The Library of the Old Station in August

 Sunday Selection 785

Words for Wednesday

Από τη  Carlotte

Σύνδεση με FFO 

Σύνδεση με το Mosaic Monday No 94

Άνθη του Ιουλίου που μου ταίριαξαν χρωματικά και τα έκανα κολλάζ

Η Βιβλιοθήκη του Αύγουστου

Στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό του Κεντ, μια βιβλιοθήκη γεμάτη  βιβλία με κιτρινισμένα φύλλα σαν παλιές φωτογραφίες, περίμενε τους υποψήφιους αναγνώστες για να ανακαλύψουν νέους κόσμους μυστικούς. Οι βιβλιοστάτες από ξύλο ελιάς στήριζαν τα βιβλία, σαν φύλακες των καλά κρυμμένων μυστικών.

 Ο Αύγουστος είχε μεταμορφώσει τη βιβλιοθήκη σε έναν καταφύγιο δροσιάς, όπου ο ήχος των κυμάτων συμπλήρωνε τη μουσική των σελίδων που γυρνούσαν και η μυρωδιά των βιβλίων έκανε τη βιβλιοθήκη ιδανική.

Μόνιμος θαμώνας η Ελένη, μια νεαρή επίδοξη συγγραφέας, νιν  οικονομολόγος που  περνούσε τις μέρες της εκεί.  Είχε παρατήσει τη ζωή στην πόλη ως οικονομολόγος και περνούσε αποτραβηγμένη από τον κόσμο το καλοκαίρι της στο χωριό.  Αφοσιωμένη στη γραφή της, κάθε λέξη, κάθε φράση, ήταν για εκείνη σαν ένα μικρό σύμπαν. Πως ταιριάζουν οι λέξεις, τις ψιθύριζε, τις άκουγε, τις ένιωθε. Έγραφε για τον Αύγουστο, για το φως του, για τη θάλασσα, για τα συναισθήματα που γεννούσαν αυτές οι μέρες, για την πανσέληνό του που όμοιά της δεν υπάρχει όλο το χρόνο. Την απογοήτευσή της από τον σημερινό κόσμο την μετουσίωνε σε δημιουργία!

Ένα απόγευμα, καθώς αναζητούσε ένα συγκεκριμένο βιβλίο, το χέρι της άγγιξε ένα παλιό, δερμάτινο τόμο. Είχε μια αφιέρωση «Στον Μπομπ με εκτίμηση Ροσάνα». Ο Μπομπ Σκρικιτ ήταν ένας διανοούμενος με καταγωγή από το χωριό που κληροδότησε όλα τα βιβλία του στη βιβλιοθήκη, έτσι μετά το θάνατό του η βιβλιοθήκη γέμισε ενδιαφέροντα βιβλία. 

Το άνοιξε προσεκτικά, σαν να φοβόταν να διαταράξει μια ιερή σιωπή. Στις πρώτες σελίδες, βρήκε μια ελεγεία γραμμένη στα αρχαία ελληνικά. Ήταν ένα ποίημα για την απώλεια, για τον χρόνο που περνά, για τη μοναξιά. Φαντάστηκε τον αυλό να παίζει και ο ποιητής να απαγγέλει την ελεγεία. Η Ελένη ένιωσε μια βαθιά σύνδεση με τα λόγια αυτά.

Κάθε λέξη του ποιήματος ήταν σαν ένα κομμάτι ενός παζλ. Καθώς το διάβαζε ξανά και ξανά, της ψιθύριζε τα μυστικά  του κόσμου, τότε άρχισε να συνδέει τις λέξεις με τα συναισθήματά της. Ήταν σαν να είχε βρει ένα κομμάτι από τον εαυτό της.

Αποφάσισε να ενσωματώσει αυτό το ποίημα στο δικό της έργο. Κάθε στίχος έγινε μια αρχή, κάτι σαν γλωσσάρι, μια αλφαβήτα  για να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό της. Ο εγκέφαλός της γέμισε νέες ιδέες , θα τελείωνε επιτέλους το βιβλίο που είχε ξεκινήσει, θα έκαμνε ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής για παιδιά, θα πήγαινε να κάνει μεταπτυχιακό στο θεατρικό κείμενο… Και καθώς τα δάχτυλά της χόρευαν πάνω στο πληκτρολόγιο του λαπ τοπ της μεταμορφώνοντας τις σκέψεις σε λέξεις, ένιωθε μια βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτή τη βιβλιοθήκη, για τα βιβλία της, και για τον Αύγουστο που της είχε χαρίσει αυτή την εμπειρία και συνέχιζε να γράφει. 

The Library of the Old Station in August

In the small coastal village of Kent, a library brimming with books whose pages were as yellowed as old photographs awaited eager readers to discover new, mysterious worlds. Bookshelves crafted from olive wood supported the books, like guardians of well-kept secrets.
August had transformed the library into a cool sanctuary, where the sound of lapping waves complemented the music of turning pages and the scent of books made the library feel like home. Helen, a young aspiring writer who had once been an economist, was a regular visitor. She had left city life behind and spent her summers in the village, withdrawn from the world. Dedicated to her writing, every word, every phrase was a universe unto itself for her. She would whisper the words, listen to them, feel them. She wrote about August, its light, the sea, the emotions these days evoked, and its full moon, unlike any other throughout the year. She channeled her disillusionment with the modern world into her creations!
One afternoon, while searching for a specific book, her hand touched an old, leather-bound volume. It had an inscription: "To Bob, with appreciation, Rosanna." Bob Scrikit was an intellectual from the village who had bequeathed all his books to the library, so after his death, the library was filled with fascinating books. She opened it carefully, as if afraid to disturb a sacred silence. On the first pages, she found an elegy written in ancient Greek. It was a poem about loss, the passage of time, and loneliness. She imagined a lyre playing and the poet reciting the elegy. Helen felt a deep connection to these words.
Every word in the poem was like a piece of a puzzle. As she read it again and again, it whispered the world's secrets to her, and she began to connect the words with her own emotions. It was as if she had found a piece of herself. She decided to incorporate this poem into her own work. Each verse became a starting point, a kind of glossary, an alphabet to better understand the world and herself. Her mind filled with new ideas. She would finally finish the book she had started, organize a creative writing workshop for children, and pursue a master's degree in dramatic writing. And as her fingers danced across the laptop keyboard, transforming thoughts into words, she felt a deep gratitude for this library, its books, and for August, which had given her this experience, and she continued to write.