The Fox and the Mighty Lion/Η Αλεπού και το Μεγάλο Λιοντάρι

The Fox and the Mighty Lion

A fairy tale inspired by Aesop's fables!

Once upon a time, in a faraway forest, there lived a small fox with shiny orange fur and clever eyes. She was known for her curiosity but also for her cautious nature. Her life was full of little adventures until one day, she encountered something she had never seen before: the Mighty Lion of the forest.

The lion was truly majestic, with his golden mane shimmering in the sunlight. The fox saw him from afar, and her heart raced with fear. She hid behind a bush, trembling. "What a terrifying creature!" she thought. She stayed still for a long time until the lion finally walked away.

In the following days, the fox couldn’t stop thinking about the lion. "It’s so big and scary. I hope I never see it again!" she muttered. But the forest was vast, and the chances of meeting him again were not slim.

Indeed, a few days later, the fox found herself face-to-face with the lion once more. This time, however, she stood a little closer. Yes, she was still scared, but not as much as before. She stayed hidden and observed the lion. It didn’t seem angry or dangerous; it was simply drinking water from the river.

"Maybe it’s not as terrifying as I thought," the fox whispered to herself.

The third time she met the lion, the fox had grown used to its presence. Instead of hiding, she slowly and carefully approached it. The lion looked at her but didn’t react aggressively.

"Good morning," said the fox in a trembling voice.

The lion gazed at her with curiosity. "Good morning, little fox," it replied in a deep but friendly voice.

The fox gained confidence and started talking to the lion about life in the forest, her adventures, and his imposing presence. The lion listened intently, and so began an unexpected friendship.

Over time, the fox realized that the lion wasn’t the terrifying beast she had imagined. And the lion, in turn, found joy in the fox’s companionship.

The Moral of the Story:

Things that frighten us at first can become less scary when we get to know them better. Habit and understanding can tame even our greatest fears.

Katerina

Ένα παραμύθι εμπνευσμένο από το μύθο του Αισώπου.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό δάσος, ζούσε μια μικρή αλεπού με γυαλιστερό, πορτοκαλί τρίχωμα και έξυπνα μάτια. Ήταν γνωστή για την περιέργειά της, αλλά και για την παρατηρητικότητά της. Η ζωή της ήταν γεμάτη από μικρές περιπέτειες, ώσπου μια μέρα συνάντησε κάτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ: το Μεγάλο Λιοντάρι του δάσους.

Το λιοντάρι ήταν πραγματικά επιβλητικό, με τη χρυσή του χαίτη να γυαλίζει στον ήλιο. Η αλεπού το είδε από μακριά, και η καρδιά της χτύπησε σαν τρελή. Κρύφτηκε πίσω από έναν θάμνο και παρακολουθούσε με τρόμο. "Τι φοβερό πλάσμα!" σκέφτηκε. Έμεινε ακίνητη για πολλή ώρα, ώσπου το λιοντάρι έφυγε.

Τις επόμενες μέρες, η αλεπού δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται το λιοντάρι. "Είναι τόσο μεγάλο και τρομακτικό. Μακάρι να μην το ξαναδώ ποτέ!" μονολογούσε. Όμως, το δάσος ήταν μεγάλο, και οι πιθανότητες να ξανασυναντηθούν δεν ήταν μικρές.

Πράγματι, λίγες μέρες αργότερα, η αλεπού βρέθηκε και πάλι μπροστά στο λιοντάρι. Αυτή τη φορά, όμως, στάθηκε λίγο πιο κοντά. Ναι, ήταν ακόμα φοβισμένη, αλλά όχι τόσο όσο την πρώτη φορά. Έμεινε εκεί, κρυμμένη, και το παρατήρησε. Το λιοντάρι δεν έδειχνε θυμωμένο ή επικίνδυνο. Απλώς έπινε νερό από το ποτάμι.

"Ίσως δεν είναι τόσο φοβερό όσο νόμιζα," σκέφτηκε η αλεπού.

Την τρίτη φορά που συνάντησε το λιοντάρι, η αλεπού είχε πια συνηθίσει την παρουσία του. Αντί να κρυφτεί, πλησίασε αργά και προσεκτικά. Το λιοντάρι την κοίταξε, αλλά δεν αντέδρασε επιθετικά.

"Καλημέρα," είπε η αλεπού με τρεμάμενη φωνή.

Το λιοντάρι την κοίταξε με περιέργεια. "Καλημέρα, μικρή αλεπού," απάντησε με μια βαθιά, αλλά φιλική φωνή.

Η αλεπού πήρε θάρρος και άρχισε να του μιλά για τη ζωή στο δάσος, τις περιπέτειές της και τη δική του επιβλητική παρουσία. Το λιοντάρι άκουγε προσεκτικά, και έτσι ξεκίνησε μια απρόσμενη φιλία.

Με τον καιρό, η αλεπού κατάλαβε ότι το λιοντάρι δεν ήταν το φοβερό τέρας που νόμιζε. Και το λιοντάρι, από την πλευρά του, βρήκε χαρά στη συντροφιά της αλεπούς.

Το Δίδαγμα του Παραμυθιού:

Τα πράγματα που μας τρομάζουν αρχικά μπορούν να γίνουν λιγότερο φοβερά όταν τα γνωρίσουμε καλύτερα. Η συνήθεια και η κατανόηση μπορούν να εξημερώσουν ακόμα και τους μεγαλύτερους φόβους μας. 

Katerina

The Hare and the Tortoise A tale inspired by Aesop's fables/ Ο λαγός και η χελώνα Παραμύθι εμπνευσμένο από τους μύθους του Αισώπου

Recently, I witnessed an event that made me reflect on the importance of respecting ourselves and all living creatures around us. What we mock with arrogance might surpass us in the end. It reminded me of Aesop's fable about the hare and the tortoise. Allow me to share it with you in my own words!

A crimson thread, 
wind-bound and free, 
give it a twist,
 a tale let it be.

The Hare and the Tortoise

Once upon a time, in a lush green forest, there lived a hare with fur as soft as cotton and eyes that gleamed with arrogance. The hare, proud of his speed, mocked the slow-moving tortoise, who carried her house on her back.

“What’s the point of living if you can’t run as fast as I can?” he asked, laughing.

The wise tortoise, without arguing, challenged him to a race. The hare, confident of his victory, immediately agreed. At the starting signal, the hare shot off like an arrow, leaving the tortoise far behind.

“She doesn’t stand a chance of catching me,” he thought and decided to rest under a large oak tree.
“Patience is the greatest strength,” she whispered to herself.

The tortoise, although tired, kept moving slowly but steadily along the path.

When the hare woke up, he saw the tortoise waiting for him at the finish line.

Ashamed and realizing his mistake, the hare apologized to the tortoise.

From that day on, the hare became more humble and learned to appreciate the unique abilities of others. The forest animals, who had watched the race, agreed that patience and persistence are far more important than speed and arrogance.

Katerina

Πρόσφατα παρακολούθησα ένα γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός στον εαυτό μας και σε όλα τα πλάσματα γύρω μας. Αυτό που εμείς κοροϊδεύουμε έχοντας έπαρση μπορεί να μας ξεπεράσει. Θυμήθηκα το μύθο του Αισώπου με το λαγό και τη χελώνα. Σας τον παραθέτω παρακάτω με δικά μου λόγια!

Κόκκινη κλώστη δεμένη,

 στην ανέμη τυλιγμένη,

 δώσ’ της κλότσο να γυρίσει, 

παραμύθι ν’ αρχινήσει. 

Ο Λαγός και η Χελώνα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα καταπράσινο δάσος, ζούσε ένας λαγός με τρίχωμα απαλό σαν βαμβάκι και μάτια που έλαμπαν από υπεροψία. Ο λαγός, περήφανος για την ταχύτητά του, κορόιδευε τη βραδύπορη χελώνα, που κουβαλούσε το σπίτι της στις πλάτες της.

 «Τι νόημα έχει να ζεις αν δεν μπορείς να τρέξεις όσο εγώ;» τη ρωτούσε γελώντας.

Η σοφή χελώνα, χωρίς να απαντήσει, του πρότεινε έναν αγώνα δρόμου. Ο λαγός, σίγουρος για τη νίκη του, δέχτηκε αμέσως. Όταν έδωσαν το σήμα της εκκίνησης, ο λαγός έφυγε σαν βέλος, αφήνοντας τη χελώνα πολύ πίσω.

 «Δεν υπάρχει περίπτωση να με φτάσει», σκέφτηκε και σταμάτησε κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά για να ξεκουραστεί.

Η χελώνα, αν και κουρασμένη, συνέχιζε αργά αλλά σταθερά το δρόμο της

. «Η υπομονή είναι η μεγαλύτερη δύναμη», σιγοψιθύριζε.

 Όταν ο λαγός ξύπνησε, είδε την χελώνα να τον περιμένει στο τέρμα.

 Ντροπιασμένος και καταλαβαίνοντας το λάθος του, ο λαγός ζήτησε συγγνώμη από τη χελώνα.

Από τότε, ο λαγός έγινε πιο ταπεινός και έμαθε να εκτιμά τις διαφορετικές ικανότητες των άλλων. Τα ζώα του δάσους, παρακολουθώντας τον αγώνα, συμφώνησαν ότι η υπομονή και η επιμονή είναι πιο σημαντικές από την ταχύτητα και την αλαζονεία.

Katerina

Happy New Year!!/ Καλή Χρονιά!

I wish the New Year brings Peace, Health, Love and Happiness to the whole world!

May the New Year be full of smiles and beautiful moments!

Yesterday, among other things, we also prepared cards for our loved ones!

All be well my online friends!

Εύχομαι η Νέα Χρονιά να φέρει σε όλο τον Κόσμο Ειρήνη, Υγεία, Αγάπη και Ευτυχία!

Ας είναι η Νέα Χρονιά γεμάτη χαμόγελα και όμορφες στιγμές με πολλά φλας!

Να είστε όλοι καλά διαδικτυακοί μου φίλοι.

Εχθές εκτός των άλλων ετοιμάσαμε και κάρτες για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Katerina 

Christmas, waiting for the miracle

Traditional Christmas in Aridaia

Σύνδεση με το Friday Face OFF (FFO)

In a small mountain village, nestled on the slopes of Mount Voras, lived little Maria. The village was picturesque, with stone houses and narrow paths. In winter, the snow blanketed it like a magical veil, transforming it into a white, silent paradise. It was Maria’s favorite season. Together with the other children of the village, she built snowmen, played snowball fights, and eagerly awaited Santa Claus to bring gifts.

  One year, however, everything changed. The world was engulfed in the turmoil of war. News of battles, fear, and loss reached the small village. The men left for the front lines, the houses grew dark, and families stayed indoors, finding solace in their dwindling supplies and the warmth of their fireplaces.

Maria, though young, understood that something serious was happening. The cheerful voices of the children were silenced, and the village was shrouded in stillness. One evening, as she gazed out of the window at the snowy landscape, she picked up the old laptop her father had given her before he left. She opened her diary and wrote:

“Dear Santa, please come this year too. We need a little magic, a little hope.”

As she closed the laptop, an idea struck her. If Santa Claus couldn’t bring gifts, perhaps the children of the village could become his little helpers!

The next day, Maria invited the children of the village to her house. At first, they came hesitantly, each bringing small things they could share: old buttons, colorful ribbons, scraps of fabric. Together, they began making little gifts – crafts, drawings, and small knitted items. The gifts were meant for the children of the neighboring village, who had suffered even more because of the war.

Christmas Eve arrived. The village was silent, without festive lights or cheerful voices. But in Maria’s house, the children were gathered, tying the final packages. Inside each gift, they placed a small wish written on paper: “Never lose hope.”

That evening, Maria sat by her window, gazing at the starry sky. In her heart, she wished for something magical to happen.

Suddenly, she heard a sound outside her house. She opened the door and saw a man in a red coat with a large sack over his shoulder. He didn’t look exactly like the Santa Claus she had imagined – he seemed tired, but his eyes sparkled with kindness.

“Are you Maria?” he asked. She nodded.

“I came to bring you something, but also to take your gifts to the neighboring village. You’ve done something wonderful, my dear,” he said with a warm smile.

The man opened his sack. Inside were small parcels: warm hats, socks, and a letter. The letter was addressed to Maria and read:

“Maria, thank you. Your act has given us courage. Together, we can make the world a better place.Know that the war will end in a few days, and you will have peace for a long time.  Keep writing and sharing your hope. ”

That night, Maria went to sleep with a warm feeling in her heart. She knew that even in the darkest moments, love and solidarity always find a way to shine.

Χριστούγεννα περιμένοντας το θαύμα

Σ' ένα μικρό ορεινό χωριό, κρυμμένο στις πλαγιές του όρους Βόρρας, ζούσε η μικρή Μαρία. Το χωριό ήταν γραφικό, με πέτρινα σπίτια και στενά μονοπάτια. Τον χειμώνα, το χιόνι το σκέπαζε σαν μαγικό πέπλο, μεταμορφώνοντάς το σε έναν λευκό, σιωπηλό παράδεισο. Ήταν η εποχή που η Μαρία αγαπούσε περισσότερο. Μαζί με τα άλλα παιδιά του χωριού έφτιαχναν χιονάνθρωπους, έπαιζαν με χιονόμπαλες και περίμεναν με ανυπομονησία τον Άγιο Βασίλη να φέρει δώρα.

Μια χρονιά, όμως, όλα άλλαξαν. Ο κόσμος βυθίστηκε στη δίνη του πολέμου. Ειδήσεις για μάχες, φόβο και απώλειες έφτασαν στο μικρό χωριό. Οι άντρες έφυγαν για το μέτωπο, τα σπίτια σκοτείνιασαν, και οι οικογένειες κλείστηκαν μέσα, βρίσκοντας παρηγοριά στις λιγοστές προμήθειες και τη ζεστασιά των τζακιών.

Η Μαρία, αν και μικρή, καταλάβαινε ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε. Οι χαρούμενες φωνές των παιδιών σίγησαν, και το χωριό βυθίστηκε σε σιωπή. Ένα βράδυ, καθώς κοιτούσε από το παράθυρο το χιονισμένο τοπίο, έπιασε στα χέρια της τον παλιό φορητό υπολογιστή που της είχε χαρίσει ο μπαμπάς της πριν φύγει. Άνοιξε το ημερολόγιό της και έγραψε:

«Άγιε Βασίλη, σε παρακαλώ, έλα και φέτος. Χρειαζόμαστε λίγη μαγεία, λίγη ελπίδα».

Καθώς έκλεινε τον υπολογιστή, της ήρθε μια ιδέα. Αν ο Άγιος Βασίλης δεν μπορούσε να φέρει δώρα, ίσως τα παιδιά του χωριού να μπορούσαν να γίνουν οι μικροί βοηθοί του!

Την επόμενη μέρα, η Μαρία κάλεσε τα παιδιά του χωριού στο σπίτι της. Στην αρχή, διστακτικά, έφτασαν ένα-ένα, κρατώντας μικρά πράγματα που μπορούσαν να μοιραστούν: παλιά κουμπιά, χρωματιστές κορδέλες, κομμάτια από υφάσματα. Μαζί άρχισαν να φτιάχνουν μικρά δώρα – χειροτεχνίες, ζωγραφιές, και μικρά πλεκτά. Τα δώρα προορίζονταν για τα παιδιά του διπλανού χωριού, που είχαν πληγεί περισσότερο από τον πόλεμο.

Η παραμονή των Χριστουγέννων έφτασε. Το χωριό ήταν βουβό, χωρίς γιορτινά φώτα ή χαρούμενες φωνές. Όμως, στο σπίτι της Μαρίας, τα παιδιά είχαν συγκεντρωθεί για να δέσουν τα τελευταία πακέτα. Μέσα σε κάθε δώρο είχαν τοποθετήσει μια μικρή ευχή, γραμμένη σε χαρτί: 

«Να μην χάσεις ποτέ την ελπίδα σου».

Το βράδυ, η Μαρία κάθισε στο παράθυρό της και κοίταξε τον έναστρο ουρανό. Μέσα της ευχόταν να συμβεί κάτι μαγικό.

Ξαφνικά, άκουσε έναν ήχο έξω από το σπίτι. Άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε έναν άντρα με κόκκινο παλτό και έναν μεγάλο σάκο στον ώμο. Δεν ήταν όπως φανταζόταν τον Άγιο Βασίλη – έμοιαζε κουρασμένος, αλλά τα μάτια του έλαμπαν από καλοσύνη.

«Είσαι η Μαρία;» τη ρώτησε. Εκείνη έγνεψε καταφατικά.

«Ήρθα να σου φέρω κάτι, αλλά και να πάρω μαζί μου τα δώρα σας για το διπλανό χωριό. Έκανες κάτι υπέροχο, μικρή μου», είπε με ένα ζεστό χαμόγελο.

Ο άντρας άνοιξε τον σάκο του. Μέσα του υπήρχαν μικρά δέματα: ζεστά σκουφάκια, κάλτσες, και ένα γράμμα. Το γράμμα απευθυνόταν στη Μαρία και έγραφε:

«Μαρία, σε ευχαριστώ.

 Η πράξη σου μας έδωσε κουράγιο. Μαζί μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Συνέχισε να γράφεις και να μοιράζεσαι την ελπίδα σου».

Εκείνο το βράδυ, η Μαρία κοιμήθηκε με μια ζεστή αίσθηση στην καρδιά της. Ήξερε ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, η αγάπη και η αλληλεγγύη βρίσκουν πάντα τρόπο να λάμψουν.

All rights reserved© Katerina

Hope and the Little Deer/ A Christmas Miracle

 Improved version of a fairy tale I wrote in the past, now with new illustrations!

Saturday's Critters 572

Long ago, in a distant land where the summers were sunny and the winters bitterly cold, there lived a little girl named Hope. Hope had a warm heart filled with love for all living things. She saw the world through the eyes of kindness, focusing only on its beauty and goodness. She lived in the last wooden house of a small village nestled at the foot of Mount Kaimaktsalan, near a dense forest with towering fir trees.

Hope lived with her parents and her two younger siblings, Mario and Elena, whom she adored. Life was not easy for the family. They worked tirelessly to meet their needs, and when her parents were busy in the fields or tending to the animals, Hope took care of her siblings.Christmas was approaching, and the workload seemed endless. Hope, with her creativity and love, did everything she could to bring a festive atmosphere to their home. She sang Christmas carols, wrote letters to Santa Claus, and made decorations from colorful paper. Yet, above all, she longed for a Christmas tree. She knew, however, that her family neither had the money nor the time to cut one from the forest.

One cloudy day, as her siblings played on the floor, a soft whisper of wind carried a strange sound from the forest. Hope looked out the window and saw a little deer standing in a ray of light. Without hesitation, she bundled her siblings into their coats and led them outside to approach the animal.

The deer looked hungry and lost. They fed it some bread and gave it water. Then, the deer began to trot toward the forest. As if under a spell, Hope decided to follow it.

 “Go back inside and lock the door!” she called to her siblings.
“We want to come with you!” Elena cried.
“No, I’ll be back soon!” Hope replied firmly.

Although reluctant, Elena obeyed and shut the door behind her.

Hope ran after the deer, unaware of how far she had gone. When she looked back, her house was no longer in sight. The little deer stopped by a quiet river that flowed gently between snow-covered trees. From the surrounding hills, dozens of deer began to gather, creating a breathtaking sight.

Hope watched them in awe as the little deer joined the herd and disappeared. She felt happy that the animal had found its family but soon realized she had lost her way. Snow fell heavily, covering her tracks, and the freezing wind cut through her clothes. Fear began to creep into her heart.

“Help!” she shouted with all her might, but the forest remained silent.

Exhausted and disheartened, Hope trudged on until her legs gave way. Her tears froze on her cheeks. She prayed for a miracle to guide her back home and continued calling for help with the last of her strength.

Through the blinding snow, she saw a figure emerging from the storm. It was the reclusive man who lived in the mountains, someone the villagers always avoided. Hope’s strength gave out, and she fainted. The man carefully lifted her in his arms.

When she woke, she was lying by the warm hearth of her own home. Her parents wept with joy. The man who had saved her stood nearby with his sled and dogs. The villagers had misjudged him for years, thinking he was strange and unkind.

“From now on, you are part of our family,” her father said, his voice filled with gratitude.

That Christmas was the happiest the family had ever known. Hope learned that reckless actions could lead to danger. The villagers came to understand the value of the man they had once shunned. Together, they celebrated the holidays with love, warmth, and smiles.

And so, they all lived happily ever after.

 

Η Ελπίδα και το ελαφάκι

Τα πολύ παλιά χρόνια, σε μια μακρινή χώρα με πολύ ήλιο το καλοκαίρι και παγωμένους αέρηδες τον χειμώνα, ζούσε ένα μικρό κορίτσι, η Ελπίδα. Η Ελπίδα είχε ζεστή καρδιά, γεμάτη αγάπη για όλη την πλάση. Έβλεπε με τα μάτια της καρδιάς της μόνο τα καλά αυτού του κόσμου.  Έμενε με τους γονείς και τα δύο μικρότερα αδερφάκια της, τον Μάριο και την Έλενα, που λάτρευε στο τελευταίο ξύλινο σπίτι του μικρού χωριού. Το χωριό ήταν χτισμένο στους πρόποδες του όρους Καϊμακτσαλάν, κοντά στο πυκνό δάσος με τα πελώρια έλατα. Η οικογένεια δούλευε σκληρά για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα. Όταν πήγαιναν στο κτήμα ή στα ζώα, η Ελπίδα αναλάμβανε τη φροντίδα των αδερφιών της.

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν, και οι δουλειές περίσσευαν. Η Ελπίδα, με την αγάπη και την ευρηματικότητά της, έκανε ό,τι μπορούσε για να φέρει τη γιορτινή ατμόσφαιρα στο σπίτι. Τους τραγουδούσε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, έγραφε γράμματα στον Αϊ-Βασίλη και έφτιαχνε στολίδια από χρωματιστά χαρτιά. Όμως, ήθελε όσο τίποτα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, μα ήξερε πως η οικογένειά της δεν είχε χρήματα ούτε χρόνο να κόψει ένα από το δάσος. Μια συννεφιασμένη μέρα, καθώς τα αδερφάκια της έπαιζαν στο πάτωμα, ένας απαλός ψίθυρος του ανέμου έφτασε από το δάσος. Η Ελπίδα κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε ένα μικρό ελαφάκι, λουσμένο σε μια ακτίνα φωτός. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έντυσε τα παιδιά με τα παλτουδάκια τους και βγήκαν έξω να το πλησιάσουν. Το ελαφάκι φαινόταν πεινασμένο και χαμένο. Το τάισαν με ψωμί και του έδωσαν νερό. Ύστερα, εκείνο άρχισε να τρέχει προς το δάσος. Η Ελπίδα, σαν μαγεμένη, αποφάσισε να το ακολουθήσει.

«Μπείτε μέσα στο σπίτι και κλειδώστε την πόρτα!» φώναξε στα αδερφάκια της.

«Θέλουμε να έρθουμε μαζί!» είπε η Έλενα.

«Όχι, θα γυρίσω γρήγορα!» απάντησε η Ελπίδα.

Η Έλενα την άκουσε και, αν και με βαριά καρδιά, έκλεισε την πόρτα.

Η Ελπίδα έτρεχε κοντά στο ελαφάκι χωρίς να λογαριάζει την απόσταση. Όταν κοίταξε πίσω, το σπίτι της είχε εξαφανιστεί. Το ελαφάκι σταμάτησε μπροστά σε ένα ποτάμι που κυλούσε ήσυχα ανάμεσα σε χιονισμένα δέντρα. Από τα γύρω υψώματα, δεκάδες ελάφια άρχισαν να συγκεντρώνονται, σχηματίζοντας μια μαγευτική εικόνα. Η Ελπίδα τα κοίταζε εκστασιασμένη. Το μικρό ελαφάκι ενώθηκε με το κοπάδι και χάθηκε. Η Ελπίδα ένιωσε χαρούμενη που το ζώο είχε βρει την οικογένειά του, αλλά ξαφνικά αντιλήφθηκε πως είχε χαθεί. Το χιόνι έπεφτε πυκνό και είχε σκεπάσει τα ίχνη της. Το κρύο διαπερνούσε τα ρούχα και ο φόβος την πλημμύρισε.

«Βοήθεια!» φώναξε με όλη της τη δύναμη, αλλά το δάσος απαντούσε μόνο με τη σιωπή του.

Εξαντλημένη και απογοητευμένη, προχώρησε λίγο ακόμα ώσπου τα πόδια της λύγισαν. Τα δάκρυά της πάγωναν στα μάγουλά της. Προσευχήθηκε να γίνει ένα θαύμα και να γυρίσει στο σπίτι της. Συνέχισε να φωνάζει βοήθεια με όση δύναμη της απέμενε.

Ξαφνικά, μέσα από την πυκνή χιονόπτωση, είδε μέσα σ’ ένα σύννεφο μια ανθρώπινη μορφή. Ήταν ο μοναχικός άνθρωπος που ζούσε στις πλαγιές του βουνού. Η Ελπίδα έχασε τις αισθήσεις της από το κρύο, και εκείνος τη σήκωσε προσεκτικά.

Όταν ξύπνησε, βρισκόταν μπροστά στο τζάκι του σπιτιού της. Οι γονείς της έκλαιγαν από χαρά. Ο άντρας που την έσωσε ήταν εκεί, με το έλκηθρο και τα σκυλιά του. Ήταν ο μοναχικός γείτονας που όλοι απέφευγαν και θεωρούσαν απόκοσμο.

«Από τώρα και στο εξής, είσαι μέρος της οικογένειάς μας», είπε ο πατέρας της, γεμάτος ευγνωμοσύνη.

Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν τα πιο όμορφα για την οικογένεια. Η Ελπίδα έμαθε ότι η απερισκεψία οδηγεί σε επικίνδυνα αποτελέσματα, οι συγχωριανοί κατάλαβαν την αξία του μοναχικού γείτονα, και όλοι μαζί έζησαν τις γιορτές με αγάπη, ζεστασιά και χαμόγελα.

October – what does it bring us?/ Οκτώβριος τι μας φέρνει

Οκτώβρης/ Καλό μήνα 

October is a month of new beginnings and fresh goals.

 After the summer holidays, we return to our routines with renewed energy and a desire for change. 

It’s the perfect time to set new goals and pursue activities that inspire us.

(Aridaia)

Let's step outside and take a walk, whether in nature or in the city!

One of the first objectives we can set is to get organized. Let’s tidy up our homes or offices, creating a clean and functional environment that will help us be more productive. 

(Thesaloniki)

Organizing our tasks, whether they relate to work or personal life, will give us a sense of control and reduce stress.

(Αridaia )

October is also an excellent time to return to healthy habits. As our daily routines stabilize, we can incorporate regular exercise, a balanced diet, and sufficient sleep into our schedules. These habits will help us maintain our energy and well-being throughout the fall.

Another important goal for October  is personal development. Let’s dedicate time to activities that fulfill and advance us, such as reading, learning a new skill, or participating in creative projects. It’s also a great period to reconnect with friends and loved ones, deepening our relationships.

Let’s use Oktober to think long-term and set bigger goals for the future. 

Whether these are professional ambitions or personal dreams, the start of fall offers the opportunity to chart our path with renewed passion and vision.With these thoughts in mind, Oktober can become a month of renewal, growth, and success.

October brings with it the beauty of seasonal change and many delightful moments

Autumn Beauty: Leaves turn vibrant shades of gold, red, and brown, creating a stunning landscape.

Cooler Weather: Days get cooler, and cozy nights by the fire or with a warm drink become more inviting.

Festivities: October signals the approach of Halloween and time for gatherings with friends and family.

Reflection: The shift toward winter invites introspection and planning for the months ahead.

Fall Flavors: The season brings fresh apples, pumpkins, and comforting foods that warm the soul.

October is a month full of color, warmth, and renewal.

Ο  Οκτώβρης είναι ο μήνας των νέων ξεκινημάτων και των φρέσκων στόχων. Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, επιστρέφουμε στην καθημερινότητα με ανανεωμένη ενέργεια και διάθεση για αλλαγές. Είναι η ιδανική στιγμή να θέσουμε νέους στόχους και να κάνουμε πράγματα που μας εμπνέουν.

Ένας από τους πρώτους στόχους που μπορούμε να θέσουμε είναι η οργάνωση. Ας τακτοποιήσουμε το σπίτι ή το γραφείο μας, να δημιουργήσουμε ένα καθαρό και λειτουργικό περιβάλλον που θα μας βοηθήσει να είμαστε πιο παραγωγικοί.

 Η οργάνωση των υποχρεώσεών μας, είτε πρόκειται για τη δουλειά είτε για την προσωπική ζωή, θα μας δώσει μια αίσθηση ελέγχου και θα μειώσει το άγχος.

Ο Οκτώβριος είναι επίσης μια εξαιρετική περίοδος για να επανέλθουμε σε υγιεινές συνήθειες. Με τη ρουτίνα της καθημερινότητας να σταθεροποιείται, μπορούμε να εντάξουμε στο πρόγραμμά μας τακτική άσκηση, ισορροπημένη διατροφή και αρκετό ύπνο. Αυτές οι συνήθειες θα μας βοηθήσουν να διατηρήσουμε την ενέργεια και την ευεξία μας κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου.

Ένας ακόμη σημαντικός στόχος για τον Οκτώβριο είναι η προσωπική ανάπτυξη. Ας αφιερώσουμε χρόνο σε δραστηριότητες που μας γεμίζουν και μας εξελίσσουν, όπως το διάβασμα, η εκμάθηση μιας νέας δεξιότητας ή η συμμετοχή σε δημιουργικά projects. Είναι επίσης η κατάλληλη περίοδος για να επανασυνδεθούμε με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, αναπτύσσοντας βαθύτερες σχέσεις.

Aς αξιοποιήσουμε τον Οκτώβριο για να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα και να θέσουμε μεγαλύτερους στόχους για το μέλλον. Είτε πρόκειται για επαγγελματικούς στόχους, είτε για προσωπικά όνειρα, η έναρξη του φθινοπώρου προσφέρει την ευκαιρία να χαράξουμε τη δική μας πορεία με ανανεωμένο πάθος και όραμα.

Ο Οκτώβρης φέρνει μαζί του την αλλαγή των εποχών και πολλές όμορφες στιγμές:

Φθινοπωρινή ομορφιά: Τα φύλλα αρχίζουν να αλλάζουν χρώμα, δημιουργώντας ένα μαγευτικό σκηνικό με χρυσές, κόκκινες και καφέ αποχρώσεις. Είναι ο μήνας που η φύση μας υπενθυμίζει την ομορφιά της αλλαγής.

   Δροσιά και Ατμόσφαιρα: Οι μέρες γίνονται πιο δροσερές και τα βράδια πιο κρύα, κάτι που κάνει τις στιγμές στο σπίτι, μπροστά από το τζάκι ή με ένα ζεστό ρόφημα, πιο απολαυστικές.

Γιορτές και Παραδόσεις: Ο Οκτώβρης φέρνει την προετοιμασία για το Χάλογουιν (για όσους το γιορτάζουν) και προσκαλεί για γιορτές και συγκεντρώσεις με φίλους και οικογένεια. Είναι μια καλή ευκαιρία για δημιουργία και παιχνίδια με κολοκύθες και διακοσμήσεις.

Ενδοσκόπηση: Η αλλαγή του καιρού και η μετάβαση προς τον χειμώνα μάς προσκαλεί να στραφούμε προς τα μέσα, να σκεφτούμε τα σχέδια και τους στόχους μας για το υπόλοιπο του χρόνου, ενώ προετοιμαζόμαστε για τη νέα χρονιά.

Γεύσεις του Φθινοπώρου: Ο Οκτώβρης φέρνει μαζί του φρέσκα μήλα, κολοκύθες, και άλλες γεύσεις που ταιριάζουν με την εποχή. Οι κουζίνες γεμίζουν με μυρωδιές από σούπες, γλυκά και ζεστά ροφήματα.

Ο Οκτώβρης είναι ένας μήνας γεμάτος χρώμα, ζεστασιά και ανανέωση, καθώς μας βοηθά να προσαρμοστούμε στον πιο ήρεμο και στοχαστικό ρυθμό του φθινοπώρου.

Με αυτά κατά νου, ο Οκτώβρης μπορεί να γίνει ένας μήνας ανανέωσης, ανάπτυξης και επιτυχίας!!

Σύνδεση με/Connection with

Sunday Selection 794

FFF

Σύνδεση με το Mosaic Monday No 99 

 

Autumn is just around the corner./Φθινόπωρο προ των πυλών

 

Welcome, September

Καλωσόρισες Σεπτέμβρη  

Sunday Selection 793

FFF

Σύνδεση με το Mosaic Monday No 99 

September brings with it a sense of change. It’s the month when summer fades, making way for the refreshing spirit of autumn. 

The days become cooler, the pace shifts, and with it, we face new opportunities and challenges.

Let’s embrace this change as a chance for new goals and personal growth. 

Welcome, September!

Ο Σεπτέμβρης φέρνει μαζί του την αίσθηση της αλλαγής. Είναι ο μήνας που το καλοκαίρι αποχωρεί, δίνοντας χώρο στη φθινοπωρινή ανανέωση. 

Οι μέρες γίνονται πιο δροσερές, οι ρυθμοί αλλάζουν, και μαζί τους ερχόμαστε κι εμείς αντιμέτωποι με νέες ευκαιρίες και προκλήσεις.

 Ας αγκαλιάσουμε αυτή την αλλαγή ως μια ευκαιρία για νέους στόχους και προσωπική εξέλιξη. 

Καλωσόρισες, Σεπτέμβρη!