Τουλίπες

Προτροπή από το floralfridayfoto 

Η Τουλίπα είναι αγγειόσπερμο, μονοκοτυλήδονο φυτό το οποίο ανήκει στην τάξη Λειριώδη (Liliales) και στην οικογένεια Λειριοειδή (Liliaceae).

 Υπάρχουν 100 περίπου είδη τουλίπας που είναι όλα πολυετή ποώδη φυτά των περιοχών της Ευρώπης και της δυτικής και κεντρικής Ασίας.

Η τουλίπα καλλιεργείται συστηματικά κυρίως στη βόρεια και δυτική Ευρώπη όπου έφτασε στις αρχές του 16ου αιώνα και αναπτύχθηκαν πάμπολλες ποικιλίες.

Η εισαγωγή ορισμένων μορφών τουλίπας στην Ολλανδία κατά τον 17ο αιώνα, οδήγησε σε πραγματική μανία και επανάσταση, καθώς πληρώνονταν μεγάλα χρηματικά ποσά από καλλιεργητές-συλλέκτες για κάποιο βολβό στην αναζήτηση σπανίων χρωμάτων και σχημάτων.

Στην Ελλάδα ανθίζουν συνήθως τον Απρίλιο αλλά τα τελευταία χρόνια ανθίζουν όλο και πιο νωρίς!

Φέτος από αρχές  Μαρτίου.

Βικιπαίδεια

Πρόκληση από το Drifting through life

 Πρόκληση από το Drifting through life Wednesday's Words on a Friday 

Ο ανεδής γέρος πάει να ψαρέψει, για να της προσφέρει το πολύτιμο δώρο του. Το αποφάσισε, τα βήματα που θα κάνει πλέον θα είναι έξω από την πεπατημένη. Τι κι αν ήταν αυτή διευθύντρια Μάρκετινγκ  και εκείνος ψαράς; Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη, μα δεν τον άγγιζε τίποτα προκειμένου να κάνει αυτό που έβαλε στο νου του και τα κατάφερε. 

Νάτος τώρα με τη μαύρη κάπα του, το μπουκέτο με τις ανεμώνες, το καλάθι με τα ψάρια και το πλατύ του χαμόγελο πηγαίνει ν' ανακαλύψει μια άλλη πτυχή της ζωής. 

All rights reserved©Aridaiaplace

Το θλιμμένο κορίτσι και η δύναμη της ελπίδας

Μια φορά και αυτόν τον καιρό, σε μια μεγάλη πολιτεία με τεράστια επιβλητικά  κτίρια, ζούσε μόνη της μια όμορφη κοπέλα. Ήταν μια κοπέλα με μακριά μαλλιά και όμορφα μάτια, αλλά ήταν πάντα μόνη, θλιμμένη και δούλευε διαρκώς. Αισθανόταν ξένη στην πόλη αυτή, καθώς προερχόταν από μια χώρα μακρινή, με διαφορετική κουλτούρα και πολιτισμό, όπου εκείνο τον καιρό γινόταν πόλεμος. 

All rights reserved©Aridaiaplace

 Η Βαλεντίνη όπως ήταν το όνομά της, βρέθηκε στη νέα αυτή πατρίδα για να βοηθήσει την οικογένειά της.  Είχε τελειώσει  στο Πανεπιστήμιο προγραμματισμό και ήξερε πως θα εύρισκε σχετικά εύκολα δουλειά. Οι άνθρωποι στη χώρα της  ένοιωθαν πλέον ανασφαλείς και στενοχωρημένοι, δεν είχαν δουλειές, τα τρόφιμα λιγόστευαν, οι άντρες πολεμούσαν, οι γυναίκες και τα παιδιά  δεν είχαν τα απαραίτητα για τη ζωή τους, το ίδιο και η οικογένειά της θλιμμένης κοπέλας. 

All rights reserved©Aridaiaplace

 Η Βαλεντίνη πήγε στη ξένη χώρα για να επιβιώσει από τις μάχες και τον πόλεμο και να μπορέσει να βοηθήσει τους δικούς της να ζήσουν. Για να φτάσει σε αυτή τη χώρα περπάτησε αμέτρητα χιλιόμετρα, μπήκε σε πλοία τη νύχτα πρώτη φορά στη ζωή της, πείνασε, δίψασε  και τρόμαξε απίστευτα.

All rights reserved©Aridaiaplace

Στη νέα χώρα αρχικά αισθανόταν μοναξιά και ανασφάλεια μακριά από την οικογένειά της, έκλαιγε κάθε μέρα. 

Ένα μουντό πρωινό με ομίχλη είδε από τη βιτρίνα ενός φωτεινού καταστήματος να της χαμογελάει μια κυρία, μπήκε μέσα και αγόρασε καφέ, ήταν η κυρία Γκρέιτ, από εκείνο το πρωί και έπειτα, όταν ξεκινούσε για τη δουλειά της, σταματούσε στο μαγαζάκι και έπαιρνε καφέ, έπαιρνε και έδινε χαμόγελα και αγάπη. 

Ένοιωθε σαν να βρήκε συγγενείς σε αυτή την άγνωστη και ξένη πόλη. Ένοιωθε την κυρία Γκρέιτ κάτι σαν δεύτερη μητέρα της. Παρόλο που είχε ζήσει τόσο πόνο από μικρή, είχε μέσα της αγάπη και σεβασμό για όλους τους ανθρώπους και τα ζώα. Ακόμη και τα φυτά αγαπούσε και σεβόταν, είχε έναν βίκο σε μια γλάστρα στην κουζίνα της και του μιλούσε.

Την ημέρα των γενεθλίων της έξω από αυτό το μαγαζάκι βρήκε ένα απρόσμενο δώρο,  ένα μικρό γλυκό γατάκι. Το λάτρεψε με την πρώτη ματιά, τόσο μεγάλα γαλάζια ματάκια και ο ουρανός να καθρεπτίζεται μέσα τους. Το κόντεψε αλλά εκείνο νιαούρισε και έφυγε τρέχοντας. και αφού διαπίστωσε ότι είναι αδέσποτο αποφάσισε να το κρατήσει. 

Έτσι, πήρε το γατάκι μαζί της στο σπίτι.  Πόση χαρά είχε τώρα όταν επέστρεφε από τη δουλειά, που δεν ζούσε πια μόνη της. Φρόντιζε και έπαιζε με τη γατούλα της, που την ονόμασε Ελπίδα.  Η Βαλεντίνη συνέχισε να δουλεύει πολλές ώρες, όταν σχολούσε περνούσε από το μικρό μαγαζάκι που ένοιωθε πια σαν οικογένειά της.

 Η ένταση της δουλειάς και η στενοχώρια της για τον πόλεμο και την οικογένειά της καταλάγιαζε λίγο  όταν περνούσε από το μικρό καφέ και όταν πήγαινε σπίτι και έβλεπε την Ελπίδα να την περιμένει ανυπόμονη κοιτάζοντας την πόρτα, της προσέφερε γαλήνη, χαρά  και επιπλέον κάθε μέρα της έκανε και ένα ακροβατικό που την έκανε να γελάει με την καρδιά της.

Μια βροχερή μέρα πήρε τηλέφωνο στη μαμά της και ο τηλεφωνητής της είπε πως το τηλέφωνο δεν υπάρχει, πήρε σε όποιον συγγενή είχε στην πατρίδα και σε όλα τα τηλεφωνήματα απαντούσε η ίδια ψυχρή φωνή

 «Το τηλέφωνο δεν υπάρχει». 

Ανησύχησε πραγματικά, αλλά πήγε στη δουλειά, εκεί οι συνάδερφοί της την ρώτησαν τι έγινε με την οικογένειά της και αν επέζησε από το βομβαρδισμό.

«Το λένε οι Ειδήσεις από το πρωί, βομβάρδισαν την πόλη σου».

«Τι ακούσατε;»

 Έφυγε τρέχοντας από τη δουλειά, πήγε στο καφέ που τώρα αισθανόταν οικογένεια, τους τα διηγήθηκε όλα.

«Βαλεντίνη, πρέπει να πας στην Πρεσβεία».

«Εκεί θα μου πουν;»

«Ναι, είναι υποχρεωμένοι να σε πληροφορήσουν».

«Θα σε συνοδεύσει ο Noah».

«Ναι, Βαλεντίνη θα πάμε μαζί».

Μπήκαν στο αυτοκίνητο του Noah και ξεκίνησαν για την πρεσβεία. Η Βαλεντίνη δε σταμάτησε να κλαίει. 

All rights reserved©Aridaiaplace

Από μακριά κατάλαβαν ότι κάτι αληθινά σοβαρό είχε γίνει, αφού μιλιούνια από κόσμο ήταν μαζεμένα έξω από την πρεσβεία. Ο κήπος του  νεοκλασικού κτιρίου της πρεσβείας ήταν γεμάτος από ανθρώπους που αγωνιούσαν για τους συγγενείς τους. Εκεί περίμεναν με τον Noah μέχρι το βράδυ, όταν πια βγήκε ο Πρέσβης και έκανε ανακοινώσεις.

«Βομβαρδίστηκε η πόλη Τεμέμπ και ισοπεδώθηκε έχουμε πολλά θύματα».

«Είμαστε σε επικοινωνία και για οτιδήποτε νεότερο θα σας ενημερώνουμε».

Τότε έβγαλε ένα χαρτί και άρχισε να διαβάζει ονόματα.

Τα ονόματα ανήκαν σε επιζώντες. Η Βαλεντίνη προσπαθούσε να ακούσει ονόματα δικών της, μάταια όμως.

«Αύριο τα νεότερα, κουράγιο στις οικογένειες» 

είπε ο Πρέσβης και μπήκε μέσα.

«Θα έρθεις στο σπίτι μας μαζί μου» της είπε ο Noah και την πήρε σπίτι.

Στο σπίτι η οικογένεια δεν ήξερε τι να της κάνει για να ανακουφίσει τον πόνο της. Εκείνη δε σταμάτησε να κλαίει όλη τη νύχτα. Πρωί πρωί έβαλε τις μπότες της και άνοιξε την πόρτα για να φύγει, όμως την άκουσε η μητέρα του Noah και της είπε:

«Βαλεντίνη μη φεύγεις ακόμη αξημέρωτα, αποκλείεται να γίνουν τώρα ανακοινώσεις».

«Κυρία Γκρέιτ σας αναστάτωσα, θα πάω στην Πρεσβεία μήπως έχουν κάτι να ανακοινώσουν  νεότερα».

«Καθόλου δε μας αναστάτωσες, γι’ αυτό είμαστε άνθρωποι για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, θα σε πάει ο Noah ».

Η Βαλεντίνη έτρεξε με κλάματα στην αγκαλιά της κυρίας Γκρέιτ.

Πάλι πήγε με τον Noah στην αυλή της Πρεσβείας να περιμένει να μάθει κάτι για τους γονείς της. Είδε εκεί στη μαρμάρινη σκάλα να στέκονται στενοχωρημένοι μακρινοί συγγενείς, τους αγκάλιασε, τους φίλησε και αντάλλαξαν τηλέφωνα. Πάλι βγήκε ο Πρέσβης, πάλι δεν άκουσε τα ονόματα των δικών της, πάλι θρήνος για τη Βαλεντίνη.

Πήγε στο σπίτι της, φώναξε, έκλαψε, αλλά δεν άντεξε πάλι έφυγε από το σπίτι, πήρε τους δρόμους. Σαν να μην έφταναν όλα τα βάσανά της έχασε και τη γατούλα της την Ελπίδα. Ήταν τόση η στενοχώρια της που δεν άντεχε άλλο. 

Δεν κατάλαβε πάλι πως βρέθηκε στην είσοδο του οικογενειακού καφέ, εκεί βρήκε και την Ελπίδα. Αυτή τη φορά την κράτησαν εκεί, δεν την άφησαν να πάει μόνη στο σπίτι της. Έκλαψαν μαζί της,  φρόντισαν αυτήν και τη γάτα της και πραγματικά την έκαναν να νοιώσει πως έχει ανθρώπους δικούς της να τη νοιάζονται και εκεί στην ξένη χώρα.

Την άλλη μέρα στην Πρεσβεία είχαν αρχίσει να έρχονται πρόσφυγες από τη χώρα της και τότε έμαθε τα ευχάριστα. 

Οι γονείς και η αδερφή της επέζησαν και θα έρθουν τις επόμενες μέρες. Πόση χαρά πήρε, δεν ήξερε τι να κάνει, πήγε στο σπίτι το ετοίμασε για να τους υποδεχθεί και ευχαρίστησε την οικογένεια Γκρέιτ που της στάθηκε τόσο ανιδιοτελή σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Τις επόμενες μέρες ήρθαν οι γονείς και η αδερφούλα της καταβεβλημένοι και ταλαιπωρημένοι, όμως είχαν επιβιώσει και είχαν μια κόρη να τους περιμένει στην ξένη χώρα και έτσι έγιναν χαρούμενοι.

 Η Βαλεντίνη κάλεσε και την οικογένεια Γκρέιτ στο Κυριακάτικο τραπέζι για να τους γνωρίσει στους γονείς της και να τους δείξει την ευγνωμοσύνη της.

 

All rights reserved©Aridaiaplace

Όλοι μαζί πέρασαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

 

Μύθος του Αισώπου: Το Κουνούπι και η τίγρης

Ένας μύθος του Αισώπου για την αξία της ταπεινότητας  

    All rights reserved©Aridaiaplace

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα πυκνό και καταπράσινο δάσος ζούσαν αρμονικά όλων των ειδών τα ζώα. Τα περισσότερα από αυτά είχαν ως πρότυπο δύναμης και ομορφιάς μια τίγρη. Τη θαύμαζαν πολύ και στις παρέες τους  μιλούσαν συχνά γι’ αυτό επαινώντας την.

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

 Ένα κουνούπι ζήλεψε τη φήμη της τίγρης και σκέφτηκε πως μπορεί να τη νικήσει και να πάρει εκείνο όλη τη δόξα και τη φήμη της. Την άλλη κιόλας μέρα πήγε στη τίγρη με ύβρη και αλαζονεία και της ζήτησε να μονομαχήσουν.  

«Δε σε φοβάμαι, ούτε είσαι δυνατότερός μου» του είπε.

«Τι λες κουνούπι, έλα στην πραγματικότητα. Έχω γερά πόδια, κοφτερά δόντια και μυτερά νύχια» είπε η τίγρη δείχνοντας φανερά πλέον την ενόχλησή της με το θράσος του κουνουπιού.

«Σιγά, όλοι έχουν δόντια που μπορούν να δαγκώσουν και νύχια που μπορούν να σχίσουν. Εγώ είμαι πολύ πιο δυνατός από σένα , αν δε το πιστεύεις έλα να πολεμήσουμε» συνέχισε το κουνούπι. 

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Η τίγρη τότε, κοιτώντας γύρω της  που είχε μαζευτεί πλήθος ζώων και πιστεύοντας ότι πολύ εύκολα θα νικήσει το κουνούπι, δέχτηκε την πρόκληση.

Το κουνούπι ενθουσιασμένο, σάλπισε την έναρξη του αγώνα με τη μουσούδα του. Πλησίασε αιφνιδιαστικά, άρχισε να βάζει όλη του την ενέργεια και να τσιμπάει τη τίγρη στη μύτη και γύρω από αυτήν. Κεντούσε, αποσυρόταν, ζουζούνιζε και όλα αυτά με όλη του την ένταση και γρηγοράδα. 

Η τίγρη σαστισμένη από τα τσιμπήματα και την ταχύτητα προσπαθούσε να το χτυπήσει, αλλά έδερνε  τον εαυτό της. Έχοντας φαγούρα από τα τσιμπήματα, προσπαθούσε να ξυθεί, αλλά με τα μεγάλα και κοφτερά νύχια της γρατζουνούσε το πρόσωπό της. Για αρκετή ώρα, συνέβαινε το ίδιο και η τίγρη τραυματιζόταν όλο και περισσότερο, ώσπου δεν άντεξε άλλο τα τσιμπήματα και τα αυτοχτυπήματα και είπε:

 «Νίκησες, παραδίνομαι».

«Ποιος είναι ο νικητής;»

«Εσύ είσαι ο νικητής»

«Ποιος είναι πιο δυνατός;»

«Εσύ είσαι ο πιο δυνατός».

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Τότε, το κουνούπι σάλπισε πάλι με τη μουσούδα του τη λήξη της αναμέτρησης. Ήταν ενθουσιασμένο, αισθανόταν άτρωτο, νόμιζε πως ήταν πια ο βασιλιάς του δάσους. 

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Βούιζε και στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό του, δεν πρόσεχε τίποτα. Έτσι μπλέχτηκε στα δίχτυα μιας αράχνης και το έκανε μια χαψιά.

Το πλήθος των ζώων έμεινε σαστισμένο να κοιτάζει πόσο εύκολα αν δε προσέχει κανείς και είναι αλαζόνας ο θρίαμβος γίνεται τραγωδία.

Ηθικά διδάγματα του μύθου

Η ταπεινοφροσύνη και η σοφία μπορούν να κάνουν τα όντα ισορροπημένα στη ζωή.

Ο μύθος προειδοποιεί για τους κινδύνους της αλαζονείας.

 Ακόμη, ο εγωισμός μπορεί να τυφλώσει και ο πιο δυνατός μπορεί να ηττηθεί από τον πιο αδύναμο.

        Η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η υποτίμηση του αντιπάλου οδηγούν σε άδοξες ήττες.

  Η νίκη μεν φέρνει χαρά, αλλά η αλαζονεία που ακολουθεί μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία.

All rights reserved©Aridaiaplace 

Βιβλιογραφία

 Émile Chambry επιμ. (1927). Esope- Fables. Paris: Les Belles Lettres.

 

Μύθος του Αισώπου: "Ο φιλάργυρος και ο χαμένος θησαυρός"

 Ή αλλιώς "Η  ματαιότητα του πλούτου"

              (Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Μια φορά και έναν καιρό σε μια λαμπερή χώρα ζούσε ένας άνθρωπος μόνος. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φιλάργυρος, του άρεσε δηλαδή να μαζεύει χρήματα και όσο περνούσε ο καιρός, η μόνη του χαρά ήταν να βλέπει τα χρήματά του. Αυτό ήταν σαν ασθένεια, όλο και περισσότερο απολάμβανε να βλέπει τα χρήματά του και τόσο λιγότερο χαιρόταν τη ζωή και τους ανθρώπους στον τόπο του. Κάποιοι άνθρωποι γύρω του είχαν ανάγκη από βοήθεια, εκείνος όμως ήταν σκληρός και δε βοηθούσε κανέναν, μόνο τα χρήματά του τον ένοιαζαν. Ήταν η μόνη πηγή χαράς για εκείνον. Ήθελε όλο και περισσότερα, έτσι αποφάσισε να πουλήσει το μεγάλο σπίτι του και να ζήσει σε ένα πολύ μικρό.

"Τί να το κάνω το μεγάλο σπίτι, μόνος μου ζω".

Επίσης, αποφάσισε να πουλήσει τα κτήματά του, γιατί πλέον δεν έβγαζαν αρκετά και να κάνει όλα τα χρήματά του χρυσάφι. Έτσι και έγινε, μετέτρεψε όλη την περιουσία του σε χρυσάφι.

(Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Για να μη του κλέψουν οι κλέφτες το χρυσάφι από το σπίτι, σκέφτηκε να τον κρύψει σ’ ένα τείχος  που ήταν μακριά στην άκρη του χωριού. Κάθε μέρα πήγαινε στο τείχος, άνοιγε τις πέτρες  και καμάρωνε το χρυσάφι του. Εκεί κοντά άρχισε η οικοδόμηση ενός σπιτιού και δούλευαν εργάτες . Ένας εργάτης έβλεπε κάθε μέρα τον φιλάργυρο να πηγαίνει στον τοίχο και υποψιάστηκε ότι κάτι έχει εκεί.

«Τι να κάνει άραγε κάθε μέρα εκεί ο άνθρωπος αυτός» αναρωτήθηκε.

Τον παρακολούθησε, είδε τον χρυσό και την κρυψώνα και όταν έφυγε ο φιλάργυρος  έκλεψε τον χρυσό και εξαφανίστηκε.
Την επόμενη μέρα όταν πήγε ο φιλάργυρος να ψάξει στην κρυψώνα του για το χρυσό, αλλά μάταια. Έκλαιγε και παραμιλούσε στο δρόμο:

           (Η εικόνα έγινε με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

«Τι θα κάνω τώρα, δεν έχει πια νόημα η ζωή μου».

«Λαμπερό μου χρυσάφι που είσαι;»

Τον άκουσε τότε ο γέροντας του χωριού και έτρεξε κοντά του, να του συμπαρασταθεί και να τον βοηθήσει.

«Τι σου συμβαίνει» τον ρώτησε.

«Όλη μου τη ζωή δούλευα, έκανα την περιουσία χρυσάφι, το έκρυψα στο τείχος και τώρα δεν είναι εκεί».

Τότε ο σοφός γέρος του απάντησε:

 «Μη στενοχωριέσαι, γιατί εκεί που είχες τον χρυσό δε χρησίμευε για τίποτα άλλο παρά για πέτρα».

  Ηθικά διδάγματα από τον μύθο "Ο Φιλάργυρος και ο χαμένος θησαυρός"

Ο πλούτος δε φέρνει ευτυχία.

Η εμμονή με τον πλούτο μπορεί να οδηγήσει σε τυφλότητα και αλαζονεία.

Ο πλούτος δεν έχει αξία αν δε χρησιμοποιείται για το καλό και δε μοιράζεται.

Η αναγνώριση των αδυναμιών μας είναι το πρώτο βήμα για την εξέλιξη.

Η μετάνοια μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή και εξέλιξη.

 Η σημασία του μέτρου, ούτε η πλήρη αφιέρωση στον πλούτο αλλά ούτε η πλήρη αδιαφορία για τα υλικά αγαθά είναι ιδανική.

Όλοι κάνουν λάθη και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.

Συζήτηση με τα  παιδιά:

Για τα ηθικά διδάγματα του μύθου.

Για τα συναισθήματα που ένοιωσαν για καθέναν από τους ήρωες.

Προεκτάσεις

Μπορούν να πουν, να ζωγραφίσουν ή να γράψουν τη δική τους ιστορία, που θα είναι εμπνευσμένη από τον μύθο.

Μπορούν να παίξουν το μύθο ως θεατρικό παιχνίδι σε ομάδες.

All rights reserved©Aridaiaplace

Το περήφανο βατραχάκι

Μύθος του Αισώπου: Το περήφανο βατραχάκι

All rights reserved©Aridaiaplace

Ένας μύθος που τονίζει την αξία της ταπεινοφροσύνης που  φέρνει σοφία και ευτυχία, ενώ η υπερηφάνεια οδηγεί σε άσχημες καταστάσεις.

      (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Το περήφανο βατραχάκι

 Σε μια χώρα μακρινή υπήρχε μια όμορφη μικρή λιμνούλα, στην οποία ζούσε μία αγαπημένη  οικογένεια βατράχων. Το πιο ταλαντούχο και όμορφο από τα μέλη ήταν το μικρότερο  βατραχάκι της οικογένειας. Το βατραχάκι αυτό όμως ήταν πολύ περήφανο, πίστευε ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα και συνήθιζε να κορδώνεται και να παινεύεται όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν σε όλα τα ζώα του δάσους. Όλη μέρα επαινούσε τα προσόντα και τις χάρες του.

«Πηδάω πιο ψηλά από όλους»

«Κράζω πιο δυνατά από όλους»

«Είμαι πιο όμορφος απ’ όλους».

«Είμαι καλύτερος απ’ όλους».

    (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

Η υπερηφάνεια και η έπαρση του μικρού βατράχου ανησύχησε τη μητέρα του.  Δεν της άρεσε αυτή η έπαρση και φοβόταν για το βατραχάκι της, ήξερε πως αν συνεχίσει  να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και να παινεύεται τόσο πολύ, κάποια μέρα θα φαινόταν η αλήθεια και θα απογοητευόταν και θα έδειχνε τόσο ανόητος μπροστά στους φίλους και συγγενείς του.
 Έτσι αποφάσισε να πάει  να συμβουλευτεί τον παππού βάτραχο και τη γιαγιά βατραχίνα.
Αφού τους ενημέρωσε για το πρόβλημα, η μαμά βατραχίνα ζήτησε τη βοήθειά τους και τους εξέφρασε τη στενοχώρια της. Ο παππού και η γιαγιά συμπόνεσαν τη μαμά και ανησύχησαν για τον μικρό, έτσι αποφάσισαν  να συμβουλέψουν τον μικρό, για να λογικευτεί.
Φώναξαν λοιπόν το μικρό περήφανο βατραχάκι και του είπαν ότι θα πρέπει να είναι ταπεινός.
 «Υπάρχουν  πολλά ζώα στο δάσος, που είναι πιο όμορφα, πιο έξυπνα, πιο μεγάλα από εσένα, αλλά δεν το υπερηφανεύονται».
 «Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν ζώα που θα σε κοροϊδέψουν γι'  αυτά που λες».  
Δυστυχώς, το βατραχάκι δεν έδωσε σημασία στην πείρα τους και στα σοφά τους λόγια. Από το ένα αυτί μπήκαν τα λόγια από το άλλο βγήκαν, χωρίς να  τον αγγίξουν καθόλου.
Ο καιρός περνούσε και το βατραχάκι ζούσε εκεί στο στενό του περιβάλλον, γύρω από την πανέμορφη  λίμνη. Η λίμνη ήταν γεμάτη νούφαρα και γύρω της υπήρχαν κάθε λογής δέντρα και πουλιά. Πεταλούδες πετούσαν παντού και ο ήλιος έκανε τα πράσινα φύλλα να λαμπυρίζουν και να καθρεφτίζονται μέσα στη λίμνη. Δε γνώρισε όμως τον κόσμο που ήταν πέρα από αυτήν.  Έκανε παρέα με τους φίλους και τα ξαδέρφια του και όλη την ώρα επιδείκνυε τα προσόντα, τα κάλη, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του. Δεν είχε μπει μέσα στο δάσος ούτε στην κοιλάδα για να γνωρίσει και άλλα ζώα.
Μια όμορφη μέρα με λιακάδα ήρθε στη λίμνη για να πιεί νερό μια αγελάδα, πρώτη φορά στη μικρή τους ζωή τα βατραχάκια έβλεπαν ένα τέτοιο ζώο.

Η υπερηφάνεια και η έπαρση του μικρού βατράχου ανησύχησε τη μητέρα του.  Δεν της άρεσε αυτή η έπαρση και φοβόταν για το βατραχάκι της, ήξερε πως αν συνεχίσει  να έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και να παινεύεται τόσο πολύ, κάποια μέρα θα φαινόταν η αλήθεια και θα απογοητευόταν και θα έδειχνε τόσο ανόητος μπροστά στους φίλους και συγγενείς του.
 Έτσι αποφάσισε να πάει  να συμβουλευτεί τον παππού βάτραχο και τη γιαγιά βατραχίνα.
Αφού τους ενημέρωσε για το πρόβλημα, η μαμά βατραχίνα ζήτησε τη βοήθειά τους και τους εξέφρασε τη στενοχώρια της. Ο παππού και η γιαγιά συμπόνεσαν τη μαμά και ανησύχησαν για τον μικρό, έτσι αποφάσισαν  να συμβουλέψουν τον μικρό, για να λογικευτεί.
Φώναξαν λοιπόν το μικρό περήφανο βατραχάκι και του είπαν ότι θα πρέπει να είναι ταπεινός.
 «Υπάρχουν  πολλά ζώα στο δάσος, που είναι πιο όμορφα, πιο έξυπνα, πιο μεγάλα από εσένα, αλλά δεν το υπερηφανεύονται».
 «Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν ζώα που θα σε κοροϊδέψουν γι'  αυτά που λες».  
Δυστυχώς, το βατραχάκι δεν έδωσε σημασία στην πείρα τους και στα σοφά τους λόγια. Από το ένα αυτί μπήκαν τα λόγια από το άλλο βγήκαν, χωρίς να  τον αγγίξουν καθόλου.
Ο καιρός περνούσε και το βατραχάκι ζούσε εκεί στο στενό του περιβάλλον, γύρω από την πανέμορφη  λίμνη. Η λίμνη ήταν γεμάτη νούφαρα και γύρω της υπήρχαν κάθε λογής δέντρα και πουλιά. Πεταλούδες πετούσαν παντού και ο ήλιος έκανε τα πράσινα φύλλα να λαμπυρίζουν και να καθρεφτίζονται μέσα στη λίμνη. Δε γνώρισε όμως τον κόσμο που ήταν πέρα από αυτήν.  Έκανε παρέα με τους φίλους και τα ξαδέρφια του και όλη την ώρα επιδείκνυε τα προσόντα, τα κάλη, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του. Δεν είχε μπει μέσα στο δάσος ούτε στην κοιλάδα για να γνωρίσει και άλλα ζώα.
Μια όμορφη μέρα με λιακάδα ήρθε στη λίμνη για να πιεί νερό μια αγελάδα, πρώτη φορά στη μικρή τους ζωή τα βατραχάκια έβλεπαν ένα τέτοιο ζώο.

 (Η εικόνα έχει γίνει με τη χρήση ΑΙ ύστερα από λεπτομερή περιγραφή)

«Κοιτάξτε πόσο μεγάλη είναι» έλεγε ο πρώτος του ξάδερφος.

«Κοιτάξτε πόσο δυνατή» έλεγε το γειτονόπουλο.

«Τόσο μεγάλο και δυνατό ζώο δεν έχουμε ξαναδεί» έλεγε ο άλλος του ξάδερφος.

«Εσύ μπορείς να γίνεις τόσο μεγάλος και δυνατός;» τον ρώτησαν τα ξαδέρφια του, αποφασισμένα να τον πειράξουν που τόσον καιρό παίνευε τις χάρες, τις αρετές και τα προσόντα του.

Το βατραχάκι  καθώς πίστευε και διαλαλούσε πως ήταν καλύτερο από όλους σε όλα, για να αποδείξει ότι μπορούσε να γίνει τόσο μεγάλο όσο η αγελάδα φούσκωσε όσο μπορούσε, κρατώντας την αναπνοή του.

«Είσαι πολύ μικρότερο από την αγελάδα» του είπαν γελώντας.

Το βατραχάκι συνέχισε να φουσκώνει και να κρατάει την αναπνοή του, ώσπου πόνεσε το πρόσωπό του. Τα ξαδέρφια του τότε σταμάτησαν να γελούν  και ανήσυχα για εκείνο το παρακαλούσαν να σταματήσει. Το θέαμα αυτό το περίμεναν πολύ καιρό, είχαν κουραστεί πια από τα παινέματά του.

Το βατραχάκι ντροπιάστηκε και ντράπηκε τόσο πολύ, να φυσάει και να ξεφυσάει και σκεφτόταν με δάκρυα στα μάτια αυτά που τους έλεγε πριν… Προσπαθούσε ακόμη να αποδείξει την ανωτερότητά του ώσπου  άρχισε να ζαλίζεται και κατάλαβε ότι η προσπάθεια είναι μάταιη. Το στόμα του πονούσε και ζαλιζόταν πολύ.  Όσο και να κρατούσε την ανάσα του, ποτέ δε θα έφτανε το μέγεθος της αγελάδας. Τότε έφυγε πικραμένο και σε μια άκρη μόνο του έκλαιγε.

Η μητέρα του, που παρακολουθούσε από μακριά, πήγε κοντά του, το παρηγόρησε και του μίλησε για την έπαρση και πόσο κακό κάνει.

Ηθικό δίδαγμα

Η έπαρση δεν έχει καλά αποτελέσματα.
                  Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τα όριά μας.
                Η οικογένεια είναι εκεί και στηρίζει τα μέλη της.

 

All rights reserved©Aridaiaplace

https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ 

Μύθοι του Αισώπου Η Αλεπού και ο Πελεκάνος

 

Η Αλεπού και ο Πελεκάνος -Μύθος του Αισώπου

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα πυκνό και πανέμορφο δάσος, ζούσαν όλων των ειδών τα ζώα και συμβίωναν αρμονικά. Εκεί ζούσε και μια μικρή πονηρή αλεπού με πολύ φουντωτή ουρά και διάθεση για παιχνίδια.

Μια μέρα είδε από μακριά έναν πελεκάνο να σκύβει στο ποτάμι να πιάνει ένα ψάρι και αμέσως να το καταπίνει, χορταίνοντας έτσι γρήγορα την πείνα του.

Η αλεπού θέλοντας να κοροϊδέψει τον πελεκάνο τον προσκαλεί σε γεύμα. Ο πελεκάνος  δέχθηκε γιατί ήθελε να είναι φίλος με όλα τα ζώα του δάσους. Τότε πηγαίνουν στο σπίτι της και εκεί η αλεπού επίσημα του σερβίρει σούπα σε ρηχό πιάτο θέλοντας έτσι να τον κοροϊδέψει για το ράμφος του.

 Ο πελεκάνος πράγματι δεν μπόρεσε να φάει με το ράμφος του, ευχαρίστησε όμως την αλεπού και με ευφυΐα ανταπόδωσε την πρόσκληση για φαγητό.

Όταν η αλεπού πήγε στο σπίτι του πελεκάνου,  εκείνος έβαλε το φαγητό σε γυάλες που το στόμιό τους ήταν στενό πάνω και φυσικά δε χωρούσε η μουσούδα της αλεπούς για να το φάει. 

Τότε η αλεπού αφού δεν μπορούσε να φάει το φαγητό που μύριζε υπέροχα, πήρε το μάθημά της. Κοίταξε ντροπιασμένη τον πελεκάνο και ζήτησε συγνώμη. 

Εκείνος αμέσως έβαλε το φαγητό της σε ρηχό πιάτο, για να μπορέσει να το φάει, την συγχώρησε και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ηθικό δίδαγμα

Ο μύθος μας διδάσκει ότι η κακία και η κοροϊδία δεν μένουν ατιμώρητες.

Αν συμπεριφερόμαστε άσχημα στους άλλους, αργά ή γρήγορα αυτό θα έχει τον αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας.

Η καλοσύνη, η συγχώρηση  και η ευγένεια είναι αρετές που ανταμείβονται.

Το ηθικό δίδαγμα του μύθου είναι διαχρονικό και ισχύει ακόμα και σήμερα.

Συζήτηση που μπορεί να γίνει με τα παιδιά

Πώς νιώθετε για την αλεπού;

Πώς νιώθετε για τον πελαργό;

Πιστεύετε ότι η αλεπού έμαθε το μάθημά της;

Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από αυτό το μύθο;

Ποιες ήταν οι συνέπειες της κακίας και της κοροϊδίας;