Η Μοναχική Αλεπού και ο Κρυμμένος Θησαυρός

 

The Lonely Fox and the Hidden Treasure

Illustrate the exciting journey of Liza, Charlotte, and Elephant Child!

Charlotte

Once upon a time, deep in the heart of an enchanted forest, lived a solitary fox named Felix. He had no family, no friends, and spent most of his days wandering alone. Other animals feared him, thinking he was cruel because he never spoke to anyone. But in truth, Felix was simply lonely.

One evening, as the golden sun dipped behind the trees, Felix discovered an old, crumbling map hidden beneath a pile of leaves. In the middle of the map, there was an "X" marking the location of a treasure. His heart raced with excitement.

“This could change everything!” Felix whispered to himself.

Determined to find the treasure, Felix sneaked through the dense forest, careful not to alert the owls or badgers who might try to steal his secret. After hours of searching, he reached a dark cave where the treasure was supposed to be. But as he entered, he heard a deep, rumbling growl.

A massive bear stood in the shadows, guarding a wooden chest. "Who dares disturb my home?" the bear roared.

Felix trembled but took a deep breath.

 "I don’t want trouble. I only seek the treasure."

The bear studied him for a moment and then chuckled. "Many have tried to take this treasure with cruel intentions. But you seem different."

Felix hesitated. Maybe it wasn’t treasure he truly wanted—maybe it was friendship.

Instead of running, he sat down. "Would you like some company?"

The bear blinked in surprise. No one had ever said that before. Slowly, he smiled and nodded. "Perhaps. But first, let’s open this chest together."

Inside, instead of gold or jewels, they found an old book filled with stories of the forest’s past. The two spent the entire night reading and laughing.

From that day on, Felix was no longer solitary. 
He had found something far greater than treasure
—a friend.

And whenever he needed a reminder of that, he would return to the cave, where the bear was always waiting with another story to share.

Η Μοναχική Αλεπού και ο Κρυμμένος Θησαυρός

Μια φορά κι έναν καιρό, βαθιά στην καρδιά ενός μαγεμένου δάσους, ζούσε μια μοναχική αλεπού, ο Φέλιξ . Δεν είχε οικογένεια, ούτε φίλους, και περνούσε τις μέρες του περιπλανώμενος μόνος. Τα άλλα ζώα τον φοβόντουσαν, νομίζοντας πως ήταν σκληρός, επειδή δεν μιλούσε ποτέ σε κανέναν. Όμως, στην πραγματικότητα, ο Φέλιξ ήταν απλώς μόνος και αυτή η μοναξιά τον έκανε να φαίνεται σκληρός.

Ένα βράδυ, καθώς ο χρυσός ήλιος χανόταν πίσω από τα δέντρα, ο Φέλιξ ανακάλυψε έναν παλιό, φθαρμένο χάρτη, κρυμμένο κάτω από ένα σωρό φύλλα. Στη μέση του χάρτη, υπήρχε ένα "X" που σημάδευε τη θέση ενός θησαυρού. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά δυνατά.

«Αυτό μπορεί να αλλάξει τα πάντα!» ψιθύρισε.

Αποφασισμένος να βρει τον θησαυρό, ο Φέλιξ τρύπωσε αθόρυβα μέσα στο πυκνό δάσος, προσέχοντας να μην τον αντιληφθούν οι κουκουβάγιες και οι ασβοί που ίσως ήθελαν να του κλέψουν το μυστικό. Ύστερα από ώρες αναζήτησης, έφτασε σε μια σκοτεινή σπηλιά, όπου έπρεπε να βρίσκεται ο θησαυρός. Όμως, καθώς μπήκε μέσα, άκουσε ένα βαθύ, μουγκρητό.

Ένας τεράστιος αρκούδος στεκόταν στη σκιά, φυλάγοντας ένα ξύλινο σεντούκι. «Ποιος τολμά να ενοχλήσει το σπίτι μου;» βρυχήθηκε.

Ο Φέλιξ τρόμαξε, αλλά πήρε μια βαθιά ανάσα. «Δεν θέλω φασαρίες. Ήρθα μόνο για τον θησαυρό.»

Ο αρκούδος τον κοίταξε προσεκτικά και ύστερα γέλασε. «Πολλοί προσπάθησαν να πάρουν αυτόν τον θησαυρό με σκληρές προθέσεις. Αλλά εσύ μοιάζεις διαφορετικός.»

Ο Φέλιξ δίστασε. Ίσως δεν ήταν ο θησαυρός που αναζητούσε πραγματικά—ίσως αυτό που χρειαζόταν ήταν μια φιλία.

Αντί να φύγει, κάθισε κάτω. «Θα ήθελες λίγη παρέα;»

Ο αρκούδος ανοιγόκλεισε τα μάτια του ξαφνιασμένος. Κανείς δεν του είχε ξαναπεί κάτι τέτοιο. Σιγά σιγά, χαμογέλασε και έγνεψε καταφατικά. «Ίσως. Αλλά πρώτα, ας ανοίξουμε αυτό το σεντούκι μαζί.»

Μέσα, αντί για χρυσό ή κοσμήματα, βρήκαν ένα παλιό βιβλίο γεμάτο ιστορίες για το παρελθόν του δάσους. Πέρασαν όλη τη νύχτα διαβάζοντας και γελώντας.

Από εκείνη την ημέρα, ο Φέλιξ δεν ήταν πια μοναχικός. Είχε βρει κάτι πολύ πιο πολύτιμο από έναν θησαυρό—έναν φίλο.

Και όποτε ήθελε να θυμηθεί αυτή τη στιγμή, πάντα επέστρεφε στη σπηλιά, όπου ο αρκούδος τον περίμενε με μια νέα ιστορία να μοιραστεί.

Caterina

Position of Power

Position of Power

This is a profound and meaningful question that touches on ethics, empathy, and human behavior.

How do we feel when we are in a position of power?

Holding power can bring feelings of confidence, responsibility, and even pressure. Some feel empowered and seek to use their authority for good, while others may be swayed by a sense of superiority and become authoritarian.

How do we treat those who are weaker?

The way we treat those in a weaker position than us is a true reflection of our character. Truly strong individuals show kindness, fairness, and respect—even when they are not required to do so.

For me, the most fundamental quality in a person is the ability to maintain respect for everyone, regardless of how high they have risen in life.

Since I attended university at an older age, I had the opportunity to observe many things. One of the most striking aspects of academics that impressed me was the respect they showed. The more truly educated they were, the more humility and respect they expressed. It was one of the most admirable and inspiring qualities I encountered!

And you?

How do you perceive power, and how do you treat those who are vulnerable 

Θέση ισχύος

Αυτό είναι ένα πολύ βαθύ και ουσιαστικό ερώτημα που αγγίζει την ηθική, την ενσυναίσθηση και την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Πώς νιώθουμε όταν έχουμε θέση ισχύος;

Η θέση ισχύος μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα αυτοπεποίθησης, ευθύνης, αλλά και πίεσης. Κάποιοι νιώθουν ενδυναμωμένοι και θέλουν να χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους για καλό, ενώ άλλοι μπορεί να παρασυρθούν από την αίσθηση ανωτερότητας και να γίνουν αυταρχικοί.

 Πώς φερόμαστε στους αδύναμους;

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε όσους είναι σε πιο αδύναμη θέση από εμάς είναι δείκτης του χαρακτήρα μας. Οι αληθινά δυνατοί άνθρωποι είναι εκείνοι που δείχνουν καλοσύνη, δικαιοσύνη και σεβασμό, ακόμα και όταν δεν είναι αναγκασμένοι να το κάνουν.

Για μένα, το πιο θεμελιώδες χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου είναι η ικανότητά του να διατηρεί τον σεβασμό του προς όλους, ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά έχει φτάσει στη ζωή.

Επειδή πήγα στο Πανεπιστήμιο σε μεγαλύτερη ηλικία, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω πολλά πράγματα. Ένα από αυτά που με εντυπωσίασαν βαθιά στους ακαδημαϊκούς ήταν ο σεβασμός που έδειχναν. Όσο πιο πραγματικά μορφωμένοι ήταν, τόσο μεγαλύτερη ταπεινότητα και σεβασμό εξέφραζαν. Ήταν ένα από τα πιο όμορφα και αξιέπαινα χαρακτηριστικά που συνάντησα!

Εσείς; 

Πώς αντιλαμβάνεστε την ισχύ και πώς συμπεριφέρεστε στους αδύναμους

The Girl and the Lost Dreams

Once upon a time, in a small village nestled on the slopes of a lush green hill, lived a girl named Hope. The stone-built houses stood amphitheatrically, offering a breathtaking panoramic view of the landscape. The villagers, deeply rooted in tradition, lived a peaceful life, cultivating the land and tending to their animals.
Hope had eyes that sparkled like stars and a limitless imagination. She spent all day reading books and studying maps. When she gazed at the night sky, she saw constellations forming magical creatures and mysterious lands. She dreamed of becoming an explorer, of studying and making discoveries, of traveling to distant islands and uncovering lost treasures.
But the villagers mocked her dreams, so she stopped sharing them. She spent long nights lost in thought, keeping her dreams to herself, saddened by the teasing and ridicule. She had made a promise to never give up on them.
The only person who truly understood her was her grandfather, an old sailor who told her stories of distant islands and sea adventures. He always told her:
"Dreams are like seeds; they need care to bloom."
"You need to be more realistic."
"Don't waste your time dreaming," they told her.
Moral of the Story:
But as Hope grew older, life filled with obligations, and her grandfather passed away. The voices of the adults convinced her that her dreams were nothing more than childish fantasies.
With a heavy heart, she locked her dreams away in an old chest in the attic.
Years passed, and though Hope lived a good life, she felt an emptiness inside her. She missed her dreams, which once filled her with joy.
One day, while cleaning the attic, she opened the chest. A ray of sunlight fell upon an old map she had drawn as a child. It depicted an island filled with palm trees, home to rare creatures and hidden natural treasures.
That map rekindled the fire of her imagination. She remembered all her dreams and realized she couldn’t let them fade away. She began learning everything she could about the places she wanted to explore.
At first, the obstacles seemed insurmountable. She had no money for a journey, but she refused to give up. She worked extra hours, saved every penny, and carefully planned her trip. The more she prepared, the more her excitement grew.
Finally, the day arrived.

Hope set foot on the island of her dreams, and it was even more magical than she had ever imagined. She had never felt such joy and excitement in her life. Although she didn’t find any lost treasure, she discovered something even more valuable: the happiness that comes from making our dreams a reality.

Our dreams are like seeds. 

If we plant them with love and care, they will bloom and bear fruit, filling our lives with joy and meaning.

Το Κορίτσι και τα Χαμένα Όνειρα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό που απλωνόταν  στις πλαγιές ενός καταπράσινου λόφου, ζούσε η Ελπίδα. Τα σπίτια από πέτρα ήταν χτισμένα αμφιθεατρικά, προσφέροντας μια πανοραμική θέα στο τοπίο. Οι κάτοικοι, με τις ρίζες τους βαθιά φυτεμένες στην παράδοση, ζούσαν μια ήρεμη ζωή, καλλιεργώντας τη γη και φροντίζοντας τα ζώα τους. Η Ελπίδα ήταν ένα κορίτσι με μάτια που έλαμπαν σαν αστέρια και μια φαντασία που δεν είχε όρια, όλοι μέρα διάβαζε βιβλία και μελετούσε χάρτες. Όταν κοιτούσε τον ουρανό, έβλεπε αστερισμούς που σχημάτιζαν μαγικά ζώα και μυστηριώδεις χώρες. Ονειρευόταν να γίνει εξερευνήτρια, να σπουδάσει και να κάνει ανακαλύψεις, να ταξιδέψει σε μακρινά νησιά και να ανακαλύψει χαμένους θησαυρούς. Οι συγχωριανοί την κορόιδευαν για τα όνειρά της και έτσι σταμάτησε να τα λέει. Χανόταν στις σκέψεις της μόνη τη νύχτα και δεν έλεγε τα όνειρά της σε κανέναν γιατί στενοχωριόταν με τα πειράγματα και τις κοροϊδίες τους, είχε αποφασίσει να μη παρατήσει ποτέ τα όνειρά της.

Ο μοναδικός που την καταλάβαινε ήταν ο παππούς της, ένας γέρος ναυτικός που της διηγούνταν ιστορίες για μακρινά νησιά και θαλασσινές περιπέτειες. Ο παππούς της, της έλεγε πάντα:

 "Τα όνειρα είναι σαν τους σπόρους, χρειάζονται φροντίδα για να ανθίσουν

Αλλά καθώς μεγάλωνε, η ζωή της γέμισε με υποχρεώσεις και ο παππούς της πέθανε. Οι φωνές των μεγαλύτερων την έπειθαν πως τα όνειρά της ήταν απλά παιδικά παραμύθια.

 "Πρέπει να είσαι πιο ρεαλίστρια,"

 «Μη σπαταλάς την ώρα σου στα όνειρα» της έλεγαν.

Έτσι, με βαριά καρδιά, έκρυψε τα όνειρά της σε ένα παλιό σεντούκι στο πατάρι.

Πέρασαν χρόνια και η Ελπίδα, αν και είχε μια καλή ζωή, ένιωθε ένα κενό μέσα της. Της έλειπαν τα όνειρά της, που κάποτε τη γέμιζαν με χαρά. Μια μέρα, αποφάσισε να καθαρίσει το πατάρι. Όταν άνοιξε το σεντούκι, μια αχτίδα ηλίου έπεσε πάνω σε ένα παλιό χάρτη που είχε σχεδιάσει. Ήταν ένας χάρτης που έδειχνε ένα νησί με φοίνικες, όπου ζούσαν σπάνια  πλάσματα και κρυμμένοι φυσικοί θησαυροί.

Αυτός ο χάρτης ήταν η σπίθα που ανάπτυξε ξανά τη φλόγα της φαντασίας της. Θυμήθηκε όλα τα όνειρά της και αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να τα αφήσει να χαθούν. Ξεκίνησε να μαθαίνει όσα περισσότερα μπορούσε για τα μέρη που ήθελε να επισκεφτεί και να ανακαλύψει.

Στην αρχή, τα εμπόδια φάνηκαν αξεπέραστα. Δεν είχε τα χρήματα για ένα ταξίδι, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Συνέλεξε χρήματα δουλεύοντας επιπλέον ώρες και σχεδιάζοντας προσεκτικά το ταξίδι της. Όσο περισσότερο το σκεφτόταν και το σχεδίαζε τόσο ο ενθουσιασμός της μεγάλωνε.

Τελικά, η μέρα έφτασε.

 Η Ελπίδα βρέθηκε στο νησί των ονείρων της και ήταν ακόμα πιο μαγευτικό από όσο είχε φανταστεί. Τέτοια χαρά και ενθουσιασμό δεν είχε νοιώσει ποτέ στη ζωή της. Αν και δεν βρήκε κανένα χαμένο θησαυρό, βρήκε κάτι πολύ πιο πολύτιμο: την ευτυχία που έρχεται από την πραγματοποίηση των ονείρων μας.

Ηθικό δίδαγμα:

Τα όνειρά μας είναι σαν τους σπόρους. 

Αν τους φυτέψουμε με αγάπη και φροντίδα, θα ανθίσουν και θα μας δώσουν καρπούς που θα γεμίσουν τη ζωή μας με χαρά και νόημα.

© Katerina  

Do Our Dreams Change as We Grow Older?

 

Do Our Dreams Change as We Grow Older?

Our dreams, like living organisms, evolve with us. From our childhood dreams, full of imagination and limitless possibilities, we move on to the more realistic and mature dreams of adulthood. Although their form changes, their significance remains constant: they inspire us, give us goals, and guide us on life's journey.

From childhood, filled with fantasy and carefree days, to adulthood, where reality often shapes our ambitions, our dreams are like a mirror reflecting our hopes, fears, and priorities. Don Quixote pursued his dreams despite all odds! I remember when I was a child, I wanted to be a doctor. I spent countless hours playing doctor and nurse with my friends, grandmother, and relatives. As the years passed, those childhood dreams faded and were replaced by others. But how do our dreams change as we grow older?

Childhood Dreams:

 The Power of Imagination In our early years, our dreams are full of colors, imagination, and limitless possibilities. "I want to be an astronaut," "I'll be a princess," or "I'll build my own amusement park," "I want to be a doctor" - these are just a few of the dreams that excited us. At this stage, dreams are not limited by logic or reality. We draw inspiration from fairy tales, movies, and games, believing that anything is possible.

Adolescence:

 Discovering Ourselves As we enter adolescence, we begin to form a more conscious sense of self. Our dreams are still big, but they are now based more on our personal experiences, talents, and desires. Some begin to dream of a specific career, such as becoming doctors, artists, or athletes. Others seek recognition, acceptance, or love. At this stage, imagination is combined with the first doses of realism, as we face the demands of education and society. Unfortunately, societies when I was a child did not offer equal opportunities, especially in small towns. On the other hand, failures and disappointments can help us rethink our dreams and discover new possibilities.

Adulthood: 

Realism and Opportunities Adulthood brings with it new challenges, responsibilities, and experiences. Dreams become more practical and aim to achieve specific goals. Many focus on professional success, financial stability, or family happiness. Although it may seem that dreams are limited by reality, this stage offers us the opportunity to realize our childhood dreams - if we have the will and perseverance. However, this period can be accompanied by doubts and revisions. Failures, setbacks, and unforeseen life situations often push us to reconsider our priorities.

Maturity:

 Returning to the Essentials As we grow older and gain more experience, we begin to see our dreams through a wiser and more mature lens. Many people turn to the basics: health, love, peace, and creativity. At this stage, we may remember dreams we left behind or set new goals that reflect our true values. Whether it's a trip we've always dreamed of or a simple, meaningful everyday life, dreams become more personal and less influenced by external expectations.

What Can We Learn from Dreams?

Dreams, regardless of the stage of our lives, guide us, inspire us, and give us a purpose. Although they change over time, they always remind us that life is full of possibilities. It is important not to stop dreaming, regardless of our age, because dreams are what keep us alive. 

What dreams have you left behind? 

What new dreams do you want to create?

Αλλάζουν τα Όνειρά μας Καθώς Μεγαλώνουμε;

Τα όνειρά μας, σαν ζωντανοί οργανισμοί, εξελίσσονται μαζί μας. Από τα παιδικά μας όνειρα, γεμάτα φαντασία και απεριόριστες δυνατότητες, φτάνουμε στα πιο ρεαλιστικά και ώριμα όνειρα της ενήλικης ζωής. Αν και η μορφή τους αλλάζει, η σημασία τους παραμένει σταθερή: μας εμπνέουν, μας δίνουν στόχους και μας καθοδηγούν στο ταξίδι της ζωής.

Από την παιδική μας ηλικία, όπου είναι γεμάτη φαντασία και ανεμελιά, μέχρι την ενηλικίωση, όπου η πραγματικότητα συχνά διαμορφώνει τις φιλοδοξίες μας, τα όνειρα μας είναι σαν ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει τις ελπίδες, τις ανησυχίες και τις προτεραιότητές μας. Ο Δον Κιχώτης ακολουθούσε τα όνειρά του παρά τις τόσες αντιξοότητες!  Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που ήθελα να γίνω γιατρός, περνούσα ατελείωτες ώρες κάνοντας το γιατρό και τη νοσοκόμα παίζοντας θεατρικό παιχνίδι  στους φίλους, στη γιαγιά μου και τους συγγενείς μου. Στην πορεία όσο περνούσαν τα χρόνια τα παιδικά όνειρα ξεθώριαζαν και τη θέση τους έπαιρναν άλλα!!Πώς, όμως, αλλάζουν τα όνειρά μας όσο μεγαλώνουμε;

Τα Παιδικά Όνειρα: 

Η Δύναμη της Φαντασίας

Στα πρώτα μας τρυφερά χρόνια, τα όνειρά μας είναι γεμάτα χρώματα, φαντασία και απεριόριστες δυνατότητες. "Θέλω να γίνω αστροναύτης", "Θα γίνω πριγκίπισσα" ή "Θα φτιάξω το δικό μου λούνα παρκ" , «θέλω να γίνω γιατρός»,… αυτά είναι μόνο μερικά από τα όνειρα που μας ενθουσίαζαν. Στη φάση αυτή, τα όνειρα δεν περιορίζονται από τη λογική ή την πραγματικότητα. Αντλούμε έμπνευση από παραμύθια, ταινίες και παιχνίδια, πιστεύοντας ότι όλα είναι δυνατά.

Η Εφηβεία: 

Ανακαλύπτοντας τον Εαυτό μας

Καθώς μπαίνουμε στην εφηβεία, αρχίζουμε να διαμορφώνουμε μια πιο συνειδητή αίσθηση του εαυτού μας. Τα όνειρά μας εξακολουθούν να είναι μεγάλα, αλλά πλέον βασίζονται περισσότερο στις προσωπικές μας εμπειρίες, τα ταλέντα και τις επιθυμίες μας. Ορισμένοι αρχίζουν να ονειρεύονται μια συγκεκριμένη καριέρα, όπως να γίνουν γιατροί, καλλιτέχνες ή αθλητές. Άλλοι επιδιώκουν την αναγνώριση, την αποδοχή ή την αγάπη. Σε αυτή τη φάση, η φαντασία συνδυάζεται με τις πρώτες δόσεις ρεαλισμού, καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις απαιτήσεις της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Δυστυχώς οι κοινωνίες την εποχή που ήμουν εγώ παιδί δεν έδιναν ίσες ευκαιρίες, ιδιαίτερα στις μικρές πόλεις. Από την άλλη οι αποτυχίες και οι απογοητεύσεις μπορούν να μας βοηθήσουν να αναθεωρήσουμε τα όνειρά μας και να ανακαλύψουμε νέες δυνατότητες.

Η Ενηλικίωση: 

Ρεαλισμός και Ευκαιρίες

Η ενηλικίωση φέρνει μαζί της νέες προκλήσεις, ευθύνες και εμπειρίες. Τα όνειρα γίνονται πιο πρακτικά και στοχεύουν στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Πολλοί εστιάζουν στην επαγγελματική επιτυχία, την οικονομική σταθερότητα ή την οικογενειακή ευτυχία. Παρότι μπορεί να φαίνεται ότι τα όνειρα περιορίζονται από την πραγματικότητα, αυτή η φάση μας προσφέρει τη δυνατότητα να υλοποιήσουμε τα παιδικά μας οράματα — αν έχουμε τη θέληση και την υπομονή.

Ωστόσο, αυτή η περίοδος μπορεί να συνοδεύεται από αμφιβολίες και αναθεωρήσεις. Οι αποτυχίες, οι ανατροπές και οι απρόβλεπτες καταστάσεις της ζωής συχνά μας ωθούν να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας.

Η Ωριμότητα: 

Η Επιστροφή στα Σημαντικά

Καθώς μεγαλώνουμε και αποκτούμε περισσότερη εμπειρία, αρχίζουμε να βλέπουμε τα όνειρά μας μέσα από ένα πιο σοφό και ώριμο πρίσμα. Πολλοί άνθρωποι στρέφονται στα βασικά: την υγεία, την αγάπη, την ηρεμία και τη δημιουργικότητα.

Σε αυτή τη φάση, ίσως θυμηθούμε όνειρα που αφήσαμε πίσω μας ή θέσουμε νέους στόχους που αντανακλούν τις πραγματικές μας αξίες. Είτε πρόκειται για ένα ταξίδι που πάντα ονειρευόμασταν, είτε για μια απλή καθημερινότητα γεμάτη νόημα, τα όνειρα γίνονται πιο προσωπικά και λιγότερο επηρεασμένα από τις εξωτερικές προσδοκίες.

Τι Μπορούμε να Μάθουμε από τα Όνειρα;

Τα όνειρα, ανεξάρτητα από τη φάση της ζωής μας, μας καθοδηγούν, μας εμπνέουν και μας δίνουν έναν σκοπό. Αν και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, μας θυμίζουν πάντα ότι η ζωή είναι γεμάτη δυνατότητες. Είναι σημαντικό να μην σταματάμε να ονειρευόμαστε, ανεξάρτητα από την ηλικία μας, γιατί τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατούν ζωντανούς.

Ποια όνειρα έχετε αφήσει πίσω σας;

 Ποια νέα όνειρα θέλετε να δημιουργήσετε;

Katerina

Restart/Επανεκκίνηση

At the end of the COVID-19 lockdown, after my first time leaving the house, I wrote this excerpt.

 I just read it again and found it interesting.

She opened the front door, and the breeze carried her away to old thoughts. A familiar scent, that of freshly brewed coffee, strong and intoxicating, made her smile.

The earth's endless journey paused for a moment, giving her the chance to stop, to reflect, to find what truly mattered—what made her happy, to cherish her loved ones.

She took a step forward, standing on the pavement, where people around her no longer moved hastily. They looked around and smiled.

Their faces were pale but joyful—freedom at last.

She gazed at the sky, bright blue with a radiant sun smiling down at her. She smiled back. She was happy; she had the knowledge, the ability, and a dream. She just needed to seize the opportunity to try, for happiness was now in her hands.

Στο τέλος της  καραντίνας του κόβιντ -19 , μετά την πρώτη έξοδο από το σπίτι έγραψα αυτό το απόσπασμα, το διάβασα τώρα και το βρήκα ενδιαφέρον:

 Άνοιξε την εξώπορτα, το αεράκι την παράσυρε σε σκέψεις παλιές, μια γνώριμη μυρωδιά, του φρεσκοκομμένου καφέ έντονη και μεθυστική, την έκανε να χαμογελά. Το ατέρμονο ταξίδι της γης σταμάτησε για λίγο, της δόθηκε η ευκαιρία να κάνει μια στάση, να σκεφτεί, να βρει τα σημαντικά, αυτά που την κάνουν ευτυχισμένη, να χαρεί τους ανθρώπους της.

 Κάνει το βήμα, βρίσκεται στο πεζοδρόμιο, οι άνθρωποι γύρω της δε κινούνται πια βιαστικά, κοιτάζουν γύρω τους και χαμογελούν. Τα πρόσωπα χλωμά αλλά χαρούμενα, επιτέλους ελευθερία. 

 Κοιτάζει τον ουρανό, καταγάλανος με έναν ήλιο λαμπερό να της χαμογελάει, του χαμογελάει και αυτή. Είναι χαρούμενη, έχει τη γνώση, έχει τη δυνατότητα, έχει ένα όνειρο, πρέπει να βρει την ευκαιρία να προσπαθήσει και η ευτυχία είναι στα χέρια της. 

The Power of Cooperation/ Η δύναμη της συνεργασίας

The Power of Cooperation

On a distant planet called Aelia, there lived three siblings: the Sun, the Wind, and the Rain. They were very different from one another and often competed to prove who was the best and most useful. However, they all shared a deep love for their planet.

 One day, they decided to hold a competition to see which of them could grow the most beautiful flower. The Sun, with its warm rays, the Wind, with its gentle breezes, and the Rain, with its refreshing droplets, planted seeds and began caring for their small plants with all their hearts.

The three siblings tried their best to make their plants grow bigger, healthier, and more beautiful. However, the plants didn’t thrive. Then, one day, an uninvited guest appeared: a tiny but very hungry caterpillar. At first, the caterpillar nibbled on a few leaves, but soon its appetite grew, and it began destroying the siblings' plants. Realizing that their individual efforts were not enough, they decided to work together.

"Perhaps, if we combine our strengths, we can find a solution," said the Sun.

The Wind and the Rain agreed.

First, the Sun gently warmed the soil around the plants, making it perfect for new growth. Then, the Wind softly blew, carrying seeds from the nearby meadows. Finally, the Rain carefully watered the ground, helping the seeds to sprout.

As the new plants grew, the caterpillar was surprised. There was now plenty of food, and instead of destroying the original plants, it began to feed on the new ones. This gave the old plants time to recover while the caterpillar satisfied its hunger. Soon, the caterpillar curled up to form a chrysalis.

A few days later, the three siblings witnessed something magical. From the chrysalis emerged a beautiful butterfly. "I came to thank you," said the butterfly. "Your cooperation not only saved your plants but also gave me the chance to transform."

The three siblings smiled, feeling proud and moved as they watched the butterfly soar freely. It was proof that their collaboration not only helped the plants but brought something even more wonderful to life. They realized that instead of competing, working together could make their world more beautiful. From that day on, the Sun, the Wind, and the Rain continued to collaborate, turning the planet Aelia into a paradise full of life and color.

This conclusion teaches the power of cooperation and the harmony that comes from working with nature. 

Katerina

Η δύναμη της συνεργασίας

Σε έναν μακρινό πλανήτη, που οι κάτοικοι τον ονόμαζαν Αέλια, ζούσαν τρία αδέλφια: ο Ήλιος, ο Άνεμος και η Βροχή. Ήταν πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους αν και συχνά ανταγωνίζονταν για το ποιος είναι καλύτερος και χρησιμότερος, σίγουρα όμως μοιράζονταν μια βαθιά αγάπη για τον πλανήτη τους. Μια μέρα, αποφάσισαν να κάνουν έναν διαγωνισμό για να δουν ποιος από τους τρεις θα μπορούσε να καλλιεργήσει το πιο όμορφο λουλούδι. Ο Ήλιος, με τις ζεστές του ακτίνες, ο Άνεμος, με τις απαλές του πνοές, και η Βροχή, με τα δροσιστικά της σταγονίδια, φύτεψαν και ξεκίνησαν να φροντίζουν τα μικρά τους φυτά με όλη τους την καρδιά.

Τα τρία αδέρφια όλο και προσπαθούσαν να κάνουν το φυτό τους μεγαλύτερο, υγιέστερο και ομορφότερο.  Όμως, τα φυτά δεν μεγάλωναν, μια μέρα, εμφανίστηκε ένας απρόσκλητος επισκέπτης: μια μικροσκοπική, αλλά πολύ πεινασμένη κάμπια. Αρχικά, η κάμπια έτρωγε μόνο λίγα φύλλα, αλλά σύντομα η όρεξή της μεγάλωσε και άρχισε να καταστρέφει τα φυτά των τριών αδελφών. Βλέποντας ότι οι ατομικές τους προσπάθειες δεν έφεραν αποτέλεσμα, αποφάσισαν να συνεργαστούν.

 «Ίσως, αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να βρούμε μια λύση,» είπε ο Ήλιος.

 Ο Άνεμος και η Βροχή συμφώνησαν.

Πρώτα, ο Ήλιος ζέστανε απαλά το έδαφος γύρω από τα φυτά, κάνοντάς το ιδανικό για νέα βλάστηση. Έπειτα, ο Άνεμος φύσηξε ελαφρά, μεταφέροντας σπόρους από τα κοντινά λιβάδια. Τέλος, η Βροχή πότισε με προσοχή το χώμα, βοηθώντας τους σπόρους να φυτρώσουν.

Καθώς τα νέα φυτά μεγάλωναν, η κάμπια ξαφνιάστηκε. Υπήρχε τώρα άφθονη τροφή για εκείνη, και αντί να καταστρέφει τα αρχικά φυτά, άρχισε να τρώει από τα νέα. Τα παλιά φυτά είχαν χρόνο να αναρρώσουν, ενώ η κάμπια χόρτασε και σύντομα κουλουριάστηκε για να γίνει χρυσαλλίδα.

Λίγες μέρες αργότερα, τα τρία αδέλφια είδαν κάτι μαγικό. Από τη χρυσαλλίδα βγήκε μια πανέμορφη πεταλούδα. «Ήρθα για να σας ευχαριστήσω,» είπε η πεταλούδα. «Η συνεργασία σας όχι μόνο έσωσε τα φυτά σας, αλλά μου έδωσε τη δυνατότητα να μεταμορφωθώ.»

Τα τρία αδέλφια χαμογέλασαν, ένιωσαν περηφάνια και συγκίνηση βλέποντας την πεταλούδα να πετάει ελεύθερη. Ήταν η απόδειξη ότι η συνεργασία τους δεν βοήθησε μόνο τα φυτά, αλλά έδωσε ζωή σε κάτι ακόμα πιο όμορφο. Κατάλαβαν πως, αντί να ανταγωνίζονται, η συνεργασία τους μπορούσε να κάνει τον κόσμο πιο όμορφο. Και από εκείνη τη μέρα, ο Ήλιος, ο Άνεμος και η Βροχή συνέχισαν να δουλεύουν μαζί, κάνοντας τον πλανήτη Αέλια έναν παράδεισο γεμάτο ζωή και χρώματα.

---

Αυτός ο επίλογος διδάσκει τη δύναμη της συνεργασίας και της αρμονίας με τη φύση.  

The Fox and the Mighty Lion/Η Αλεπού και το Μεγάλο Λιοντάρι

The Fox and the Mighty Lion

A fairy tale inspired by Aesop's fables!

Once upon a time, in a faraway forest, there lived a small fox with shiny orange fur and clever eyes. She was known for her curiosity but also for her cautious nature. Her life was full of little adventures until one day, she encountered something she had never seen before: the Mighty Lion of the forest.

The lion was truly majestic, with his golden mane shimmering in the sunlight. The fox saw him from afar, and her heart raced with fear. She hid behind a bush, trembling. "What a terrifying creature!" she thought. She stayed still for a long time until the lion finally walked away.

In the following days, the fox couldn’t stop thinking about the lion. "It’s so big and scary. I hope I never see it again!" she muttered. But the forest was vast, and the chances of meeting him again were not slim.

Indeed, a few days later, the fox found herself face-to-face with the lion once more. This time, however, she stood a little closer. Yes, she was still scared, but not as much as before. She stayed hidden and observed the lion. It didn’t seem angry or dangerous; it was simply drinking water from the river.

"Maybe it’s not as terrifying as I thought," the fox whispered to herself.

The third time she met the lion, the fox had grown used to its presence. Instead of hiding, she slowly and carefully approached it. The lion looked at her but didn’t react aggressively.

"Good morning," said the fox in a trembling voice.

The lion gazed at her with curiosity. "Good morning, little fox," it replied in a deep but friendly voice.

The fox gained confidence and started talking to the lion about life in the forest, her adventures, and his imposing presence. The lion listened intently, and so began an unexpected friendship.

Over time, the fox realized that the lion wasn’t the terrifying beast she had imagined. And the lion, in turn, found joy in the fox’s companionship.

The Moral of the Story:

Things that frighten us at first can become less scary when we get to know them better. Habit and understanding can tame even our greatest fears.

Katerina

Ένα παραμύθι εμπνευσμένο από το μύθο του Αισώπου.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό δάσος, ζούσε μια μικρή αλεπού με γυαλιστερό, πορτοκαλί τρίχωμα και έξυπνα μάτια. Ήταν γνωστή για την περιέργειά της, αλλά και για την παρατηρητικότητά της. Η ζωή της ήταν γεμάτη από μικρές περιπέτειες, ώσπου μια μέρα συνάντησε κάτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ: το Μεγάλο Λιοντάρι του δάσους.

Το λιοντάρι ήταν πραγματικά επιβλητικό, με τη χρυσή του χαίτη να γυαλίζει στον ήλιο. Η αλεπού το είδε από μακριά, και η καρδιά της χτύπησε σαν τρελή. Κρύφτηκε πίσω από έναν θάμνο και παρακολουθούσε με τρόμο. "Τι φοβερό πλάσμα!" σκέφτηκε. Έμεινε ακίνητη για πολλή ώρα, ώσπου το λιοντάρι έφυγε.

Τις επόμενες μέρες, η αλεπού δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται το λιοντάρι. "Είναι τόσο μεγάλο και τρομακτικό. Μακάρι να μην το ξαναδώ ποτέ!" μονολογούσε. Όμως, το δάσος ήταν μεγάλο, και οι πιθανότητες να ξανασυναντηθούν δεν ήταν μικρές.

Πράγματι, λίγες μέρες αργότερα, η αλεπού βρέθηκε και πάλι μπροστά στο λιοντάρι. Αυτή τη φορά, όμως, στάθηκε λίγο πιο κοντά. Ναι, ήταν ακόμα φοβισμένη, αλλά όχι τόσο όσο την πρώτη φορά. Έμεινε εκεί, κρυμμένη, και το παρατήρησε. Το λιοντάρι δεν έδειχνε θυμωμένο ή επικίνδυνο. Απλώς έπινε νερό από το ποτάμι.

"Ίσως δεν είναι τόσο φοβερό όσο νόμιζα," σκέφτηκε η αλεπού.

Την τρίτη φορά που συνάντησε το λιοντάρι, η αλεπού είχε πια συνηθίσει την παρουσία του. Αντί να κρυφτεί, πλησίασε αργά και προσεκτικά. Το λιοντάρι την κοίταξε, αλλά δεν αντέδρασε επιθετικά.

"Καλημέρα," είπε η αλεπού με τρεμάμενη φωνή.

Το λιοντάρι την κοίταξε με περιέργεια. "Καλημέρα, μικρή αλεπού," απάντησε με μια βαθιά, αλλά φιλική φωνή.

Η αλεπού πήρε θάρρος και άρχισε να του μιλά για τη ζωή στο δάσος, τις περιπέτειές της και τη δική του επιβλητική παρουσία. Το λιοντάρι άκουγε προσεκτικά, και έτσι ξεκίνησε μια απρόσμενη φιλία.

Με τον καιρό, η αλεπού κατάλαβε ότι το λιοντάρι δεν ήταν το φοβερό τέρας που νόμιζε. Και το λιοντάρι, από την πλευρά του, βρήκε χαρά στη συντροφιά της αλεπούς.

Το Δίδαγμα του Παραμυθιού:

Τα πράγματα που μας τρομάζουν αρχικά μπορούν να γίνουν λιγότερο φοβερά όταν τα γνωρίσουμε καλύτερα. Η συνήθεια και η κατανόηση μπορούν να εξημερώσουν ακόμα και τους μεγαλύτερους φόβους μας. 

Katerina

The Hare and the Tortoise A tale inspired by Aesop's fables/ Ο λαγός και η χελώνα Παραμύθι εμπνευσμένο από τους μύθους του Αισώπου

Recently, I witnessed an event that made me reflect on the importance of respecting ourselves and all living creatures around us. What we mock with arrogance might surpass us in the end. It reminded me of Aesop's fable about the hare and the tortoise. Allow me to share it with you in my own words!

A crimson thread, 
wind-bound and free, 
give it a twist,
 a tale let it be.

The Hare and the Tortoise

Once upon a time, in a lush green forest, there lived a hare with fur as soft as cotton and eyes that gleamed with arrogance. The hare, proud of his speed, mocked the slow-moving tortoise, who carried her house on her back.

“What’s the point of living if you can’t run as fast as I can?” he asked, laughing.

The wise tortoise, without arguing, challenged him to a race. The hare, confident of his victory, immediately agreed. At the starting signal, the hare shot off like an arrow, leaving the tortoise far behind.

“She doesn’t stand a chance of catching me,” he thought and decided to rest under a large oak tree.
“Patience is the greatest strength,” she whispered to herself.

The tortoise, although tired, kept moving slowly but steadily along the path.

When the hare woke up, he saw the tortoise waiting for him at the finish line.

Ashamed and realizing his mistake, the hare apologized to the tortoise.

From that day on, the hare became more humble and learned to appreciate the unique abilities of others. The forest animals, who had watched the race, agreed that patience and persistence are far more important than speed and arrogance.

Katerina

Πρόσφατα παρακολούθησα ένα γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός στον εαυτό μας και σε όλα τα πλάσματα γύρω μας. Αυτό που εμείς κοροϊδεύουμε έχοντας έπαρση μπορεί να μας ξεπεράσει. Θυμήθηκα το μύθο του Αισώπου με το λαγό και τη χελώνα. Σας τον παραθέτω παρακάτω με δικά μου λόγια!

Κόκκινη κλώστη δεμένη,

 στην ανέμη τυλιγμένη,

 δώσ’ της κλότσο να γυρίσει, 

παραμύθι ν’ αρχινήσει. 

Ο Λαγός και η Χελώνα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα καταπράσινο δάσος, ζούσε ένας λαγός με τρίχωμα απαλό σαν βαμβάκι και μάτια που έλαμπαν από υπεροψία. Ο λαγός, περήφανος για την ταχύτητά του, κορόιδευε τη βραδύπορη χελώνα, που κουβαλούσε το σπίτι της στις πλάτες της.

 «Τι νόημα έχει να ζεις αν δεν μπορείς να τρέξεις όσο εγώ;» τη ρωτούσε γελώντας.

Η σοφή χελώνα, χωρίς να απαντήσει, του πρότεινε έναν αγώνα δρόμου. Ο λαγός, σίγουρος για τη νίκη του, δέχτηκε αμέσως. Όταν έδωσαν το σήμα της εκκίνησης, ο λαγός έφυγε σαν βέλος, αφήνοντας τη χελώνα πολύ πίσω.

 «Δεν υπάρχει περίπτωση να με φτάσει», σκέφτηκε και σταμάτησε κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά για να ξεκουραστεί.

Η χελώνα, αν και κουρασμένη, συνέχιζε αργά αλλά σταθερά το δρόμο της

. «Η υπομονή είναι η μεγαλύτερη δύναμη», σιγοψιθύριζε.

 Όταν ο λαγός ξύπνησε, είδε την χελώνα να τον περιμένει στο τέρμα.

 Ντροπιασμένος και καταλαβαίνοντας το λάθος του, ο λαγός ζήτησε συγγνώμη από τη χελώνα.

Από τότε, ο λαγός έγινε πιο ταπεινός και έμαθε να εκτιμά τις διαφορετικές ικανότητες των άλλων. Τα ζώα του δάσους, παρακολουθώντας τον αγώνα, συμφώνησαν ότι η υπομονή και η επιμονή είναι πιο σημαντικές από την ταχύτητα και την αλαζονεία.

Katerina