε τότε ο γέροντας του χωριού και έτρεξε κοντά του, να του συμπαρασταθεί και να τον βοηθήσει.

«Τι σου συμβαίνει» τον ρώτησε.

«Όλη μου τη ζωή δούλευα, έκανα την περιουσία χρυσάφι, το έκρυψα στο τείχος και τώρα δεν είναι εκεί».

Τότε ο σοφός γέρος του απάντησε:

 «Μη στενοχωριέσαι, γιατί εκεί που είχες τον χρυσό δε χρησίμευε για τίποτα άλλο παρά για πέτρα».

  Ηθικά διδάγματα από τον μύθο "Ο Φιλάργυρος και ο χαμένος θησαυρός"

Ο πλούτος δε φέρνει ευτυχία.

Η εμμονή με τον πλούτο μπορεί να οδηγήσει σε τυφλότητα και αλαζονεία.

Ο πλούτος δεν έχει αξία αν δε χρησιμοποιείται για το καλό και δε μοιράζεται.

Η αναγνώριση των αδυναμιών μας είναι το πρώτο βήμα για την εξέλιξη.

Η μετάνοια μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή και εξέλιξη.

 Η σημασία του μέτρου, ούτε η πλήρη αφιέρωση στον πλούτο αλλά ούτε η πλήρη αδιαφορία για τα υλικά αγαθά είναι ιδανική.

Όλοι κάνουν λάθη και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.

Συζήτηση με τα  παιδιά:

Για τα ηθικά διδάγματα του μύθου.

Για τα συναισθήματα που ένοιωσαν για καθέναν από τους ήρωες.

Προεκτάσεις

Μπορούν να πουν, να ζωγραφίσουν ή να γράψουν τη δική τους ιστορία, που θα είναι εμπνευσμένη από τον μύθο.

Μπορούν να παίξουν το μύθο ως θεατρικό παιχνίδι σε ομάδες.

All rights reserved©Aridaiaplace

Μύθοι του Αισώπου Η Αλεπού και ο Πελεκάνος

 

Η Αλεπού και ο Πελεκάνος -Μύθος του Αισώπου

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα πυκνό και πανέμορφο δάσος, ζούσαν όλων των ειδών τα ζώα και συμβίωναν αρμονικά. Εκεί ζούσε και μια μικρή πονηρή αλεπού με πολύ φουντωτή ουρά και διάθεση για παιχνίδια.

Μια μέρα είδε από μακριά έναν πελεκάνο να σκύβει στο ποτάμι να πιάνει ένα ψάρι και αμέσως να το καταπίνει, χορταίνοντας έτσι γρήγορα την πείνα του.

Η αλεπού θέλοντας να κοροϊδέψει τον πελεκάνο τον προσκαλεί σε γεύμα. Ο πελεκάνος  δέχθηκε γιατί ήθελε να είναι φίλος με όλα τα ζώα του δάσους. Τότε πηγαίνουν στο σπίτι της και εκεί η αλεπού επίσημα του σερβίρει σούπα σε ρηχό πιάτο θέλοντας έτσι να τον κοροϊδέψει για το ράμφος του.

 Ο πελεκάνος πράγματι δεν μπόρεσε να φάει με το ράμφος του, ευχαρίστησε όμως την αλεπού και με ευφυΐα ανταπόδωσε την πρόσκληση για φαγητό.

Όταν η αλεπού πήγε στο σπίτι του πελεκάνου,  εκείνος έβαλε το φαγητό σε γυάλες που το στόμιό τους ήταν στενό πάνω και φυσικά δε χωρούσε η μουσούδα της αλεπούς για να το φάει. 

Τότε η αλεπού αφού δεν μπορούσε να φάει το φαγητό που μύριζε υπέροχα, πήρε το μάθημά της. Κοίταξε ντροπιασμένη τον πελεκάνο και ζήτησε συγνώμη. 

Εκείνος αμέσως έβαλε το φαγητό της σε ρηχό πιάτο, για να μπορέσει να το φάει, την συγχώρησε και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ηθικό δίδαγμα

Ο μύθος μας διδάσκει ότι η κακία και η κοροϊδία δεν μένουν ατιμώρητες.

Αν συμπεριφερόμαστε άσχημα στους άλλους, αργά ή γρήγορα αυτό θα έχει τον αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας.

Η καλοσύνη, η συγχώρηση  και η ευγένεια είναι αρετές που ανταμείβονται.

Το ηθικό δίδαγμα του μύθου είναι διαχρονικό και ισχύει ακόμα και σήμερα.

Συζήτηση που μπορεί να γίνει με τα παιδιά

Πώς νιώθετε για την αλεπού;

Πώς νιώθετε για τον πελαργό;

Πιστεύετε ότι η αλεπού έμαθε το μάθημά της;

Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από αυτό το μύθο;

Ποιες ήταν οι συνέπειες της κακίας και της κοροϊδίας;