Traditional Christmas in Aridaia
Σύνδεση με το Friday Face OFF (FFO)
In a small mountain village, nestled on the slopes of Mount Voras, lived little Maria. The village was picturesque, with stone houses and narrow paths. In winter, the snow blanketed it like a magical veil, transforming it into a white, silent paradise. It was Maria’s favorite season. Together with the other children of the village, she built snowmen, played snowball fights, and eagerly awaited Santa Claus to bring gifts.
One year, however, everything changed.
The world was engulfed in the turmoil of war. News of battles, fear, and loss
reached the small village. The men left for the front lines, the houses grew
dark, and families stayed indoors, finding solace in their dwindling supplies
and the warmth of their fireplaces.
Maria, though young, understood that
something serious was happening. The cheerful voices of the children were
silenced, and the village was shrouded in stillness. One evening, as she gazed
out of the window at the snowy landscape, she picked up the old laptop her
father had given her before he left. She opened her diary and wrote:
“Dear Santa, please come this year too. We need a little magic, a little hope.”
As she closed the laptop, an idea struck her. If Santa Claus couldn’t bring gifts, perhaps the children of the village could become his little helpers!
Christmas Eve arrived. The village was silent, without festive lights or cheerful voices. But in Maria’s house, the children were gathered, tying the final packages. Inside each gift, they placed a small wish written on paper: “Never lose hope.”
That evening, Maria sat by her window, gazing at the starry sky. In her heart, she wished for something magical to happen.
Suddenly, she heard a sound outside her house. She opened the door and saw a man in a red coat with a large sack over his shoulder. He didn’t look exactly like the Santa Claus she had imagined – he seemed tired, but his eyes sparkled with kindness.
“Are you Maria?” he asked. She nodded.
“I came to bring you something, but also to take your gifts to the neighboring village. You’ve done something wonderful, my dear,” he said with a warm smile.
The man opened his sack. Inside were small parcels: warm hats, socks, and a letter. The letter was addressed to Maria and read:
“Maria, thank you. Your act has given us courage. Together, we can make the world a better place.Know that the war will end in a few days, and you will have peace for a long time. Keep writing and sharing your hope. ”
Χριστούγεννα περιμένοντας το θαύμα
Σ' ένα μικρό ορεινό χωριό, κρυμμένο στις πλαγιές του όρους Βόρρας, ζούσε η
μικρή Μαρία. Το χωριό ήταν γραφικό, με πέτρινα σπίτια και στενά μονοπάτια. Τον
χειμώνα, το χιόνι το σκέπαζε σαν μαγικό πέπλο, μεταμορφώνοντάς το σε έναν
λευκό, σιωπηλό παράδεισο. Ήταν η εποχή που η Μαρία αγαπούσε περισσότερο. Μαζί
με τα άλλα παιδιά του χωριού έφτιαχναν χιονάνθρωπους, έπαιζαν με χιονόμπαλες
και περίμεναν με ανυπομονησία τον Άγιο Βασίλη να φέρει δώρα.
Μια χρονιά, όμως, όλα άλλαξαν. Ο κόσμος βυθίστηκε στη δίνη του πολέμου.
Ειδήσεις για μάχες, φόβο και απώλειες έφτασαν στο μικρό χωριό. Οι άντρες έφυγαν
για το μέτωπο, τα σπίτια σκοτείνιασαν, και οι οικογένειες κλείστηκαν μέσα,
βρίσκοντας παρηγοριά στις λιγοστές προμήθειες και τη ζεστασιά των τζακιών.
Η Μαρία, αν και μικρή, καταλάβαινε ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε. Οι χαρούμενες
φωνές των παιδιών σίγησαν, και το χωριό βυθίστηκε σε σιωπή. Ένα βράδυ, καθώς
κοιτούσε από το παράθυρο το χιονισμένο τοπίο, έπιασε στα χέρια της τον παλιό
φορητό υπολογιστή που της είχε χαρίσει ο μπαμπάς της πριν φύγει. Άνοιξε το
ημερολόγιό της και έγραψε:
«Άγιε Βασίλη, σε παρακαλώ, έλα και φέτος. Χρειαζόμαστε λίγη μαγεία, λίγη
ελπίδα».
Καθώς έκλεινε τον υπολογιστή, της ήρθε μια ιδέα. Αν ο Άγιος Βασίλης δεν
μπορούσε να φέρει δώρα, ίσως τα παιδιά του χωριού να μπορούσαν να γίνουν οι
μικροί βοηθοί του!
Την επόμενη μέρα, η Μαρία κάλεσε τα παιδιά του χωριού στο σπίτι της. Στην
αρχή, διστακτικά, έφτασαν ένα-ένα, κρατώντας μικρά πράγματα που μπορούσαν να
μοιραστούν: παλιά κουμπιά, χρωματιστές κορδέλες, κομμάτια από υφάσματα. Μαζί
άρχισαν να φτιάχνουν μικρά δώρα – χειροτεχνίες, ζωγραφιές, και μικρά πλεκτά. Τα
δώρα προορίζονταν για τα παιδιά του διπλανού χωριού, που είχαν πληγεί
περισσότερο από τον πόλεμο.
Η παραμονή των Χριστουγέννων έφτασε. Το χωριό ήταν βουβό, χωρίς γιορτινά φώτα ή χαρούμενες φωνές. Όμως, στο σπίτι της Μαρίας, τα παιδιά είχαν συγκεντρωθεί για να δέσουν τα τελευταία πακέτα. Μέσα σε κάθε δώρο είχαν τοποθετήσει μια μικρή ευχή, γραμμένη σε χαρτί:
«Να μην χάσεις ποτέ την
ελπίδα σου».
Το βράδυ, η Μαρία κάθισε στο παράθυρό της και κοίταξε τον έναστρο ουρανό.
Μέσα της ευχόταν να συμβεί κάτι μαγικό.
Ξαφνικά, άκουσε έναν ήχο έξω από το σπίτι. Άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε
έναν άντρα με κόκκινο παλτό και έναν μεγάλο σάκο στον ώμο. Δεν ήταν όπως
φανταζόταν τον Άγιο Βασίλη – έμοιαζε κουρασμένος, αλλά τα μάτια του έλαμπαν από
καλοσύνη.
«Είσαι η Μαρία;» τη
ρώτησε. Εκείνη έγνεψε καταφατικά.
«Ήρθα να σου φέρω κάτι, αλλά και να πάρω μαζί μου τα δώρα σας για το
διπλανό χωριό. Έκανες κάτι υπέροχο, μικρή μου», είπε με ένα ζεστό χαμόγελο.
Ο άντρας άνοιξε τον σάκο του. Μέσα του υπήρχαν μικρά δέματα: ζεστά
σκουφάκια, κάλτσες, και ένα γράμμα. Το γράμμα απευθυνόταν στη Μαρία και έγραφε:
«Μαρία, σε ευχαριστώ.
Η πράξη σου μας έδωσε κουράγιο. Μαζί μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Συνέχισε να γράφεις και να μοιράζεσαι την ελπίδα σου».
Εκείνο το βράδυ, η Μαρία κοιμήθηκε με μια ζεστή αίσθηση στην καρδιά της.
Ήξερε ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, η αγάπη και η αλληλεγγύη
βρίσκουν πάντα τρόπο να λάμψουν.
All rights reserved© Katerina