The Deaf Frog and the Summit./ Το Κουφό Βατραχάκι και η Κορυφή.

The Deaf Frog and the Summit

Once upon a time, in a quiet lake filled with water lilies and green frogs, lived a little frog with a unique trait: he could not hear well. In fact, he was almost deaf. He could not hear the voices of the others, nor the comments they made around him.

Next to that lake, there was a large hill. All the frogs dreamed of reaching its summit, but no one succeeded. It was very difficult. Most of them gave up, telling one another, 

"It's impossible! We can't do it! There's no point in trying!"

One day, the deaf frog announced that he would try to climb the hill. The others laughed, saying, "You? But you can't even hear! You have no hope!"

But the little frog, who heard none of this, began his journey. He had no thoughts of the others' voices, only the image of the summit in his mind.

He climbed slowly, with determination and courage. He fell, got back up, and tried again. As the others watched, they continued to say, "He will get tired... He will give up..."

However, he heard nothing. And he did not stop.

Day by day, the little frog got closer to the summit.

 And one bright morning — he did it! He stood at the top and looked down at the lake from above. His heart filled with joy; it was his first great success.

Το Κωφό Βατραχάκι και η Κορυφή

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια ήσυχη λίμνη γεμάτη νούφαρα και  πράσινα βατραχάκια, ζούσε ένα μικρό βατραχάκι που είχε μια ιδιαιτερότητα: δεν άκουγε καλά. Στην πραγματικότητα, ήταν σχεδόν κωφό. Δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνές των άλλων, ούτε τα σχόλια που έκαναν γύρω του.

Δίπλα σ’  εκείνη τη λίμνη, υπήρχε ένας μεγάλος λόφος. Όλοι οι βάτραχοι ονειρεύονταν να φτάσουν στην κορυφή του, αλλά κανείς δεν τα κατάφερνε. Ήταν πολύ δύσκολο. Οι περισσότεροι εγκατέλειπαν την προσπάθεια, λέγοντας ο ένας στον άλλον:

«Είναι αδύνατο! Δεν μπορούμε! Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε!»

Μια μέρα, το κουφό βατραχάκι ανακοίνωσε πως θα προσπαθήσει να ανέβει στον λόφο. Οι άλλοι γέλασαν:

«Εσύ; Μα εσύ δεν ακούς καν! Δεν έχεις καμία ελπίδα!»

Αλλά το βατραχάκι, που δεν άκουσε τίποτα από όλα αυτά, ξεκίνησε το ταξίδι του. Δεν είχε στο μυαλό του τις φωνές των άλλων, μόνο την εικόνα της κορυφής.

Ανέβαινε σιγά σιγά, με πείσμα και κουράγιο. Έπεφτε, σηκωνόταν, ξαναπροσπαθούσε. Όσο οι άλλοι το παρακολουθούσαν, συνέχιζαν να λένε:

«Θα κουραστεί… Θα τα παρατήσει…»

Όμως εκείνο δεν άκουγε τίποτα. Και δεν σταμάτησε.

Μέρα με τη μέρα, το μικρό βατραχάκι πλησίαζε στην κορυφή. Και μια λαμπερή πρωινή στιγμή — τα κατάφερε! Στάθηκε στην κορυφή και κοίταξε τη λίμνη από ψηλά.

Η καρδιά του γέμισε χαρά, ήταν η πρώτη μεγάλη του επιτυχία.

©Katerina 

Εμπνευσμένο από το μύθο του Αισώπου: Γεωργός και τύχη

Ο Αγρότης και η τύχη

Μια φορά και έναν καιρό,  τα πολύ παλιά τα χρόνια σε μια ηλιόλουστη χώρα μακρινή ζούσε ένας  πολύ ταλαιπωρημένος άνθρωπος.  Το επάγγελμά του ήταν αγρότης και το όνομά του Αριστομένης, κάθε μέρα πάλευε με τη γη, έτσι ώστε να  μπορεί να έχει τα απαραίτητα για την οικογένειά του, είχε τέσσερα παιδιά βλέπετε.  Ήταν ψηλός και απίστευτα εργατικός, προσπαθούσε τα παιδιά του  να έχουν διαφορετική τύχη από εκείνον. 

                                                       

  Εκείνο το φθινόπωρο όμως είχε αρρωστήσει η Μεγάλη η κόρη του η Μυρτώ.  Ο γιατρός είπε πως χρειαζόταν ξεκούραση και καλό φαγητό για να γίνει καλά. Καθώς πήγαινε κάθε μέρα στο χωράφι, για να καταφέρει να εξασφαλίσει όλα εκείνα που θα έκαναν τη Μυρτώ καλά είχε εξαντληθεί αυτός και το άλογό του με αποτέλεσμα να πέσει το άλογο και να σπάσει το πόδι του. Αγανακτισμένος συνέχισε να πηγαίνει κάθε μέρα στο χωράφι και να προσπαθεί να σπείρει το σιτάρι, έτσι ώστε  να σώσει το κορίτσι του.

Ένα πρωινό, σκαλίζοντας την άγρια γη, αντίκρισε κάτι απρόσμενο, κάτι έλαμπε εκεί κάτω από το νοτισμένο χώμα. Βρήκε ένα κιούπι χρυσές λίρες, πόσο τυχερός στάθηκε. Η μοίρα του άλλαξε σε μια στιγμή και από φτωχός βιοπαλαιστής έγινε πλούσιος γαιοκτήμονας. Ο αγρότης αισθάνθηκε απέραντη ευγνωμοσύνη για τη γη. Κάθε μέρα έπλεκε στεφάνι με λουλούδια και στεφάνωνε τη μητέρα γη, αναγνωρίζοντας την ως πηγή της ευημερίας της οικογένειάς του.

«Από εσένα ευεργετήθηκα και σ’ ευχαριστώ» 

ψιθύριζε κάθε μέρα με ευγνωμοσύνη,  αφού άφηνε στη γη  το στεφάνι.

 Η κόρη του Αριστομένη έγινε καλά και η οικογένεια στην αρχή ήταν πολύ ευτυχισμένη. Στην πορεία όμως εκείνος άλλαξε πολύ, σταμάτησε να νοιάζεται τους συγχωριανούς του, έκανε ένα τεράστιο σπίτι με μεγάλο φράχτη έτσι ώστε να μη το βλέπει κανείς και δεν τον ένοιαζε πια τίποτα! Όσο περνούσε ο καιρός χαμογελούσαν και λιγότερο, αγόραζαν περισσότερα υλικά αγαθά και μιλούσαν με λιγότερους ανθρώπους. Ο Αριστομένης γινόταν όλο και πλουσιότερος και αφού δεν βοηθούσε κανέναν η ικανοποίησή του  ήταν ελάχιστη!

‘Έφτασαν στα αυτιά της θεάς τύχης τα νέα, ότι ο Αριστομένης στεφανώνει τη γη, αντί να ευγνωμονεί την τύχη του και να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Η θεά τύχη νευρίασε μαζί του, αποφάσισε να τον επισκεφτεί μεταμφιεσμένη και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αν φερόταν καλά θα συνέχιζε να τον ευεργετεί, αλλιώς θα έφευγε από κοντά του και θα έπαιρνε τη θέση της η κακοτυχία. 

 Το επόμενο πρωί κιόλας η θεά τύχη, ντυμένη με ρούχα φτωχικά και κρατώντας μπαστούνι, έφτασε στο αρχοντικό του Αριστομένη. Χτύπησε την πόρτα και του είπε:

 «Διψάω και πεινάω μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε;»

«Όχι» 

απάντησε ο Αριστομένης

«Να πας αλλού να σε βοηθήσουν, να εκεί στους φίλους σου τους φτωχούς, εκείνοι θα σε συμπονήσουν καλύτερα».

Η γριούλα τον κοιτούσε σαστισμένη!

«Πόσο πολύ τον άλλαξε ο ξαφνικός πλούτος, τον τύφλωσε» σκέφτηκε. Στενοχωρήθηκε πολύ που ο Αριστομένης έγινε αλαζόνας και αχάριστος. Τότε πήρε την απόφαση να φύγει από κοντά του και να δώσει τη θέση της στην κακοτυχία.

Εκείνη η μέρα έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του Αριστομένη, ήταν η μέρα που έχασε το κιούπι με τις χρυσές λίρες. Άνοιξε η γη και το κατάπιε, του είπε η γυναίκα του δείχνοντάς του μια τεράστια ρωγμή στο πάτωμα. Αισθάνθηκε πως έχασε ολόκληρη τη ζωή του, έκλαιγε και οδυρόταν και παρακαλούσε τη γη  να του επιστρέψει το χρυσάφι. 

Όταν συνειδητοποίησε ότι η κατάστασή του δεν μπορεί να αλλάξει και πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του φτωχός, προσπάθησε να σκεφτεί ποιος από τους φίλους του θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Δεν μπορούσε να σκεφτεί ούτε έναν. 

Τρομαγμένος θυμήθηκε πως και εκείνος δε βοήθησε κανέναν από τους  παλιούς του φίλους που χρειαζόταν βοήθεια, αισθάνθηκε τύψεις και ντροπή για το χαρακτήρα του. Δεν ήξερε τι να κάνει,  μίλησε τότε στην  οικογένειά του για το κακό που τους βρήκε και τη νέα κατάσταση. 

«Καλά να πάθω, ήμουν αγνώμων».

«Αφού καλέ μου πατέρα έδινες κάθε μέρα ένα στεφάνι στη γη, έδειχνες ευγνωμοσύνη».

«Ναι, αλλά έπρεπε να βοηθάω και τους φίλους και τους συγχωριανούς μου, αυτό δεν ήταν αρκετό για την καλή μου τύχη».

«Πατέρα όλοι μαζί θα δουλέψουμε και θα επιβιώσουμε».

Στενοχωριόταν όλο και περισσότερο,  που όταν είχε χρήματα δε βοήθησε κανέναν από τους παλιούς του φίλους και συγχωριανούς. Τα χρήματα τον άλλαξαν, τον έκαναν αλαζόνα και εγωιστή. Τι δε θα έδινε να γυρνούσε τον χρόνο πίσω και να βοηθούσε όλο το χωριό, αλλά αυτό ήταν αδύνατο πλέον. Νόμιζε ότι επειδή βρήκε το πιθάρι με τις λίρες στη γη και κάθε μέρα έδινε ένα στεφάνι με λουλούδια στη γη έδινε την ευγνωμοσύνη του, έτσι αισθανόταν ότι έκαμνε το καθήκον του και ήταν ήσυχος με τη συνείδησή του. Ντρεπόταν και όταν τους έβλεπε χαμήλωνε το κεφάλι του, δεν μπορούσε τώρα που ήταν φτωχός να ζητήσει τη βοήθειά τους.

Εκείνος ο Οκτώβρης ήταν ο πιο δύσκολος της ζωής τους, τα χωράφια δεν μπορούσε να τα σπείρει, αφού δεν είχε ζώα, προσπαθούσε με τα χέρια του αλλά ήταν αδύνατο, σπόρους δεν είχε και έτσι έβγαλε το σπίτι του προς πώληση. Το αποφάσισε, θα πήγαινε στην πόλη εργάτης στο εργοστάσιο για να μπορεί να επιβιώσει με την οικογένειά του. Φοβόταν μήπως αρρωστήσει και πάλι το κοριτσάκι του. Όταν έμαθαν οι παλιοί φίλοι και συγχωριανοί για την κατάστασή του, έσπευσαν όλοι να βοηθήσουν, άλλος έφερε σπόρους, άλλος άλογο, άλλος άροτρο και έτσι σπάρθηκαν όλα τα χωράφια του Αριστομένη. Εκείνος δε σταμάτησε να τους ευχαριστεί και να τους ζητάει συγνώμη. Ο Αριστομένης άλλαξε πραγματικά προσπαθούσε να βοηθάει όποιον είχε ανάγκη και μετάνιωσε για τον προηγούμενο χαρακτήρα του.

Η θεά τύχη τον επισκέφθηκε πάλι παριστάνοντας μια ζητιάνα, την πήρε μέσα στο σπίτι, της πρόσφερε την καλύτερη φιλοξενία και εκείνη ευχαριστήθηκε πολύ για την αλλαγή του.

«Τι γνώμη έχεις για την τύχη και τη ζωή σου;»

«Ευλογώ την τύχη μου, γιατί μου έδωσε τόσο καλή οικογένεια, έκανε καλά το κοριτσάκι μου και με έβαλε κοντά σε τόσο καλούς φίλους και συγχωριανούς».

Η θεά τύχη κατάλαβε ότι ο Αριστομένης είχε μετανιώσει και είχε καταλάβει πραγματικά τι έχει σημασία για τη ζωή και αποφάσισε να του δώσει πίσω το πιθάρι με τις λίρες.

Όταν ο Αριστομένης είδε τη γη ανοιγμένη και το πιθάρι με τις λίρες και πάλι στην επιφάνεια, ευχαρίστησε την καλή του τύχη και υποσχέθηκε να βοηθάει όποιον έχει ανάγκη και βρεθεί στην πόρτα του. Γκρέμισε τον τοίχο που είχε υψώσει στον κήπο, άνοιξε την αυλή να παίζουν παιδιά και κάτω από την ανθισμένη κερασιά έστρωσε ένα τεράστιο τραπέζι για όλους.

Ηθικά διδάγματα από τον μύθο

Η ευτυχία δεν μετριέται σε όρους πλούτου

Ο Αριστομένης πίστευε ότι ο πλούτος θα τον έκανε ευτυχισμένο, αλλά έμαθε ότι η αληθινή ευτυχία έρχεται από την οικογένεια, τους φίλους και την ευγνωμοσύνη.

Η αλαζονεία και ο εγωισμός δεν οδηγούν στην ευτυχία

Όταν ο Αριστομένης έγινε πλούσιος, έγινε αλαζόνας και εγωιστής, αγνοώντας τους γύρω του. Η αλλαγή του χαρακτήρα του τον απομάκρυνε από την ευτυχία.

Η ευγνωμοσύνη είναι απαραίτητη:

·         Ο Αριστομένης ξέχασε να είναι ευγνώμων για ό,τι είχε, εστιάζοντας μόνο σε ό,τι ήθελε. Η απώλεια του πλούτου τον έκανε να συνειδητοποιήσει πόσα είχε να ευχαριστεί.

Η μετάνοια και η αλλαγή είναι πάντα δυνατές:

  Ο Αριστομένης μετάνιωσε για την κακή του συμπεριφορά και άλλαξε προς το καλύτερο. Η αλλαγή του τον έκανε πιο ευτυχισμένο και αγαπητό.

Η αλληλεγγύη και η προσφορά φέρνουν χαρά:

           Ο Αριστομένης έμαθε ότι η αλληλεγγύη και η προσφορά στους άλλους φέρνουν χαρά και ικανοποίηση.

Η τύχη μπορεί να αλλάξει:

        Ο Αριστομένης βίωσε μια ξαφνική αλλαγή στην τύχη του. Η ιστορία μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να εκτιμούμε ό,τι έχουμε.

Η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα:

·         Ο Αριστομένης έμαθε πολλά από τις εμπειρίες του, τόσο καλές όσο και κακές. Η ιστορία μας καλεί να είμαστε ανοιχτοί στα μαθήματα που μας προσφέρει η ζωή.