Μύθος του Αισώπου: Το Κουνούπι και η τίγρης

Ένας μύθος του Αισώπου για την αξία της ταπεινότητας  

    All rights reserved©Aridaiaplace

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα πυκνό και καταπράσινο δάσος ζούσαν αρμονικά όλων των ειδών τα ζώα. Τα περισσότερα από αυτά είχαν ως πρότυπο δύναμης και ομορφιάς μια τίγρη. Τη θαύμαζαν πολύ και στις παρέες τους  μιλούσαν συχνά γι’ αυτό επαινώντας την.

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

 Ένα κουνούπι ζήλεψε τη φήμη της τίγρης και σκέφτηκε πως μπορεί να τη νικήσει και να πάρει εκείνο όλη τη δόξα και τη φήμη της. Την άλλη κιόλας μέρα πήγε στη τίγρη με ύβρη και αλαζονεία και της ζήτησε να μονομαχήσουν.  

«Δε σε φοβάμαι, ούτε είσαι δυνατότερός μου» του είπε.

«Τι λες κουνούπι, έλα στην πραγματικότητα. Έχω γερά πόδια, κοφτερά δόντια και μυτερά νύχια» είπε η τίγρη δείχνοντας φανερά πλέον την ενόχλησή της με το θράσος του κουνουπιού.

«Σιγά, όλοι έχουν δόντια που μπορούν να δαγκώσουν και νύχια που μπορούν να σχίσουν. Εγώ είμαι πολύ πιο δυνατός από σένα , αν δε το πιστεύεις έλα να πολεμήσουμε» συνέχισε το κουνούπι. 

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Η τίγρη τότε, κοιτώντας γύρω της  που είχε μαζευτεί πλήθος ζώων και πιστεύοντας ότι πολύ εύκολα θα νικήσει το κουνούπι, δέχτηκε την πρόκληση.

Το κουνούπι ενθουσιασμένο, σάλπισε την έναρξη του αγώνα με τη μουσούδα του. Πλησίασε αιφνιδιαστικά, άρχισε να βάζει όλη του την ενέργεια και να τσιμπάει τη τίγρη στη μύτη και γύρω από αυτήν. Κεντούσε, αποσυρόταν, ζουζούνιζε και όλα αυτά με όλη του την ένταση και γρηγοράδα. 

Η τίγρη σαστισμένη από τα τσιμπήματα και την ταχύτητα προσπαθούσε να το χτυπήσει, αλλά έδερνε  τον εαυτό της. Έχοντας φαγούρα από τα τσιμπήματα, προσπαθούσε να ξυθεί, αλλά με τα μεγάλα και κοφτερά νύχια της γρατζουνούσε το πρόσωπό της. Για αρκετή ώρα, συνέβαινε το ίδιο και η τίγρη τραυματιζόταν όλο και περισσότερο, ώσπου δεν άντεξε άλλο τα τσιμπήματα και τα αυτοχτυπήματα και είπε:

 «Νίκησες, παραδίνομαι».

«Ποιος είναι ο νικητής;»

«Εσύ είσαι ο νικητής»

«Ποιος είναι πιο δυνατός;»

«Εσύ είσαι ο πιο δυνατός».

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Τότε, το κουνούπι σάλπισε πάλι με τη μουσούδα του τη λήξη της αναμέτρησης. Ήταν ενθουσιασμένο, αισθανόταν άτρωτο, νόμιζε πως ήταν πια ο βασιλιάς του δάσους. 

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Βούιζε και στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό του, δεν πρόσεχε τίποτα. Έτσι μπλέχτηκε στα δίχτυα μιας αράχνης και το έκανε μια χαψιά.

Το πλήθος των ζώων έμεινε σαστισμένο να κοιτάζει πόσο εύκολα αν δε προσέχει κανείς και είναι αλαζόνας ο θρίαμβος γίνεται τραγωδία.

Ηθικά διδάγματα του μύθου

Η ταπεινοφροσύνη και η σοφία μπορούν να κάνουν τα όντα ισορροπημένα στη ζωή.

Ο μύθος προειδοποιεί για τους κινδύνους της αλαζονείας.

 Ακόμη, ο εγωισμός μπορεί να τυφλώσει και ο πιο δυνατός μπορεί να ηττηθεί από τον πιο αδύναμο.

        Η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η υποτίμηση του αντιπάλου οδηγούν σε άδοξες ήττες.

  Η νίκη μεν φέρνει χαρά, αλλά η αλαζονεία που ακολουθεί μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία.

All rights reserved©Aridaiaplace 

Βιβλιογραφία

 Émile Chambry επιμ. (1927). Esope- Fables. Paris: Les Belles Lettres.

 

Το περήφανο βατραχάκι

Μύθος του Αισώπου: Το περήφανο βατραχάκι

All rights reserved©Aridaiaplace

Ένας μύθος που τονίζει την αξία της ταπεινοφροσύνης που  φέρνει σοφία και ευτυχία, ενώ η υπερηφάνεια οδηγεί σε άσχημες καταστάσεις.

      (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Το περήφανο βατραχάκι

 Σε μια χώρα μακρινή υπήρχε μια όμορφη μικρή λιμνούλα, στην οποία ζούσε μία αγαπημένη  οικογένεια βατράχων. Το πιο ταλαντούχο και όμορφο από τα μέλη ήταν το μικρότερο  βατραχάκι της οικογένειας. Το βατραχάκι αυτό όμως ήταν πολύ περήφανο, πίστευε ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα και συνήθιζε να κορδώνεται και να παινεύεται όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν σε όλα τα ζώα του δάσους. Όλη μέρα επαινούσε τα προσόντα και τις χάρες του.

«Πηδάω πιο ψηλά από όλους»

«Κράζω πιο δυνατά από όλους»

«Είμαι πιο όμορφος απ’ όλους».

«Είμαι καλύτερος απ’ όλους».

    (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Η υπερηφάνεια και η έπαρση του μικρού βατράχου ανησύχησε τη μητέρα του.  Δεν της άρεσε αυτή η έπαρση και φοβόταν για το βατραχάκι της, ήξερε πως αν συνεχίσει  να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και να παινεύεται τόσο πολύ, κάποια μέρα θα φαινόταν η αλήθεια και θα απογοητευόταν και θα έδειχνε τόσο ανόητος μπροστά στους φίλους και συγγενείς του.
 Έτσι αποφάσισε να πάει  να συμβουλευτεί τον παππού βάτραχο και τη γιαγιά βατραχίνα.
Αφού τους ενημέρωσε για το πρόβλημα, η μαμά βατραχίνα ζήτησε τη βοήθειά τους και τους εξέφρασε τη στενοχώρια της. Ο παππού και η γιαγιά συμπόνεσαν τη μαμά και ανησύχησαν για τον μικρό, έτσι αποφάσισαν  να συμβουλέψουν τον μικρό, για να λογικευτεί.
Φώναξαν λοιπόν το μικρό περήφανο βατραχάκι και του είπαν ότι θα πρέπει να είναι ταπεινός.
 «Υπάρχουν  πολλά ζώα στο δάσος, που είναι πιο όμορφα, πιο έξυπνα, πιο μεγάλα από εσένα, αλλά δεν το υπερηφανεύονται».
 «Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν ζώα που θα σε κοροϊδέψουν γι'  αυτά που λες».  
Δυστυχώς, το βατραχάκι δεν έδωσε σημασία στην πείρα τους και στα σοφά τους λόγια. Από το ένα αυτί μπήκαν τα λόγια από το άλλο βγήκαν, χωρίς να  τον αγγίξουν καθόλου.
Ο καιρός περνούσε και το βατραχάκι ζούσε εκεί στο στενό του περιβάλλον, γύρω από την πανέμορφη  λίμνη. Η λίμνη ήταν γεμάτη νούφαρα και γύρω της υπήρχαν κάθε λογής δέντρα και πουλιά. Πεταλούδες πετούσαν παντού και ο ήλιος έκανε τα πράσινα φύλλα να λαμπυρίζουν και να καθρεφτίζονται μέσα στη λίμνη. Δε γνώρισε όμως τον κόσμο που ήταν πέρα από αυτήν.  Έκανε παρέα με τους φίλους και τα ξαδέρφια του και όλη την ώρα επιδείκνυε τα προσόντα, τα κάλη, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του. Δεν είχε μπει μέσα στο δάσος ούτε στην κοιλάδα για να γνωρίσει και άλλα ζώα.
Μια όμορφη μέρα με λιακάδα ήρθε στη λίμνη για να πιεί νερό μια αγελάδα, πρώτη φορά στη μικρή τους ζωή τα βατραχάκια έβλεπαν ένα τέτοιο ζώο.

Η υπερηφάνεια και η έπαρση του μικρού βατράχου ανησύχησε τη μητέρα του.  Δεν της άρεσε αυτή η έπαρση και φοβόταν για το βατραχάκι της, ήξερε πως αν συνεχίσει  να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και να παινεύεται τόσο πολύ, κάποια μέρα θα φαινόταν η αλήθεια και θα απογοητευόταν και θα έδειχνε τόσο ανόητος μπροστά στους φίλους και συγγενείς του.
 Έτσι αποφάσισε να πάει  να συμβουλευτεί τον παππού βάτραχο και τη γιαγιά βατραχίνα.
Αφού τους ενημέρωσε για το πρόβλημα, η μαμά βατραχίνα ζήτησε τη βοήθειά τους και τους εξέφρασε τη στενοχώρια της. Ο παππού και η γιαγιά συμπόνεσαν τη μαμά και ανησύχησαν για τον μικρό, έτσι αποφάσισαν  να συμβουλέψουν τον μικρό, για να λογικευτεί.
Φώναξαν λοιπόν το μικρό περήφανο βατραχάκι και του είπαν ότι θα πρέπει να είναι ταπεινός.
 «Υπάρχουν  πολλά ζώα στο δάσος, που είναι πιο όμορφα, πιο έξυπνα, πιο μεγάλα από εσένα, αλλά δεν το υπερηφανεύονται».
 «Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν ζώα που θα σε κοροϊδέψουν γι'  αυτά που λες».  
Δυστυχώς, το βατραχάκι δεν έδωσε σημασία στην πείρα τους και στα σοφά τους λόγια. Από το ένα αυτί μπήκαν τα λόγια από το άλλο βγήκαν, χωρίς να  τον αγγίξουν καθόλου.
Ο καιρός περνούσε και το βατραχάκι ζούσε εκεί στο στενό του περιβάλλον, γύρω από την πανέμορφη  λίμνη. Η λίμνη ήταν γεμάτη νούφαρα και γύρω της υπήρχαν κάθε λογής δέντρα και πουλιά. Πεταλούδες πετούσαν παντού και ο ήλιος έκανε τα πράσινα φύλλα να λαμπυρίζουν και να καθρεφτίζονται μέσα στη λίμνη. Δε γνώρισε όμως τον κόσμο που ήταν πέρα από αυτήν.  Έκανε παρέα με τους φίλους και τα ξαδέρφια του και όλη την ώρα επιδείκνυε τα προσόντα, τα κάλη, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του. Δεν είχε μπει μέσα στο δάσος ούτε στην κοιλάδα για να γνωρίσει και άλλα ζώα.
Μια όμορφη μέρα με λιακάδα ήρθε στη λίμνη για να πιεί νερό μια αγελάδα, πρώτη φορά στη μικρή τους ζωή τα βατραχάκια έβλεπαν ένα τέτοιο ζώο.

 (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

«Κοιτάξτε πόσο μεγάλη είναι» έλεγε ο πρώτος του ξάδερφος.

«Κοιτάξτε πόσο δυνατή» έλεγε το γειτονόπουλο.

«Τόσο μεγάλο και δυνατό ζώο δεν έχουμε ξαναδεί» έλεγε ο άλλος του ξάδερφος.

«Εσύ μπορείς να γίνεις τόσο μεγάλος και δυνατός;» τον ρώτησαν τα ξαδέρφια του, αποφασισμένα να τον πειράξουν που τόσον καιρό παίνευε τις χάρες, τις αρετές και τα προσόντα του.

Το βατραχάκι  καθώς πίστευε και διαλαλούσε πως ήταν καλύτερο από όλους σε όλα, για να αποδείξει ότι μπορούσε να γίνει τόσο μεγάλο όσο η αγελάδα φούσκωσε όσο μπορούσε, κρατώντας την αναπνοή του.

«Είσαι πολύ μικρότερο από την αγελάδα» του είπαν γελώντας.

Το βατραχάκι συνέχισε να φουσκώνει και να κρατάει την αναπνοή του, ώσπου πόνεσε το πρόσωπό του. Τα ξαδέρφια του τότε σταμάτησαν να γελούν  και ανήσυχα για εκείνο το παρακαλούσαν να σταματήσει. Το θέαμα αυτό το περίμεναν πολύ καιρό, είχαν κουραστεί πια από τα παινέματά του.

Το βατραχάκι ντροπιάστηκε και ντράπηκε τόσο πολύ, να φυσάει και να ξεφυσάει και σκεφτόταν με δάκρυα στα μάτια αυτά που τους έλεγε πριν… Προσπαθούσε ακόμη να αποδείξει την ανωτερότητά του ώσπου  άρχισε να ζαλίζεται και κατάλαβε ότι η προσπάθεια είναι μάταιη. Το στόμα του πονούσε και ζαλιζόταν πολύ.  Όσο και να κρατούσε την ανάσα του, ποτέ δε θα έφτανε το μέγεθος της αγελάδας. Τότε έφυγε πικραμένο και σε μια άκρη μόνο του έκλαιγε.

Η μητέρα του, που παρακολουθούσε από μακριά, πήγε κοντά του, το παρηγόρησε και του μίλησε για την έπαρση και πόσο κακό κάνει.

Ηθικό δίδαγμα

Η έπαρση δεν έχει καλά αποτελέσματα.
                  Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τα όριά μας.
                Η οικογένεια είναι εκεί και στηρίζει τα μέλη της.

 

All rights reserved©Aridaiaplace

https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/