Wednesday's Words on a Friday

 

Το  κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή του Παρασύροντας τη ζωή με λέξεις επιλεγμένες  αυτό το μήνα από τον David Gascoigne φιλοξενούμενες και από το Παιδί του ελέφαντα

Το χρώμα είναι προτροπή της Charlotte

Η σκιά του ρολογιού, η σουρεαλιστική φιγούρα και η αλήθεια

Η ένδειξη της ώρας στο ηλιακό ρολόι φανέρωσε την αλήθεια. Η φίλη της όντως δεν τήρησε το ραντεβού τους. Στρέφοντας τα μάτια της προς τον ουρανό σκέφτηκε πως κάποτε σηκώνοντας τα μάτια ψηλά έβλεπε ένα απέραντο ουράνιο γαλάζιο, τώρα έμοιαζε με μια θολή ομίχλη, σημάδι της καταστροφής που είχε επιφέρει η ανθρώπινη αδιαφορία για το περιβάλλον.

 Οι άνθρωποι τριγύρω της συνέχιζαν να πηγαινοέρχονται βιαστικά, βυθισμένοι σε έναν περιβάλλον υλικών αγαθών και πρόσκαιρης ευχαρίστησης. Αν και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως η αγοραστική δύναμη του λαού είναι μικρή, δεν έμοιαζαν αληθείς. Η σουρεαλιστική φιγούρα, όμως, ξεχώριζε σαν φάρος στο πλήθος με το βαθύ κόκκινο σακάκι της. Η γυναίκα την παρατηρούσε με μυστικό θαυμασμό, νιώθοντας μια αίσθηση απελευθέρωσης από τα δεσμά του χρόνου και των κοινωνικών συμβάσεων.

Κάτι στην ατμόσφαιρα, ίσως η ζεστή αύρα που μύριζε καπνό και σκόνη, ίσως η ανησυχία που έσφιγγε το στήθος της γυναίκας, την έκανε να νιώσει ξαφνικά μια βαθιά θλίψη. Σκέφτηκε την αλήθεια, πως ο πλανήτη σιγά σιγά χανόταν, τα δάση  έκαιγαν, τα ζώα εξαφανίζονταν, ο αέρας δηλητηριαζόταν.

Και τότε, μια σκέψη έλαμψε στο μυαλό της. Ίσως η φίλη της, με τον δικό της παράξενο τρόπο, ήθελε να της υπενθυμίσει την αλήθεια. Ίσως η τρέλα της, η αδιαφορία της για τον χρόνο και τις κοινωνικές συμβάσεις, να ήταν μια σιωπηρή διαμαρτυρία ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος.

Η γυναίκα σηκώθηκε από το παγκάκι και πλησίασε την σουρεαλιστική φιγούρα.

"Γιατί το κάνεις αυτό;" ρώτησε με φωνή ψιθυριστή.

 "Γιατί αδιαφορείς για όλα αυτά που συμβαίνουν;"

Η σουρεαλιστική φιγούρα γύρισε και την κοίταξε στα μάτια.

 "Δεν αδιαφορώ" απάντησε με μια φωνή γεμάτη θλίψη.

 "Απλά προσπαθώ να ξεχάσω. Να ξεχάσω τι έχουμε κάνει στον κόσμο μας. Να ξεχάσω τι μας περιμένει."

Ήξερε ότι η φίλη της είχε δίκιο. Η αλήθεια ήταν σκληρή, αλλά έπρεπε να την αντιμετωπίσουν. Έπρεπε να δράσουν, πριν να είναι αργά. Μαζί, οι δύο γυναίκες αποφάσισαν να κάνουν τη διαφορά. Να γίνουν φωνές για το περιβάλλον, να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους, να παλέψουν για ένα καλύτερο μέλλον. Ίσως, έστω και στο τέλος, η αλήθεια θα μπορούσε να νικήσει.

The Shadow of the Clock, the Surreal Figure, and the Truth

The sun's rays on the sundial revealed the truth. Her friend had once again failed to keep their appointment. She looked up at her own watch, a faint sense of unease creeping into her heart. The sky, once a vast expanse of azure blue, now resembled a hazy fog, a stark reminder of the destruction wrought by human disregard for the environment.

The people around her continued to rush by, immersed in a world of material goods and fleeting pleasures, oblivious to the fact that polls showed their purchasing power was dwindling. The surreal figure, however, stood out like a beacon in the crowd, her crimson jacket a striking contrast to the drab backdrop. The woman watched her with a sense of secret admiration, feeling a liberation from the shackles of time and social conventions.

Something in the atmosphere, perhaps the hot breeze carrying the scent of smoke and dust, perhaps the anxiety tightening her chest, made her suddenly feel a deep sadness. She thought of the truth, how the planet was slowly dying, forests were burning, animals were disappearing, and the air was being poisoned.

And then, a thought flashed through her mind. Perhaps her friend, in her own strange way, was trying to remind her of the truth. Perhaps her madness, her indifference to time and social norms, was a silent protest against the destruction of the environment.

The woman rose from the bench and approached the surreal figure.

"Why do you do this?" she asked in a whisper.

"Why do you ignore all that is happening?"

The surreal figure turned and looked her in the eyes.

"I don't ignore it," she replied in a voice filled with sorrow.

"I just try to forget. To forget what we've done to our world. To forget what awaits us."

 She knew her friend was right. The truth was harsh, but they had to face it. They had to act, before it was too late. Together, the two women decided to make a difference. To become voices for the environment, to mobilize people, to fight for a better future. Perhaps, even in the end, truth could prevail.