Restart/Επανεκκίνηση

At the end of the COVID-19 lockdown, after my first time leaving the house, I wrote this excerpt.

 I just read it again and found it interesting.

She opened the front door, and the breeze carried her away to old thoughts. A familiar scent, that of freshly brewed coffee, strong and intoxicating, made her smile.

The earth's endless journey paused for a moment, giving her the chance to stop, to reflect, to find what truly mattered—what made her happy, to cherish her loved ones.

She took a step forward, standing on the pavement, where people around her no longer moved hastily. They looked around and smiled.

Their faces were pale but joyful—freedom at last.

She gazed at the sky, bright blue with a radiant sun smiling down at her. She smiled back. She was happy; she had the knowledge, the ability, and a dream. She just needed to seize the opportunity to try, for happiness was now in her hands.

Στο τέλος της  καραντίνας του κόβιντ -19 , μετά την πρώτη έξοδο από το σπίτι έγραψα αυτό το απόσπασμα, το διάβασα τώρα και το βρήκα ενδιαφέρον:

 Άνοιξε την εξώπορτα, το αεράκι την παράσυρε σε σκέψεις παλιές, μια γνώριμη μυρωδιά, του φρεσκοκομμένου καφέ έντονη και μεθυστική, την έκανε να χαμογελά. Το ατέρμονο ταξίδι της γης σταμάτησε για λίγο, της δόθηκε η ευκαιρία να κάνει μια στάση, να σκεφτεί, να βρει τα σημαντικά, αυτά που την κάνουν ευτυχισμένη, να χαρεί τους ανθρώπους της.

 Κάνει το βήμα, βρίσκεται στο πεζοδρόμιο, οι άνθρωποι γύρω της δε κινούνται πια βιαστικά, κοιτάζουν γύρω τους και χαμογελούν. Τα πρόσωπα χλωμά αλλά χαρούμενα, επιτέλους ελευθερία. 

 Κοιτάζει τον ουρανό, καταγάλανος με έναν ήλιο λαμπερό να της χαμογελάει, του χαμογελάει και αυτή. Είναι χαρούμενη, έχει τη γνώση, έχει τη δυνατότητα, έχει ένα όνειρο, πρέπει να βρει την ευκαιρία να προσπαθήσει και η ευτυχία είναι στα χέρια της.