Μύθος του Αισώπου: Το Κουνούπι και η τίγρης

Ένας μύθος του Αισώπου για την αξία της ταπεινότητας  

    All rights reserved©Aridaiaplace

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα πυκνό και καταπράσινο δάσος ζούσαν αρμονικά όλων των ειδών τα ζώα. Τα περισσότερα από αυτά είχαν ως πρότυπο δύναμης και ομορφιάς μια τίγρη. Τη θαύμαζαν πολύ και στις παρέες τους  μιλούσαν συχνά γι’ αυτό επαινώντας την.

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

 Ένα κουνούπι ζήλεψε τη φήμη της τίγρης και σκέφτηκε πως μπορεί να τη νικήσει και να πάρει εκείνο όλη τη δόξα και τη φήμη της. Την άλλη κιόλας μέρα πήγε στη τίγρη με ύβρη και αλαζονεία και της ζήτησε να μονομαχήσουν.  

«Δε σε φοβάμαι, ούτε είσαι δυνατότερός μου» του είπε.

«Τι λες κουνούπι, έλα στην πραγματικότητα. Έχω γερά πόδια, κοφτερά δόντια και μυτερά νύχια» είπε η τίγρη δείχνοντας φανερά πλέον την ενόχλησή της με το θράσος του κουνουπιού.

«Σιγά, όλοι έχουν δόντια που μπορούν να δαγκώσουν και νύχια που μπορούν να σχίσουν. Εγώ είμαι πολύ πιο δυνατός από σένα , αν δε το πιστεύεις έλα να πολεμήσουμε» συνέχισε το κουνούπι. 

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Η τίγρη τότε, κοιτώντας γύρω της  που είχε μαζευτεί πλήθος ζώων και πιστεύοντας ότι πολύ εύκολα θα νικήσει το κουνούπι, δέχτηκε την πρόκληση.

Το κουνούπι ενθουσιασμένο, σάλπισε την έναρξη του αγώνα με τη μουσούδα του. Πλησίασε αιφνιδιαστικά, άρχισε να βάζει όλη του την ενέργεια και να τσιμπάει τη τίγρη στη μύτη και γύρω από αυτήν. Κεντούσε, αποσυρόταν, ζουζούνιζε και όλα αυτά με όλη του την ένταση και γρηγοράδα. 

Η τίγρη σαστισμένη από τα τσιμπήματα και την ταχύτητα προσπαθούσε να το χτυπήσει, αλλά έδερνε  τον εαυτό της. Έχοντας φαγούρα από τα τσιμπήματα, προσπαθούσε να ξυθεί, αλλά με τα μεγάλα και κοφτερά νύχια της γρατζουνούσε το πρόσωπό της. Για αρκετή ώρα, συνέβαινε το ίδιο και η τίγρη τραυματιζόταν όλο και περισσότερο, ώσπου δεν άντεξε άλλο τα τσιμπήματα και τα αυτοχτυπήματα και είπε:

 «Νίκησες, παραδίνομαι».

«Ποιος είναι ο νικητής;»

«Εσύ είσαι ο νικητής»

«Ποιος είναι πιο δυνατός;»

«Εσύ είσαι ο πιο δυνατός».

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Τότε, το κουνούπι σάλπισε πάλι με τη μουσούδα του τη λήξη της αναμέτρησης. Ήταν ενθουσιασμένο, αισθανόταν άτρωτο, νόμιζε πως ήταν πια ο βασιλιάς του δάσους. 

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Βούιζε και στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό του, δεν πρόσεχε τίποτα. Έτσι μπλέχτηκε στα δίχτυα μιας αράχνης και το έκανε μια χαψιά.

Το πλήθος των ζώων έμεινε σαστισμένο να κοιτάζει πόσο εύκολα αν δε προσέχει κανείς και είναι αλαζόνας ο θρίαμβος γίνεται τραγωδία.

Ηθικά διδάγματα του μύθου

Η ταπεινοφροσύνη και η σοφία μπορούν να κάνουν τα όντα ισορροπημένα στη ζωή.

Ο μύθος προειδοποιεί για τους κινδύνους της αλαζονείας.

 Ακόμη, ο εγωισμός μπορεί να τυφλώσει και ο πιο δυνατός μπορεί να ηττηθεί από τον πιο αδύναμο.

        Η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η υποτίμηση του αντιπάλου οδηγούν σε άδοξες ήττες.

  Η νίκη μεν φέρνει χαρά, αλλά η αλαζονεία που ακολουθεί μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία.

All rights reserved©Aridaiaplace 

Βιβλιογραφία

 Émile Chambry επιμ. (1927). Esope- Fables. Paris: Les Belles Lettres.

 

Μύθος του Αισώπου: "Ο φιλάργυρος και ο χαμένος θησαυρός"

 Ή αλλιώς "Η  ματαιότητα του πλούτου"

              (Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια φορά και έναν καιρό σε μια λαμπερή χώρα ζούσε ένας άνθρωπος μόνος. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φιλάργυρος, του άρεσε δηλαδή να μαζεύει χρήματα και όσο περνούσε ο καιρός, η μόνη του χαρά ήταν να βλέπει τα χρήματά του. Αυτό ήταν σαν ασθένεια, όλο και περισσότερο απολάμβανε να βλέπει τα χρήματά του και τόσο λιγότερο χαιρόταν τη ζωή και τους ανθρώπους στον τόπο του. Κάποιοι άνθρωποι γύρω του είχαν ανάγκη από βοήθεια, εκείνος όμως ήταν σκληρός και δε βοηθούσε κανέναν, μόνο τα χρήματά του τον ένοιαζαν. Ήταν η μόνη πηγή χαράς για εκείνον. Ήθελε όλο και περισσότερα, έτσι αποφάσισε να πουλήσει το μεγάλο σπίτι του και να ζήσει σε ένα πολύ μικρό.

"Τί να το κάνω το μεγάλο σπίτι, μόνος μου ζω".

Επίσης, αποφάσισε να πουλήσει τα κτήματά του, γιατί πλέον δεν έβγαζαν αρκετά και να κάνει όλα τα χρήματά του χρυσάφι. Έτσι και έγινε, μετέτρεψε όλη την περιουσία του σε χρυσάφι.

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Για να μη του κλέψουν οι κλέφτες το χρυσάφι από το σπίτι, σκέφτηκε να τον κρύψει σ’ ένα τείχος  που ήταν μακριά στην άκρη του χωριού. Κάθε μέρα πήγαινε στο τείχος, άνοιγε τις πέτρες  και καμάρωνε το χρυσάφι του. Εκεί κοντά άρχισε η οικοδόμηση ενός σπιτιού και δούλευαν εργάτες . Ένας εργάτης έβλεπε κάθε μέρα τον φιλάργυρο να πηγαίνει στον τοίχο και υποψιάστηκε ότι κάτι έχει εκεί.

«Τι να κάνει άραγε κάθε μέρα εκεί ο άνθρωπος αυτός» αναρωτήθηκε.

Τον παρακολούθησε, είδε τον χρυσό και την κρυψώνα και όταν έφυγε ο φιλάργυρος  έκλεψε τον χρυσό και εξαφανίστηκε.
Την επόμενη μέρα όταν πήγε ο φιλάργυρος να ψάξει στην κρυψώνα του για το χρυσό, αλλά μάταια. Έκλαιγε και παραμιλούσε στο δρόμο:

           (Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

«Τι θα κάνω τώρα, δεν έχει πια νόημα η ζωή μου».

«Λαμπερό μου χρυσάφι που είσαι;»

Τον άκουσε τότε ο γέροντας του χωριού και έτρεξε κοντά του, να του συμπαρασταθεί και να τον βοηθήσει.

«Τι σου συμβαίνει» τον ρώτησε.

«Όλη μου τη ζωή δούλευα, έκανα την περιουσία χρυσάφι, το έκρυψα στο τείχος και τώρα δεν είναι εκεί».

Τότε ο σοφός γέρος του απάντησε:

 «Μη στενοχωριέσαι, γιατί εκεί που είχες τον χρυσό δε χρησίμευε για τίποτα άλλο παρά για πέτρα».

  Ηθικά διδάγματα από τον μύθο "Ο Φιλάργυρος και ο χαμένος θησαυρός"

Ο πλούτος δε φέρνει ευτυχία.

Η εμμονή με τον πλούτο μπορεί να οδηγήσει σε τυφλότητα και αλαζονεία.

Ο πλούτος δεν έχει αξία αν δε χρησιμοποιείται για το καλό και δε μοιράζεται.

Η αναγνώριση των αδυναμιών μας είναι το πρώτο βήμα για την εξέλιξη.

Η μετάνοια μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή και εξέλιξη.

 Η σημασία του μέτρου, ούτε η πλήρη αφιέρωση στον πλούτο αλλά ούτε η πλήρη αδιαφορία για τα υλικά αγαθά είναι ιδανική.

Όλοι κάνουν λάθη και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.

Συζήτηση με τα  παιδιά:

Για τα ηθικά διδάγματα του μύθου.

Για τα συναισθήματα που ένοιωσαν για καθέναν από τους ήρωες.

Προεκτάσεις

Μπορούν να πουν, να ζωγραφίσουν ή να γράψουν τη δική τους ιστορία, που θα είναι εμπνευσμένη από τον μύθο.

Μπορούν να παίξουν το μύθο ως θεατρικό παιχνίδι σε ομάδες.

All rights reserved©Aridaiaplace

Το περήφανο βατραχάκι

Μύθος του Αισώπου: Το περήφανο βατραχάκι

All rights reserved©Aridaiaplace

Ένας μύθος που τονίζει την αξία της ταπεινοφροσύνης που  φέρνει σοφία και ευτυχία, ενώ η υπερηφάνεια οδηγεί σε άσχημες καταστάσεις.

      (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Το περήφανο βατραχάκι

 Σε μια χώρα μακρινή υπήρχε μια όμορφη μικρή λιμνούλα, στην οποία ζούσε μία αγαπημένη  οικογένεια βατράχων. Το πιο ταλαντούχο και όμορφο από τα μέλη ήταν το μικρότερο  βατραχάκι της οικογένειας. Το βατραχάκι αυτό όμως ήταν πολύ περήφανο, πίστευε ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα και συνήθιζε να κορδώνεται και να παινεύεται όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν σε όλα τα ζώα του δάσους. Όλη μέρα επαινούσε τα προσόντα και τις χάρες του.

«Πηδάω πιο ψηλά από όλους»

«Κράζω πιο δυνατά από όλους»

«Είμαι πιο όμορφος απ’ όλους».

«Είμαι καλύτερος απ’ όλους».

    (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Η υπερηφάνεια και η έπαρση του μικρού βατράχου ανησύχησε τη μητέρα του.  Δεν της άρεσε αυτή η έπαρση και φοβόταν για το βατραχάκι της, ήξερε πως αν συνεχίσει  να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και να παινεύεται τόσο πολύ, κάποια μέρα θα φαινόταν η αλήθεια και θα απογοητευόταν και θα έδειχνε τόσο ανόητος μπροστά στους φίλους και συγγενείς του.
 Έτσι αποφάσισε να πάει  να συμβουλευτεί τον παππού βάτραχο και τη γιαγιά βατραχίνα.
Αφού τους ενημέρωσε για το πρόβλημα, η μαμά βατραχίνα ζήτησε τη βοήθειά τους και τους εξέφρασε τη στενοχώρια της. Ο παππού και η γιαγιά συμπόνεσαν τη μαμά και ανησύχησαν για τον μικρό, έτσι αποφάσισαν  να συμβουλέψουν τον μικρό, για να λογικευτεί.
Φώναξαν λοιπόν το μικρό περήφανο βατραχάκι και του είπαν ότι θα πρέπει να είναι ταπεινός.
 «Υπάρχουν  πολλά ζώα στο δάσος, που είναι πιο όμορφα, πιο έξυπνα, πιο μεγάλα από εσένα, αλλά δεν το υπερηφανεύονται».
 «Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν ζώα που θα σε κοροϊδέψουν γι'  αυτά που λες».  
Δυστυχώς, το βατραχάκι δεν έδωσε σημασία στην πείρα τους και στα σοφά τους λόγια. Από το ένα αυτί μπήκαν τα λόγια από το άλλο βγήκαν, χωρίς να  τον αγγίξουν καθόλου.
Ο καιρός περνούσε και το βατραχάκι ζούσε εκεί στο στενό του περιβάλλον, γύρω από την πανέμορφη  λίμνη. Η λίμνη ήταν γεμάτη νούφαρα και γύρω της υπήρχαν κάθε λογής δέντρα και πουλιά. Πεταλούδες πετούσαν παντού και ο ήλιος έκανε τα πράσινα φύλλα να λαμπυρίζουν και να καθρεφτίζονται μέσα στη λίμνη. Δε γνώρισε όμως τον κόσμο που ήταν πέρα από αυτήν.  Έκανε παρέα με τους φίλους και τα ξαδέρφια του και όλη την ώρα επιδείκνυε τα προσόντα, τα κάλη, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του. Δεν είχε μπει μέσα στο δάσος ούτε στην κοιλάδα για να γνωρίσει και άλλα ζώα.
Μια όμορφη μέρα με λιακάδα ήρθε στη λίμνη για να πιεί νερό μια αγελάδα, πρώτη φορά στη μικρή τους ζωή τα βατραχάκια έβλεπαν ένα τέτοιο ζώο.

Η υπερηφάνεια και η έπαρση του μικρού βατράχου ανησύχησε τη μητέρα του.  Δεν της άρεσε αυτή η έπαρση και φοβόταν για το βατραχάκι της, ήξερε πως αν συνεχίσει  να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και να παινεύεται τόσο πολύ, κάποια μέρα θα φαινόταν η αλήθεια και θα απογοητευόταν και θα έδειχνε τόσο ανόητος μπροστά στους φίλους και συγγενείς του.
 Έτσι αποφάσισε να πάει  να συμβουλευτεί τον παππού βάτραχο και τη γιαγιά βατραχίνα.
Αφού τους ενημέρωσε για το πρόβλημα, η μαμά βατραχίνα ζήτησε τη βοήθειά τους και τους εξέφρασε τη στενοχώρια της. Ο παππού και η γιαγιά συμπόνεσαν τη μαμά και ανησύχησαν για τον μικρό, έτσι αποφάσισαν  να συμβουλέψουν τον μικρό, για να λογικευτεί.
Φώναξαν λοιπόν το μικρό περήφανο βατραχάκι και του είπαν ότι θα πρέπει να είναι ταπεινός.
 «Υπάρχουν  πολλά ζώα στο δάσος, που είναι πιο όμορφα, πιο έξυπνα, πιο μεγάλα από εσένα, αλλά δεν το υπερηφανεύονται».
 «Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν ζώα που θα σε κοροϊδέψουν γι'  αυτά που λες».  
Δυστυχώς, το βατραχάκι δεν έδωσε σημασία στην πείρα τους και στα σοφά τους λόγια. Από το ένα αυτί μπήκαν τα λόγια από το άλλο βγήκαν, χωρίς να  τον αγγίξουν καθόλου.
Ο καιρός περνούσε και το βατραχάκι ζούσε εκεί στο στενό του περιβάλλον, γύρω από την πανέμορφη  λίμνη. Η λίμνη ήταν γεμάτη νούφαρα και γύρω της υπήρχαν κάθε λογής δέντρα και πουλιά. Πεταλούδες πετούσαν παντού και ο ήλιος έκανε τα πράσινα φύλλα να λαμπυρίζουν και να καθρεφτίζονται μέσα στη λίμνη. Δε γνώρισε όμως τον κόσμο που ήταν πέρα από αυτήν.  Έκανε παρέα με τους φίλους και τα ξαδέρφια του και όλη την ώρα επιδείκνυε τα προσόντα, τα κάλη, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του. Δεν είχε μπει μέσα στο δάσος ούτε στην κοιλάδα για να γνωρίσει και άλλα ζώα.
Μια όμορφη μέρα με λιακάδα ήρθε στη λίμνη για να πιεί νερό μια αγελάδα, πρώτη φορά στη μικρή τους ζωή τα βατραχάκια έβλεπαν ένα τέτοιο ζώο.

 (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

«Κοιτάξτε πόσο μεγάλη είναι» έλεγε ο πρώτος του ξάδερφος.

«Κοιτάξτε πόσο δυνατή» έλεγε το γειτονόπουλο.

«Τόσο μεγάλο και δυνατό ζώο δεν έχουμε ξαναδεί» έλεγε ο άλλος του ξάδερφος.

«Εσύ μπορείς να γίνεις τόσο μεγάλος και δυνατός;» τον ρώτησαν τα ξαδέρφια του, αποφασισμένα να τον πειράξουν που τόσον καιρό παίνευε τις χάρες, τις αρετές και τα προσόντα του.

Το βατραχάκι  καθώς πίστευε και διαλαλούσε πως ήταν καλύτερο από όλους σε όλα, για να αποδείξει ότι μπορούσε να γίνει τόσο μεγάλο όσο η αγελάδα φούσκωσε όσο μπορούσε, κρατώντας την αναπνοή του.

«Είσαι πολύ μικρότερο από την αγελάδα» του είπαν γελώντας.

Το βατραχάκι συνέχισε να φουσκώνει και να κρατάει την αναπνοή του, ώσπου πόνεσε το πρόσωπό του. Τα ξαδέρφια του τότε σταμάτησαν να γελούν  και ανήσυχα για εκείνο το παρακαλούσαν να σταματήσει. Το θέαμα αυτό το περίμεναν πολύ καιρό, είχαν κουραστεί πια από τα παινέματά του.

Το βατραχάκι ντροπιάστηκε και ντράπηκε τόσο πολύ, να φυσάει και να ξεφυσάει και σκεφτόταν με δάκρυα στα μάτια αυτά που τους έλεγε πριν… Προσπαθούσε ακόμη να αποδείξει την ανωτερότητά του ώσπου  άρχισε να ζαλίζεται και κατάλαβε ότι η προσπάθεια είναι μάταιη. Το στόμα του πονούσε και ζαλιζόταν πολύ.  Όσο και να κρατούσε την ανάσα του, ποτέ δε θα έφτανε το μέγεθος της αγελάδας. Τότε έφυγε πικραμένο και σε μια άκρη μόνο του έκλαιγε.

Η μητέρα του, που παρακολουθούσε από μακριά, πήγε κοντά του, το παρηγόρησε και του μίλησε για την έπαρση και πόσο κακό κάνει.

Ηθικό δίδαγμα

Η έπαρση δεν έχει καλά αποτελέσματα.
                  Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τα όριά μας.
                Η οικογένεια είναι εκεί και στηρίζει τα μέλη της.

 

All rights reserved©Aridaiaplace

https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ 

Μύθοι του Αισώπου Η Αλεπού και ο Πελεκάνος

 

Η Αλεπού και ο Πελεκάνος -Μύθος του Αισώπου

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα πυκνό και πανέμορφο δάσος, ζούσαν όλων των ειδών τα ζώα και συμβίωναν αρμονικά. Εκεί ζούσε και μια μικρή πονηρή αλεπού με πολύ φουντωτή ουρά και διάθεση για παιχνίδια.

Μια μέρα είδε από μακριά έναν πελεκάνο να σκύβει στο ποτάμι να πιάνει ένα ψάρι και αμέσως να το καταπίνει, χορταίνοντας έτσι γρήγορα την πείνα του.

Η αλεπού θέλοντας να κοροϊδέψει τον πελεκάνο τον προσκαλεί σε γεύμα. Ο πελεκάνος  δέχθηκε γιατί ήθελε να είναι φίλος με όλα τα ζώα του δάσους. Τότε πηγαίνουν στο σπίτι της και εκεί η αλεπού επίσημα του σερβίρει σούπα σε ρηχό πιάτο θέλοντας έτσι να τον κοροϊδέψει για το ράμφος του.

 Ο πελεκάνος πράγματι δεν μπόρεσε να φάει με το ράμφος του, ευχαρίστησε όμως την αλεπού και με ευφυΐα ανταπόδωσε την πρόσκληση για φαγητό.

Όταν η αλεπού πήγε στο σπίτι του πελεκάνου,  εκείνος έβαλε το φαγητό σε γυάλες που το στόμιό τους ήταν στενό πάνω και φυσικά δε χωρούσε η μουσούδα της αλεπούς για να το φάει. 

Τότε η αλεπού αφού δεν μπορούσε να φάει το φαγητό που μύριζε υπέροχα, πήρε το μάθημά της. Κοίταξε ντροπιασμένη τον πελεκάνο και ζήτησε συγνώμη. 

Εκείνος αμέσως έβαλε το φαγητό της σε ρηχό πιάτο, για να μπορέσει να το φάει, την συγχώρησε και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ηθικό δίδαγμα

Ο μύθος μας διδάσκει ότι η κακία και η κοροϊδία δεν μένουν ατιμώρητες.

Αν συμπεριφερόμαστε άσχημα στους άλλους, αργά ή γρήγορα αυτό θα έχει τον αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας.

Η καλοσύνη, η συγχώρηση  και η ευγένεια είναι αρετές που ανταμείβονται.

Το ηθικό δίδαγμα του μύθου είναι διαχρονικό και ισχύει ακόμα και σήμερα.

Συζήτηση που μπορεί να γίνει με τα παιδιά

Πώς νιώθετε για την αλεπού;

Πώς νιώθετε για τον πελαργό;

Πιστεύετε ότι η αλεπού έμαθε το μάθημά της;

Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από αυτό το μύθο;

Ποιες ήταν οι συνέπειες της κακίας και της κοροϊδίας;

 Μύθοι του Αισώπου

Ο Αίσωπος ήταν ένας σκλάβος ο οποίος έζησε τον 7^ο  π.χ. αιώνα  στην Αρχαία Ελλάδα, καταγόταν από τη Φρυγία. Έλεγε μύθους που δίδασκαν στους ανθρώπους σημαντικά ηθικά διδάγματα και είχαν πρωταγωνιστές κυρίως  ζώα. Τα ζώα στους μύθους του Αισώπου μιλούν και συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, αντικατοπτρίζοντας έτσι τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα λάθη. Κάθε μύθος έχει ένα ηθικό δίδαγμα, ένα μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας στον αναγνώστη. Οι μύθοι του Αισώπου είναι γεμάτοι σοφία και διαχρονικά μηνύματα που ισχύουν ακόμα και σήμερα.
Ο αστεροειδής 12608 Αίσωπος (12608 Aesop), που ανακαλύφθηκε το 1960, πήρε το όνομά του από τον μυθογράφο αυτόν.

Ο ψεύτης Βοσκός

    ( Οι εικόνα έγινε με ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια  φορά και έναν καιρό στα πολύ παλιά χρόνια, σε ένα όμορφο χωριό κάτω από τα βουνά, ζούσε ένα αγοράκι που ήτανε βοσκός. Κάθε μέρα έπαιρνε το κοπάδι με τα πρόβατα της οικογένειας και το πήγαινε να βοσκήσει σε μια καταπράσινη πλαγιά  δίπλα στα πελώρια βουνά. Από εκεί φαινόταν το χωριό, αλλά ο μικρός βαριόταν πάρα πολύ και καθώς ήταν ζωηρός, προσπαθούσε να βρει τι θα κάνει για να περάσει ευχάριστα την ώρα του.

Ένοιωθε μοναξιά εκεί πάνω και βαριόταν, σκεφτόταν τι να κάνει, τι να κάνει και τότε αποφάσισε χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά να κάνει ένα αστείο στους χωρικούς.

  ( Οι εικόνα έγινε με ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

 Έτσι έβαλε το σχέδιο του σε εφαρμογή, ανέβηκε πάνω σε ένα ψιλό βράχο και άρχισε να φωνάζει « βοήθεια,  βοήθεια,  βοήθεια ένας λύκος επιτίθεται στα προβατάκια μου»

« λύκοι στο κοπάδι μου»

Μόλις τον άκουσαν οι χωρικοί στο χωριό χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξαν να τον βοηθήσουν να σώσει το κοπάδι του. Οι άνθρωποι του χωριού ήταν όλοι καλοί και με τα εργαλεία τους στα χέρια, τσάπες, κασμάδες, μαχαίρια βρέθηκαν κοντά στον μικρό  βοσκό. Κατάκοποι έφτασαν στην πλαγιά του βουνού που ήταν ο μικρός βοσκός με το κοπάδι του και διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος. Κοίταξαν δεξιά, κοίταξαν αριστερά και κίνδυνο δεν είδαν, τα προβατάκια ήταν ήρεμα. Τότε ο  μικρός βοσκός τους είπε γελώντας πως ο λύκος φοβήθηκε από τις φωνές του και τράπηκε σε φυγή.

  ( Οι εικόνα έγινε με ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Οι συγχωριανοί του μικρού βοσκού κατέβηκαν στο χωριό και γύρισαν στις δουλειές τους που είχαν αφήσει στη μέση. Ο μικρός βοσκός γελούσε ακόμη σκεπτόμενος ότι είχε ξεγελάσει όλο το χωριό. Οι χωρικοί κατάλαβαν το ψέμα του, αλλά αποφάσισαν να τον συγχωρήσουν επειδή ήταν μικρός και απερίσκεπτος. Τον προειδοποίησαν όμως να είναι προσεκτικός και να μη ξανακάνει κάτι τέτοιο γιατί θα χάσει την υποστήριξή τους. Δεν πέρασαν πολλές μέρες από την πρώτη κοροϊδία και ο μικρός άτακτος βοσκός βαριόταν στην πλαγιά και σκεφτόταν να ξανακάνει την ίδια κοροϊδία για να γελάσει. Δε σκέφτηκε ότι οι άνθρωποι έχουν δουλειές και τις αφήνουν για να τρέξουν να τον βοηθήσουν, ότι έχουν τεράστια αγωνία μέχρι να φτάσουν για τη σωματική του ακεραιότητα. Σκεφτόταν μόνο τα γέλια που θα έκανε επειδή θα κατάφερνε να τους ξεγελάσει, τίποτα άλλο.

Ξαφνικά μέσα στο χωριό ακούγονται πάλι οι κραυγές και οι τσιρίδες του μικρού, άμυαλου βοσκού. Οι χωρικοί πάλι με ότι είχαν μαζί τους έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Πάλι οι χωρικοί διαπίστωσαν το ψέμα του μικρού ψεύτη που τους είπε ότι ο λύκος ήρθε αλλά τρόμαξε από τις φωνές του και έφυγε. Έτσι απογοητευμένοι και θυμωμένοι έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον μικρό βοσκό και γύρισαν στις δουλειές τους.

  ( Οι εικόνα έγινε με ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια μέρα όμως πραγματικά εμφανίστηκαν λύκοι στο κοπάδι του μικρού βοσκού, εκείνος μάταια φώναζε

 «βοήθεια, βοήθεια, λύκος στο κοπάδι μου»

Ένας λύκος επιτέθηκε στο κοπάδι, έφαγε πολλά πρόβατα και τρόμαξε πάρα πολύ τον μικρό βοσκό. Ο βοσκός όταν μετά από πολύ ώρα έφτασαν οι χωρικοί τους ζήτησε συγνώμη και έκλεγε ασταμάτητα. Είχε πάρει ένα πολύτιμο μάθημα: ότι η απάτη και το ψέμα οδηγούν σε καταστροφικές συνέπειες.

Διασκευή του μύθου του Αισώπου «Ο ψεύτης βοσκός»

Ηθικό διδάγματα του μύθου που είναι διαχρονικό και ισχύει μέχρι και σήμερα:

• Το μύθος "Ο Ψεύτης Βοσκός" μας διδάσκει ότι η ειλικρίνεια είναι πολύ σημαντική.
• Όταν λέμε ψέματα, χάνουμε την εμπιστοσύνη των άλλων.
• Η απώλεια της εμπιστοσύνης μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες.

Μπορεί να γίνει συζήτηση με τα παιδιά με θέματα:

• Ποια είναι η γνώμη σας για τον βοσκό;
• Πιστεύετε ότι οι χωρικοί έκαναν σωστά που δεν πίστεψαν τον βοσκό;
• Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από αυτό το μύθο;

•  

  Μη επαγγελματική χρήση. 

  Μόνο για σκοπούς ενημέρωσης και με αναφορά του δημιουργού.

  https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/