Το μικρό αστεράκι της Ελπίδας

 Ένα παραμύθι για το φως μέσα στην αγάπη και τη δύναμη της ενσυναίσθησης.

(Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Ένα παραμύθι για τη δύναμη της αγάπης, της καλοσύνης, της ενσυναίσθησης, της  ανδρείας, της  αυτοθυσίας, για τη σημασία του να κυνηγάς τα όνειρά σου, ακόμα κι αν είναι επικίνδυνα. Τα παιδιά στο παραμύθι συμβολίζουν την αθωότητα και την ελπίδα, η καταιγίδα τις δυσκολίες της ζωής, η πράξη του μικρού αστεριού συμβολίζει τη δύναμη της αγάπης και της συμπόνιας έτσι ώστε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες της ζωής. Ακόμη και σε περιόδους δυσκολιών μπορούμε να βρούμε τη δύναμη της αγάπης, να ελπίζουμε και να συνεχίζουμε. Επίσης είναι ένα παραμύθι  για τη σημασία της κατανόησης του κόσμου γύρω μας.     (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Μία φορά κι έναν καιρό πολύ ψηλά στον ουρανό ήταν ένα μικρό αστεράκι, όταν είχε καθαρό καιρό τις  νύχτες κοίταζε κάτω στη γη και ζήλευε τα παιδιά που μπορούσαν να παίζουν μεταξύ τους.      (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Μια νύχτα που δεν είχε ούτε ένα συννεφάκι ο ουρανός, κοιτάζοντας κάτω καλύτερα τη γη, διέκρινε τη γαλήνια θάλασσα και μαγεύτηκε  από την ομορφιά της.   Παρατηρώντας καλύτερα, είδε στη θάλασσα κάτι μικρά λιλιπούτια  φωτάκια, που πότε πήγαιναν, πότε ερχόντουσαν προς τη στεριά και πότε άναβαν και έσβηναν.      (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Το αστεράκι προσπαθούσε να καταλάβει τι μπορεί να ήταν αυτά τα μικρά φώτα που έβλεπε από εκεί ψηλά. «Μήπως είναι αστέρια σαν και εμένα;» «Μήπως είναι νησάκια;» «Σίγουρα δεν είναι άνθρωποι γιατί είναι πολύ μεγάλα». Τον έτρωγε η αγωνία. Ένα βράδυ κατέβηκε λίγο πιο κάτω και διέκρινε ότι ήταν πλοία. Αντί όμως να ησυχάσει που του λύθηκε η απορία και έμαθε τι ήταν τα φωτάκια, του δημιουργήθηκαν άλλες μεγαλύτερες απορίες που κάθε μέρα γίνονταν όλο και μεγαλύτερες.  (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) «Γιατί τα πλοία αυτά ταξιδεύουν μόνο νύχτα;» «Τι κουβαλάνε γιατί πηγαινοέρχονται;’ «Τι αφήνουν εκεί στις έρημες ακρογιαλιές;» Τις μέρες δεν τα έβλεπε καθόλου. Τότε πήρε την μεγάλη απόφαση και όσο κι αν προσπαθούσε ο λογικός εαυτός του να πείσει αυτόν που είχε τις παρορμήσεις να μη πάει, δεν τα κατάφερνε. Έτσι μια νύχτα που η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη, κατέβηκε σιγά σιγά χαμηλά. Εκείνη τη νύχτα είχε συννεφιά και προσπαθώντας να δει κατέβαινε όλο και πιο κάτω, η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη και οι αστραπές έπεφταν εκκωφαντικά  δίπλα του, αλλά εκείνο δεν το τρόμαζε τίποτα. Σε λίγη ώρα θα λυνόταν το μυστήριο και θα μάθαινε τι ήταν τα φωτάκια εκείνα μέσα στη θάλασσα και γιατί νύχτα;  (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Τότε άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και προσπάθησε να καταλάβει τι συμβαίνει.  (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Τα πλοία ήταν γεμάτα με ανθρώπους που φώναζαν και προσπαθούσαν να επιβιώσουν μέσα στην καταιγίδα. "Βοήθεια" φώναζε ο καθένας μόνος του. Κάποιοι ήταν έτοιμοι να πέσουν από το πλοίο. Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη και τα κύματα ήταν τόσο μεγάλα που ύψωναν τα πλοία στον αέρα και τα ρίχνανε κάτω με δύναμη. Τότε φοβήθηκε γι’ αυτούς και προσπάθησε να κατεβεί ακόμη περισσότερο για να τους φωτίσει και να τους δώσει δύναμη.  (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Το αστεράκι ήταν τρομαγμένο, αλλά βλέποντας πόσο κινδύνευαν τα παιδιά που ήταν στα πλοία αψήφησε τον εαυτό του και προσπάθησε να κάνει ότι μπορούσε για να σωθούν οι άνθρωποι, δεν μπορούσε να κάνει πως δεν είδε και να φύγει.  Έτσι έμεινε εκεί και φώτιζε με δέος τους ανθρώπους που όταν φωτίστηκαν από το φως του πήραν δύναμη, έπιασαν τα χέρια, άρχισαν να τραγουδούν και τότε όλοι μαζί  πάλευαν να επιβιώσουν.  (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Μετά από ώρες η καταιγίδα άρχισε να κοπάζει και τα κύματα να φεύγουν. Τα πλοία είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές, αλλά οι άνθρωποι ήταν ασφαλείς. Το πρωί τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα και αμέριμνα στην ακρογιαλιά. Το αστεράκι ήταν ανακουφισμένο που οι άνθρωποι ήταν καλά, αλλά και λυπημένο που είχε δει τόσο πόνο και καταστροφή. Την επόμενη μέρα, το αστεράκι γύρισε στον ουρανό. Ήταν διαφορετικό από πριν. Είχε μάθει τι σήμαινε πόνος, πόλεμος, καταστροφή, κίνδυνος και η περιπέτειά του του έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα. Είχε μάθει ότι η ομορφιά της ζωής μπορεί να βρεθεί ακόμα και στα πιο σκοτεινά μέρη. (Οι εικόνες έχουν γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή) Αυτή η ιστορία είναι μια ιστορία για τη δύναμη της φυσικής περιέργειας και της περιπέτειας. Το μικρό αστεράκι ήταν περίεργο για τον κόσμο γύρω του και αποφάσισε να ανακαλύψει τι συμβαίνει με τα φωτάκια στη θάλασσα. Η περιπέτειά του είναι γεμάτη κινδύνους, αλλά τελικά μαθαίνει το σημαντικότερο μάθημα τη δύναμη της αγάπης και της αλληλεγγύης.    Μη επαγγελματική χρήση.  Μόνο για σκοπούς ενημέρωσης και με αναφορά του δημιουργού. https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

Ερμής. O σκαντζόχοιρος που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο! Ένα παραμύθι για τη σημασία της υπακοής στους κανόνες και την αξία της οικογένειας!

  Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, Δώσ' της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχίσει....      

(Οι εικόνες έχουν γίνει με τη βοήθεια της ΑΙ και με λεπτομερή περιγραφή)

Όλα άρχισαν κάτω από τις ρίζες της μεγαλύτερης βελανιδιάς  του δάσους, στην κοίτη ενός ήρεμου ποταμού, εκεί που ζούσε η σκατζοχοιροοικογένεια του μικρού Ερμή.
 Ο Ερμής είχε τρία αδέρφια, τη μητέρα, τον πατέρας, τη γιαγιά και τον παππού. 
Ο Ερμής , καθόταν ήσυχα στη γωνίτσα του και ονειροπολούσε, όμως  πολλές φορές γκρινιάζοντας και χωρίς να συμμετέχει στη ρουτίνα και τις δουλειές της οικογένειας. 

 Όλη μέρα κάτω από το  χώμα μέσα στο μικρό σπιτάκι τους, περνούσαν όμορφα όλα μαζί, αλλά ανυπομονούσαν να φτάσει  η ώρα να βγουν, ήταν για όλους μια εξερεύνηση του κόσμου που υπάρχει έξω από τις ρίζες.

 Όλοι εκτός από τον Ερμή, εκείνος τα βαριόταν αυτά, του άρεσε περισσότερο να ονειροπολεί. Ονειρευόταν πως είναι βασιλιάς, πως τον προσκυνούν, πως έχει υπηκόους, πως έρχονται γελωτοποιοί στο βασίλειό του για να τον διασκεδάσουν... 

Ονειρευόταν πως  είχε μεγαλύτερο σπίτι, πολλά υλικά αγαθά και  πως η ζωή του ήταν πλούσια και εύκολη. Τα αδέρφια του τον τραβούσαν από το ποδαράκι να παίξει μαζί τους αλλά εκείνος συνέχιζε να ονειρεύεται και η πραγματικότητα να του φαίνεται ανιαρή, θεωρούσε δεδομένο  το παρόν και δεν του άρεσε.  

Το σούρουπο που  ο ήλιος έπεφτε πίσω από τα δυο τεράστια βουνά, ανυπομονούσαν όλοι στην σκατζοχοοικογένεια,  να βγουν στην επιφάνεια, να πάνε να μαζέψουν τροφή και να ζήσουν άλλη μια περιπέτεια.

Ο πατέρας τους έλεγε να πηγαίνουν πίσω του και ποτέ να μη βγουν από το μεγάλο φράκτη. Πίσω από αυτόν  το φράκτη υπάρχουν όλα τα κακά του κόσμου. 

Πόλεμοι, σκοτωμοί, ψέμα,  κακία, …

Όλα τα σκαντζοχοιράκια ήταν  ήρεμα και υπάκουα, μεγάλωναν χωρίς να προβληματίζουν τους γονείς, εκτός από τον Ερμής που δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος και συνεχώς απέφευγε τις υποχρεώσεις του και ήταν ξαπλωμένος στη γωνίτσα του.

Στιγμή δε σκέφτηκε τη συμβουλή του πατέρα του, ότι δεν πρέπει να βγει από το φράκτη γιατί είναι όλα τα κακά του κόσμου.

Αφού περπάτησε αρκετά, έφτασε σ ένα σημείο του φράκτη που είχε μια τρύπα.

Τότε, τον πλησίασε ένας γέροντας και του είπε:

«Πού πας σκατζοχοιράκι; Από εδώ και πέρα είναι επικίνδυνη ζώνη για σένα».

«Θέλω να πάω να δω».

«Νομίζω πως θα το μετανιώσεις».

 «Ας δω τον κόσμο και ας το μετανιώσω».

«Σκέψου το καλά μπορεί και να μη γυρίσεις ποτέ πίσω».

«Θα πάω».

«Αν γυρίσεις μπορεί να μην είσαι ο ίδιος, θα το μετανιώσεις».

«θα πάω»

Έχωσε τη μουσούδα του μέσα στην τρύπα του φράκτη και μεμιάς εξαφανίστηκε. 

Βγήκε από την άλλη μεριά περπάτησε λίγο, ο τόπος του φάνηκε σκοτεινός. 

Κοίταξε καλά την τρύπα, να μπορεί να ξαναγυρίσει. 

Αυτή η σκοτεινιά του προκαλούσε φόβο, αλλά συνέχιζε να περπατάει.

Από μακριά είδε στρατιές ανθρώπων να πολεμούν μεταξύ τους, όσο κόντευε άκουγε τις κραυγές του πολέμου, έβλεπε τα αίματα και τη βία.

 Τρόμος τον έπιασε και πήγε από την άλλη πλευρά, να αποφύγει τον πόλεμο, τότε είδε πολλά σκουπίδια στο δρόμο.

 Ήταν πολύ άσχημη η εικόνα με τα σκουπίδια, η καρδιά του βάρυνε, θυμήθηκε το δάσος που είναι το σπίτι του, μπορεί να μην έχουν πολλά υλικά αγαθά, έχουν όμως καθαριότητα και ειρήνη.

Προσπαθώντας να αποφύγει όλα αυτά, ο Ερμής άρχισε να τρέχει τότε είδε έναν άνθρωπο ξαπλωμένο κάτω.

«Τι έχεις;»

«Είμαι άρρωστος, φύγε μακριά»

«Μα χρειάζεσαι κάτι;»

«Όχι, φύγε μη κολλήσεις».

Ο Ερμής του έδωσε το νερό που είχε για το δρόμο και έφυγε συγκλονισμένος.  

Από το σκοτάδι, είδε δυο ανθρώπους να τον πλησιάζουν, ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα.

«Έλα μαζί μας σκαντζοχοιράκι, θα πάμε στο σπίτι μας να σου κάνουμε το τραπέζι».

«Μα εσείς  με τον πόλεμο δεν έχετε τροφή, πως θα μου κάνετε το γεύμα;»

«Έλα και θα δεις».

Ο Ερμής κατάλαβε τον κίνδυνο και έγινε μια μπάλα από αγκάθια.

«Όχι»

« Άφησέ τον, είναι πολύ μικρός, θα βρούμε κάτι άλλο να φάμε».

Είδε το πονηρό ζευγάρι να φεύγει και άρχισε να χαλαρώνει.

 Παραλίγο να χάσει και τη ζωή του, η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά.

Δεν ήθελε να δει άλλα από αυτή την πλευρά του κόσμου, ήθελε να γυρίσει σπίτι, στην αγάπη, τη σιγουριά και την ασφάλεια.

Κοίταξε γύρω του, δεν μπορούσε να καταλάβει από πού πρέπει να πάει, είχε νυχτώσει. 

Γύρισε προς τα πίσω «πρέπει να είναι από εδώ» σκέφτηκε, αφού περπάτησε αρκετά μέτρα, είδε από μακριά ένα φίδι στο δρόμο του.

Τα ποδαράκια του έτρεμαν από φόβο, ωστόσο αποφάσισε να το αντιμετωπίσει με εξυπνάδα. 

Πήρε ένα από τα καρύδια που κρατούσε και το πέταξε στην αντίθετη κατεύθυνση, το ίδιο έκανε και με τα μύρτιλα.  

Το φίδι, αφού τα μύρισε πήγε προς τα εκεί αφήνοντας ελεύθερο το δρόμο του Ερμή. 

Μη κοιτάζοντας πλέον πίσω, πήρε το δρόμο της επιστροφής, προσπαθούσε απεγνωσμένα να δει το μεγάλο πέτρινο τείχος που χώριζε τους δυο κόσμους. 

Η ώρα όμως περνούσε και τείχος δε φαινόταν πουθενά. 

Δάκρυα έτρεχαν από τα ματάκια του και αναπολούσε τις όμορφες στιγμές με την οικογένειά του. 

Είχε πια απελπιστεί όταν είδε επιτέλους το τείχος, πλησίασε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και πέρασε από την τρύπα.

Εκεί τον περίμεναν οι γονείς του.

«Δε θα το ξανακάνω, το ορκίζομαι».

«Μας τρόμαξες».

«Θα κάνω όλες τις δουλειές μου από εδώ και πέρα».

«Φοβηθήκαμε πως δε θα σε ξαναδούμε» είπε η μαμά σκατζοχοιρίνα.

«Συγνώμη μαμά, συγνώμη μπαμπά, σας αγαπώ πολύ».

«Δε θα βγεις από το σπίτι μια εβδομάδα».

«Εντάξει μπαμπά, από τώρα και πέρα δε θα παραβαίνω τους κανόνες».

Πήγαν στο σπίτι και τους υποδέχτηκε η υπόλοιπη οικογένεια και έγινε μεγάλο γλέντι για την επιστροφή του Ερμή και εκείνος ήταν πολύ χαρούμενος που η οικογένειά του τον δέχθηκε και τον συγχώρησε, έτσι ετοίμασε μόνος του ένα γεύμα γι' αυτούς! Μετά από αυτή την περιπ έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

 

                    All rights reserved©Katerina