Words for Wednesday
Έγραψα μία ιστορία η οποία έχει πρωταγωνιστή
μια μητέρα γλάρο.
Σύννεφα παντού, ο ουρανός ίσα που φαινόταν μουντός
και σκοτεινός, η θάλασσα κάτω από τα κύματα μαύρη, αλλά έχοντας στο μυαλό της
τα πεινασμένα μικρά γλαράκια ο φόβος έκανε πέρα. Θα αγωνιζόταν ακόμη αρκετή ώρα!
Κάποια λόγια
σκόρπια στη μνήμη της, να τρέφουν το φόβο της:
«Θα σε παρασύρει
ο αέρας».
«Θα σε ρίξει στα
κύματα».
Δεν την
ακολούθησε κανείς από την κοινωνία τους.
Ελαφριά
και ευκίνητη, ο ψυχρός αέρας την πήγαινε από τη μία μεριά της θάλασσας
πέρα από το ύψος των κυμάτων προς τον φάρο και τα ψαροκάικα.
Ήταν άνετη, δε
φοβήθηκε πολύ, ανέβαζε λίγο τη δεξιά φτερούγα και έφτανε στο ύψος που ήθελε
όλοι της έλεγαν να μην πάει σε τέτοια φουρτούνα, αλλά εκείνη άκουσε το ένστικτό της, το τελευταίο
από τα γλαράκια της ήταν τόσο αδύναμο!
Υπάρχει ανάγκη να
φάει, ίσως αν δεν έχει να του δώσει κάτι άλλη μια μέρα να το χάσει, τα υπόλοιπα
θα επιβιώσουν και νηστικά.
Οι λάμπες από τα ψαροκάικα φάνηκαν σαν πολιτείες μακρινές στα
μάτια της. Να τώρα που έβλεπε τους ψαράδες από μακριά να σηκώνουν τα δίχτυα
τους γεμάτα ψάρια.
Οι βοηθοί με τα κίτρινα αδιάβροχα και τα ασορτί σκουφάκια
πετούσαν τα μικρά στη θάλασσα. Με επιδέξιες κινήσεις αρπάζει δυο ψάρια με το
ράμφος της και παίρνει τον δρόμο της επιστροφής!
Εδώ μια προσπάθεια στα Αγγλικά
Clouds all around, the sky barely visible, dark and gloomy, the sea black under the waves, but with the hungry little gulls in mind, fear faded away.
Scattered words in her memory, feeding her fear:
"The wind will carry you away."
"It will throw you into the waves."
No one from their society followed her.
Light and agile, the cold wind took her from one side of the sea to the other, above the height of the waves, towards the lighthouse and the fishing boats.
She was comfortable, she didn't fear much, she raised her right wing a little and reached the height she wanted. Everyone told her not to go in such a storm, but she listened to her instinct, the last of her little gulls was so weak!
There was a need to eat, maybe if she didn't have something to give it another day she would lose it, the others would survive.
The lights from the fishing boats looked like distant cities in her eyes. Now she could see the fishermen in the distance lifting their nets full of fish.
The helpers in their yellow raincoats and matching caps threw the small ones into the sea. With skillful movements she grabs two fish with her beak and takes her way back!
Caterina
