Άνοιξη απάντηση στην πρόκληση από το FFP

Σύνδεση με Floral Friday Photo FFP 646

 "Flowers are the poetry of the earth"

     "Τα λουλούδια είναι η ποίηση της γης." 

- Lord Byron

"There is nothing more pure and beautiful than a flower."

       "Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγνό και όμορφο από ένα λουλούδι." 

 Mahatma Gandhi

"The joy of life is found in the simple things, like the beauty of a flower."

·     "Η χαρά της ζωής βρίσκεται στα απλά πράγματα, όπως η ομορφιά ενός λουλουδιού."

- Henry David Thoreau

·         "Flowers are the little voices of nature that whisper to us about beauty and love."

"Τα λουλούδια είναι οι μικρές φωνές της φύσης που μας ψιθυρίζουν για την ομορφιά και την αγάπη."

- Oscar Wilde

"A flower can bring joy to an entire day."

     "Ένα λουλούδι μπορεί να φέρει χαρά σε μια ολόκληρη μέρα."

- Paulo Coelho

"Don't waste your time trying to bloom like someone else. Open your own unique flower."   

  "Μην σπαταλάς την ώρα σου προσπαθώντας να ανθίσεις σαν κάποιος άλλος. Άνοιξε το δικό σου μοναδικό λουλούδι."

- Jim Henson

Να έχετε μια όμορφη μέρα
Have a nice day

All rights reserved©Katerina  

Απάντηση ερωτήσεων σε σχέση με τη μαγειρική.

 Πρόκληση από το  Τρίτη 4 .

Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τη μαγειρική και τις κουζίνες σήμερα;

1.Πώς έμαθες να μαγειρεύεις;

Αρχικά προσπαθούσα μόνη μου και με τη βοήθεια βιβλίων μαγειρικής. Πάντα όμως μου άρεσε να αλλάζω τις συνταγές σύμφωνα με τα γούστα της οικογένειας.

2. Έχετε κάποιο αγαπημένο βιβλίο μαγειρικής;

Ναι το "Ελληνική κουζίνα". Έχει διάφορες παραδοσιακές συνταγές ελληνικών φαγητών.

3.Ποια είναι η μαγειρική σας σπεσιαλιτέ;

Νομίζω κάνω πολύ νόστιμο τον Μουσακά, ένα παραδοσιακό ελληνικό φαγητό με πατάτες, μελιτζάνες, κιμά στο φούρνο και από πάνω μπεσαμέλ. 

4. Είναι η κουζίνα σας κατάλληλη για εσάς και αν όχι πώς θα τη βελτιώσατε;

Η κουζίνα μου σίγουρα θέλει βελτίωση γιατί είναι μικρή και όταν μαγειρεύω για πολλά άτομα δυσκολεύομαι. 

Σκοπεύω να την ανακαινίσω. 

Ξυπνώντας την Περιβαλλοντική Συνείδηση Awakening Environmental Consciousness

Το  κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή του Παρασύροντας τη ζωή με λέξεις επιλεγμένες  τις περισσότερες από το Παιδί του ελέφαντα

Το χρώμα είναι προτροπή της Charlotte

Τα μάτια της  Μαρίνας έμειναν καρφωμένα στην οθόνη,  η στενοχώρια  την έκανε ν’ αφήσει το μπολ με το βραδινό της στο τραπέζι. Η οθόνη ήταν γεμάτη από φωτιές, καμένα δάση σε πολλά μέρη της γης, το δωμάτιο κατακλίστηκε από το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της φωτιάς . Από την άλλη πλευρά του ημισφαιρίου πλημμύρες. Το μέλλον διαγραφόταν  εύθραυστο και δυσοίωνο. Τα χείλη της σφίχτηκαν όταν σκέφτηκε την ανεξέλεγκτη σπατάλη  τους φυσικών  πόρων από τους ανθρώπους της γης. Ένα είναι πλέον σίγουρο ο  πλανήτης κινδυνεύει. Το Θεμελιώδες δικαίωμα των ατόμων να ζουν καλά στους τόπους τους καταστρατηγείται από άλλους ανθρώπους που αγοράζουν αλόγιστα αγαθά και τα μετατρέπουν γρήγορα σε σκουπίδια. Τουλάχιστον να σκεφτόντουσαν να κάνουν το παραμικρό, τίποτα, ίσως τους λείπει η ενημέρωση για το κακό που κάνουν.

Μια σκέψη της έδωσε ενθουσιασμό και την έκανε να χαμογελάσει. Είναι δύσκολο γι αυτήν να μένει άπραγη και να χαμογελά, απλά να παρακολουθεί την καταστροφή! Σκέφτηκε να κάνει κάτι, όσο μικρό κι αν φαινόταν, θα ήταν κάτι  όχι τίποτα. Πάτησε το κουμπί τερματισμού στον υπολογιστή, πήγε το μπολ με το βραδινό στην κουζίνα και άρχισε να πηγαινοέρχεται στο δωμάτιο προσπαθώντας να σκεφτεί τρόπους για να συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος. Θα έπρεπε οι κάτοικοι της γης να νοιώσουν ικανοποίηση με αυτό που θα κάνουν.

Η Μαρίνα ήξερε ότι η αλλαγή θα ήταν δύσκολη, θα απαιτούσε σκληρή δουλειά, αφοσίωση και συνεργασία. Μέσα της ένοιωθε να ανάβει δειλά δειλά μια φλόγα ελπίδας. Ήταν σίγουρη ότι όλοι μαζί οι άνθρωποι μπορούσαν να χτίσουν ένα βιώσιμο μέλλον, γεμάτο με υγιή οικοσυστήματα και ευημερία για όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο.

Πήρε ένα σημειωματάριο και άρχισε να καταγράφει ιδέες:

• Να κάνω Μπλογκ ενημέρωσης για θέματα οικολογίας
• Να ψάξω για οικολογικές οργανώσεις στην περιοχή και να ενταχθώ σ’ αυτές.
• Να υιοθετήσω έναν περισσότερο βιώσιμο τρόπο ζωής, μειώνοντας το αποτύπωμά μου στο περιβάλλον.
• Να μιλήσω σε φίλους και
• οικογενειακό περιβάλλον για την κρισιμότητα της προστασίας του περιβάλλοντος

Here is an attempt to translate the text into English.

Awakening Environmental Consciousness

Marina's eyes remained glued to the screen, her heart heavy with sorrow as she pushed her untouched dinner plate aside. The screen was ablaze with images of wildfires raging across the globe, their flames casting an bright orange red that filled the room. On the other side of the hemisphere, floods ravaged communities, leaving a trail of destruction in their wake. The future loomed before her, fragile and ominous.

Her lips tightened into a grim line as she contemplated the reckless overconsumption of Earth's natural resources by humankind. One thing was certain: the planet was in peril. The fundamental right of individuals to live well in their own lands was being trampled upon by other people who mindlessly purchased goods, only to quickly discard them as waste. At the very least, they could make an effort, anything at all. Perhaps they lacked awareness of the harm they were causing.

A spark of determination ignited within her, replacing her despair with a glimmer of hope. She couldn't remain idle, passively watching the destruction unfold. She had to take action, no matter how small it might seem. With a resolute click, she shut down her computer, carried her untouched dinner plate to the kitchen, and began pacing the room, her mind racing with ideas to contribute to environmental protection. The inhabitants of Earth needed to find satisfaction in their actions.

Marina knew that change would be arduous, requiring unwavering dedication and collaboration. A flicker of hope ignited within her. She was confident that together, humanity could forge a sustainable future, brimming with healthy ecosystems and well-being for all living creatures.

Reaching for a notebook, she began scribbling down her ideas:

• Create an informative blog on environmental issues
• Research local environmental organizations and join their efforts
• Adopt a more sustainable lifestyle, minimizing her environmental footprint
• Educate friends and family about the critical importance of environmental protection

All rights reserved©Katerina 

Ποίηση και δημιουργία!

 Πρόκληση από το

Art Journey journey και οικοδέσποινα την Erika από το  Bio ArtGal

Αρχικά έγραψα ένα ποίημα για την άνοιξη κάπως έτσι είναι στα Αγγλικά 

(δυστυχώς δε γνωρίζω καλά και χρησιμοποιώ μεταφραστές)

May has come, spring is blooming
Life whispers secretly
My eyes touch the azure sea Thoughts
 fly like birds with silver wings

Eyes closed, I dream again
Of distant journeys to exotic lands
 Love blooms like a spring flower

 Like a setting sun, it warms our souls

Μάης ήρθε, η άνοιξη ανθίζει

Κρυφά η ζωή ξεφωνίζει

Τα μάτια μου αγγίζουν τη θάλασσα γαλάζια

Σκέψεις πετούν σαν πουλιά με φτερά ασημένια

Μάτια κλειστά και ονειρεύομαι πάλι

Ταξίδια μακρινά σε εξωτικές γειτονιές

Η αγάπη ανθίζει σαν λουλούδι ανοιξιάτικο

Σαν ήλιος που δύει ζεσταίνει την ψυχή μας

Αργότερα ζωγράφισα μια ζωγραφιά (το θέμα από το διαδίκτυο) .

Κόλλησα μια νεράιδα από ξύλο και βαμμένη με χρώμα κιμωλίας.

 Έβαλα και γραμματόσημα και έτοιμη η σελίδα ημερολογίου μου για την ποίηση και την άνοιξη!

Μια δεύτερη ευκαιρία στο φως

 

Το  κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή του Παρασύροντας τη ζωή με λέξεις επιλεγμένες από το Παιδί του Ελέφαντα

Τα πόδια του δεν ξεκολλούσαν από το έδαφος,  προσπαθούσε να γυρίσει το βλέμμα του και να δει όλο το τοπίο, δίπλα του λευκές foxgloves έγερναν προς τον ήλιο, μάταιο όμως η ομορφιά του ηλιοβασιλέματος τον είχε μαγέψει. Ρουφούσε τις εικόνες σαν να ήταν η πρώτη (ήταν) αλλά και η τελευταία φορά.

Νότια και βόρεια από τον ήλιο στη θάλασσα φαινόταν στεριά στον ωκεανό ένα μικρό νησάκι διατάρασσε τη μονοτονία του πελάγου.

 Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από πίσω, ο σκύλος του γαύγισε παιχνιδιάρικα και  έτρεξε προς το μέρος της.

 «Γιατί με κάλεσες;» είπε αγκαλιάζοντας τον σκύλο οδηγό.

«Μου λείπουν οι στιγμές που περάσαμε μαζί».

 «Μα, είναι γεγονός ότι εσύ ήθελες να χωρίσουμε».

 «Ναι, αλλά όχι γιατί δεν ήθελα να είμαι μαζί σου».

«Τότε γιατί;»

«Από φόβο, δεν ήθελα να σε καταδικάσω να ζεις με έναν τυφλό».

«Άφησες να περάσουν τόσα χρόνια δυστυχίας και απογοήτευσης  μακριά σου από έναν φόβο;»

 «Πρώτη φορά Μαρία πρώτη φορά βλέπω το ηλιοβασίλεμα, εγχειρίστηκα και  άλλαξε η ζωή μου».

«Γιατί άφησες να χαθούν τόσα χρόνια ευτυχίας;»

«Σ’ αγαπώ και σ’ αγαπούσα πάντα».

«Όταν τα καλοκαίρια στο νησί προσπαθούσες να μου περιγράψεις το ηλιοβασίλεμα, με έκανες να το φαντάζομαι υπέροχο, αλλά ποτέ δε θα μπορούσα να διανοηθώ αυτή την ομορφιά».

All rights reserved©Katerina

Σύνδεση με το Friday Face OFF

 Δείξε ένα πρόσωπο πρόκληση από το Friday Face OFF του DVAartist

Η εικόνα δημιουργήθηκε με ΑΙ με την προτροπή: Το πρόσωπο της ευτυχίας

Ο μικρός θεός της αγάπης

 Ο αναλλοίωτος μικρός  θεός της Αγάπης

          
Το  κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή του Παρασύροντας στη ζωή και οι λέξεις είναι από το  Elephant's Child

Δεν αντέχει άλλο την εικόνα του, το κοιτάζει με φθόνο. Το  αγαλματάκι δεν έχει αλλάξει καθόλου είναι εκεί και τον κοιτάζει από μακριά σαν να τον χλευάζει, σε αντίθεση με εκείνους και την αγάπη τους εκείνο παραμένει εκεί αναλλοίωτο στο χρόνο τον έχει στοιχειώσει.  Όσο κι αν δουλεύει  δεν μπορεί να της παρέχει μία  άνετη ζωή, σίγουρα δεν είναι ευχαριστημένη από εκείνον, πονάει να την βλέπει ατημέλητη να κάνει τόσες δουλειές . Το πήρε στο δεξί του χέρι και έτοιμος να το πετάξει της είπε:

«Δεν μπορώ να το βλέπω πια».

 «Μα είναι αντίκα, είναι όμορφο, το αγαπώ»

« Σε παρακαλώ να το πετάξεις».

« Όχι, δεν το αποχωρίζομαι».

 Της το είχε κάνει δώρο σε μια γιορτή,  ήταν  ένα πορσελάνινο αγαλματάκι του θεού της αγάπης, το χρώμα του ήταν το μπλε του νερού και άλλαζε με την υγρασία. Είχε  τόξο στο δεξί του χέρι και με το αριστερό προσπαθούσε να βάλει το βέλος για να στοχεύσει. Τότε της είχε δώσει αμέτρητες υποσχέσεις και εκείνη εκατοντάδες τρυφερά φιλιά. 

«Η γάτα σου πήρε τη γλώσσα;»

«Θέλω να το πετάξεις,  δεν μπορώ να το βλέπω πια».

 Ήταν τόσο εκφραστικός μου ανατρίχιασε,  κατάλαβε αμέσως γιατί δεν μπορούσε πια να βλέπει ο άντρας της το θεό της αγάπης. Τον κοίταξε και αναρωτήθηκε τι συμβαίνει και φαίνεται τόσο δυστυχισμένος.

«Ο  Έκτωρ δεν έχει κέφια σήμερα» του είπε για να αλλάξει κουβέντα.

 «Κάθε σκύλος έχει τη μέρα του αυτή σίγουρα δεν είναι του Έκτωρ».

Έμεινε για λίγο σκεπτικός και πήγε προς την κουζίνα για να πάρει το χρόνο του. Κάποτε ήταν οδηγός σε μια εταιρία και έβγαζε πολλά χρήματα, αλλά προτίμησε να παίρνει λιγότερα και να είναι κοντά της.  Το περιοδικό που δούλευε τον πλήρωνε πενιχρά και εκείνη δούλευε ασταμάτητα για να ζουν με αξιοπρέπεια. Άφησε το ποτήρι με το νερό που κρατούσε και την κοίταξε:

 «Μου είπε να πουλάκι πως δεν με αγαπάς πια».

 «Μιχάλη σταμάτα, δεν έχουμε χρόνο πια για τέτοια, μεγαλώσαμε έχουμε τις δουλειές μας, τους φίλους,  το σπίτι μας..»

 «Είπες θα μ’ αγαπάς για πάντα».

 «Μα σ’  αγαπώ ακόμη».

 «Δε σου έδωσα αυτά που σου άξιζαν, αλλά θα προσπαθήσω..».

«Προσπαθείς, έχεις κατανόηση.. και πάνω απ’ όλα νοιώθω πως μ’ αγαπάς».

Έπιασε το μικρό αγαλματάκι και δείχνοντάς του το του είπε:

"Έτσι είναι η αγάπη μου για σένα, αναλλοίωτη, αλλάζει λίγο με τους καιρούς αλλά παραμένει ίδια και δυνατή"

Πήγε κοντά του και τον αγκάλιασε τρυφερά, έτρεξε μαζί της και ο Έκτωρ ο σκύλος τους και τους έκανε  χαρές και τρυφεράδες.

Εμπνευσμένο από το μύθο του Αισώπου: Γεωργός και τύχη

Ο Αγρότης και η τύχη

Μια φορά και έναν καιρό,  τα πολύ παλιά τα χρόνια σε μια ηλιόλουστη χώρα μακρινή ζούσε ένας  πολύ ταλαιπωρημένος άνθρωπος.  Το επάγγελμά του ήταν αγρότης και το όνομά του Αριστομένης, κάθε μέρα πάλευε με τη γη, έτσι ώστε να  μπορεί να έχει τα απαραίτητα για την οικογένειά του, είχε τέσσερα παιδιά βλέπετε.  Ήταν ψηλός και απίστευτα εργατικός, προσπαθούσε τα παιδιά του  να έχουν διαφορετική τύχη από εκείνον. 

                                                       

  Εκείνο το φθινόπωρο όμως είχε αρρωστήσει η Μεγάλη η κόρη του η Μυρτώ.  Ο γιατρός είπε πως χρειαζόταν ξεκούραση και καλό φαγητό για να γίνει καλά. Καθώς πήγαινε κάθε μέρα στο χωράφι, για να καταφέρει να εξασφαλίσει όλα εκείνα που θα έκαναν τη Μυρτώ καλά είχε εξαντληθεί αυτός και το άλογό του με αποτέλεσμα να πέσει το άλογο και να σπάσει το πόδι του. Αγανακτισμένος συνέχισε να πηγαίνει κάθε μέρα στο χωράφι και να προσπαθεί να σπείρει το σιτάρι, έτσι ώστε  να σώσει το κορίτσι του.

Ένα πρωινό, σκαλίζοντας την άγρια γη, αντίκρισε κάτι απρόσμενο, κάτι έλαμπε εκεί κάτω από το νοτισμένο χώμα. Βρήκε ένα κιούπι χρυσές λίρες, πόσο τυχερός στάθηκε. Η μοίρα του άλλαξε σε μια στιγμή και από φτωχός βιοπαλαιστής έγινε πλούσιος γαιοκτήμονας. Ο αγρότης αισθάνθηκε απέραντη ευγνωμοσύνη για τη γη. Κάθε μέρα έπλεκε στεφάνι με λουλούδια και στεφάνωνε τη μητέρα γη, αναγνωρίζοντας την ως πηγή της ευημερίας της οικογένειάς του.

«Από εσένα ευεργετήθηκα και σ’ ευχαριστώ» 

ψιθύριζε κάθε μέρα με ευγνωμοσύνη,  αφού άφηνε στη γη  το στεφάνι.

 Η κόρη του Αριστομένη έγινε καλά και η οικογένεια στην αρχή ήταν πολύ ευτυχισμένη. Στην πορεία όμως εκείνος άλλαξε πολύ, σταμάτησε να νοιάζεται τους συγχωριανούς του, έκανε ένα τεράστιο σπίτι με μεγάλο φράχτη έτσι ώστε να μη το βλέπει κανείς και δεν τον ένοιαζε πια τίποτα! Όσο περνούσε ο καιρός χαμογελούσαν και λιγότερο, αγόραζαν περισσότερα υλικά αγαθά και μιλούσαν με λιγότερους ανθρώπους. Ο Αριστομένης γινόταν όλο και πλουσιότερος και αφού δεν βοηθούσε κανέναν η ικανοποίησή του  ήταν ελάχιστη!

‘Έφτασαν στα αυτιά της θεάς τύχης τα νέα, ότι ο Αριστομένης στεφανώνει τη γη, αντί να ευγνωμονεί την τύχη του και να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Η θεά τύχη νευρίασε μαζί του, αποφάσισε να τον επισκεφτεί μεταμφιεσμένη και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αν φερόταν καλά θα συνέχιζε να τον ευεργετεί, αλλιώς θα έφευγε από κοντά του και θα έπαιρνε τη θέση της η κακοτυχία. 

 Το επόμενο πρωί κιόλας η θεά τύχη, ντυμένη με ρούχα φτωχικά και κρατώντας μπαστούνι, έφτασε στο αρχοντικό του Αριστομένη. Χτύπησε την πόρτα και του είπε:

 «Διψάω και πεινάω μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε;»

«Όχι» 

απάντησε ο Αριστομένης

«Να πας αλλού να σε βοηθήσουν, να εκεί στους φίλους σου τους φτωχούς, εκείνοι θα σε συμπονήσουν καλύτερα».

Η γριούλα τον κοιτούσε σαστισμένη!

«Πόσο πολύ τον άλλαξε ο ξαφνικός πλούτος, τον τύφλωσε» σκέφτηκε. Στενοχωρήθηκε πολύ που ο Αριστομένης έγινε αλαζόνας και αχάριστος. Τότε πήρε την απόφαση να φύγει από κοντά του και να δώσει τη θέση της στην κακοτυχία.

Εκείνη η μέρα έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του Αριστομένη, ήταν η μέρα που έχασε το κιούπι με τις χρυσές λίρες. Άνοιξε η γη και το κατάπιε, του είπε η γυναίκα του δείχνοντάς του μια τεράστια ρωγμή στο πάτωμα. Αισθάνθηκε πως έχασε ολόκληρη τη ζωή του, έκλαιγε και οδυρόταν και παρακαλούσε τη γη  να του επιστρέψει το χρυσάφι. 

Όταν συνειδητοποίησε ότι η κατάστασή του δεν μπορεί να αλλάξει και πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του φτωχός, προσπάθησε να σκεφτεί ποιος από τους φίλους του θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Δεν μπορούσε να σκεφτεί ούτε έναν. 

Τρομαγμένος θυμήθηκε πως και εκείνος δε βοήθησε κανέναν από τους  παλιούς του φίλους που χρειαζόταν βοήθεια, αισθάνθηκε τύψεις και ντροπή για το χαρακτήρα του. Δεν ήξερε τι να κάνει,  μίλησε τότε στην  οικογένειά του για το κακό που τους βρήκε και τη νέα κατάσταση. 

«Καλά να πάθω, ήμουν αγνώμων».

«Αφού καλέ μου πατέρα έδινες κάθε μέρα ένα στεφάνι στη γη, έδειχνες ευγνωμοσύνη».

«Ναι, αλλά έπρεπε να βοηθάω και τους φίλους και τους συγχωριανούς μου, αυτό δεν ήταν αρκετό για την καλή μου τύχη».

«Πατέρα όλοι μαζί θα δουλέψουμε και θα επιβιώσουμε».

Στενοχωριόταν όλο και περισσότερο,  που όταν είχε χρήματα δε βοήθησε κανέναν από τους παλιούς του φίλους και συγχωριανούς. Τα χρήματα τον άλλαξαν, τον έκαναν αλαζόνα και εγωιστή. Τι δε θα έδινε να γυρνούσε τον χρόνο πίσω και να βοηθούσε όλο το χωριό, αλλά αυτό ήταν αδύνατο πλέον. Νόμιζε ότι επειδή βρήκε το πιθάρι με τις λίρες στη γη και κάθε μέρα έδινε ένα στεφάνι με λουλούδια στη γη έδινε την ευγνωμοσύνη του, έτσι αισθανόταν ότι έκαμνε το καθήκον του και ήταν ήσυχος με τη συνείδησή του. Ντρεπόταν και όταν τους έβλεπε χαμήλωνε το κεφάλι του, δεν μπορούσε τώρα που ήταν φτωχός να ζητήσει τη βοήθειά τους.

Εκείνος ο Οκτώβρης ήταν ο πιο δύσκολος της ζωής τους, τα χωράφια δεν μπορούσε να τα σπείρει, αφού δεν είχε ζώα, προσπαθούσε με τα χέρια του αλλά ήταν αδύνατο, σπόρους δεν είχε και έτσι έβγαλε το σπίτι του προς πώληση. Το αποφάσισε, θα πήγαινε στην πόλη εργάτης στο εργοστάσιο για να μπορεί να επιβιώσει με την οικογένειά του. Φοβόταν μήπως αρρωστήσει και πάλι το κοριτσάκι του. Όταν έμαθαν οι παλιοί φίλοι και συγχωριανοί για την κατάστασή του, έσπευσαν όλοι να βοηθήσουν, άλλος έφερε σπόρους, άλλος άλογο, άλλος άροτρο και έτσι σπάρθηκαν όλα τα χωράφια του Αριστομένη. Εκείνος δε σταμάτησε να τους ευχαριστεί και να τους ζητάει συγνώμη. Ο Αριστομένης άλλαξε πραγματικά προσπαθούσε να βοηθάει όποιον είχε ανάγκη και μετάνιωσε για τον προηγούμενο χαρακτήρα του.

Η θεά τύχη τον επισκέφθηκε πάλι παριστάνοντας μια ζητιάνα, την πήρε μέσα στο σπίτι, της πρόσφερε την καλύτερη φιλοξενία και εκείνη ευχαριστήθηκε πολύ για την αλλαγή του.

«Τι γνώμη έχεις για την τύχη και τη ζωή σου;»

«Ευλογώ την τύχη μου, γιατί μου έδωσε τόσο καλή οικογένεια, έκανε καλά το κοριτσάκι μου και με έβαλε κοντά σε τόσο καλούς φίλους και συγχωριανούς».

Η θεά τύχη κατάλαβε ότι ο Αριστομένης είχε μετανιώσει και είχε καταλάβει πραγματικά τι έχει σημασία για τη ζωή και αποφάσισε να του δώσει πίσω το πιθάρι με τις λίρες.

Όταν ο Αριστομένης είδε τη γη ανοιγμένη και το πιθάρι με τις λίρες και πάλι στην επιφάνεια, ευχαρίστησε την καλή του τύχη και υποσχέθηκε να βοηθάει όποιον έχει ανάγκη και βρεθεί στην πόρτα του. Γκρέμισε τον τοίχο που είχε υψώσει στον κήπο, άνοιξε την αυλή να παίζουν παιδιά και κάτω από την ανθισμένη κερασιά έστρωσε ένα τεράστιο τραπέζι για όλους.

Ηθικά διδάγματα από τον μύθο

Η ευτυχία δεν μετριέται σε όρους πλούτου

Ο Αριστομένης πίστευε ότι ο πλούτος θα τον έκανε ευτυχισμένο, αλλά έμαθε ότι η αληθινή ευτυχία έρχεται από την οικογένεια, τους φίλους και την ευγνωμοσύνη.

Η αλαζονεία και ο εγωισμός δεν οδηγούν στην ευτυχία

Όταν ο Αριστομένης έγινε πλούσιος, έγινε αλαζόνας και εγωιστής, αγνοώντας τους γύρω του. Η αλλαγή του χαρακτήρα του τον απομάκρυνε από την ευτυχία.

Η ευγνωμοσύνη είναι απαραίτητη:

·         Ο Αριστομένης ξέχασε να είναι ευγνώμων για ό,τι είχε, εστιάζοντας μόνο σε ό,τι ήθελε. Η απώλεια του πλούτου τον έκανε να συνειδητοποιήσει πόσα είχε να ευχαριστεί.

Η μετάνοια και η αλλαγή είναι πάντα δυνατές:

  Ο Αριστομένης μετάνιωσε για την κακή του συμπεριφορά και άλλαξε προς το καλύτερο. Η αλλαγή του τον έκανε πιο ευτυχισμένο και αγαπητό.

Η αλληλεγγύη και η προσφορά φέρνουν χαρά:

           Ο Αριστομένης έμαθε ότι η αλληλεγγύη και η προσφορά στους άλλους φέρνουν χαρά και ικανοποίηση.

Η τύχη μπορεί να αλλάξει:

        Ο Αριστομένης βίωσε μια ξαφνική αλλαγή στην τύχη του. Η ιστορία μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να εκτιμούμε ό,τι έχουμε.

Η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα:

·         Ο Αριστομένης έμαθε πολλά από τις εμπειρίες του, τόσο καλές όσο και κακές. Η ιστορία μας καλεί να είμαστε ανοιχτοί στα μαθήματα που μας προσφέρει η ζωή.

Ταγματάρχης Τζόναθαν Μπέρκινς

  Το κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή  του  Drifting through life οι λέξεις είναι από το Elephant's Child

(Η εικόνα είναι φτιαγμένη με τη χρήση ΑΙ  ύστερα από περιγραφή)

Η σύζυγος του ταγματάρχη ανησυχεί πολύ για εκείνον, ο χρόνος είναι αμείλικτος περνάει και αφήνει τα σημάδια του και για εκείνον είναι ακόμη πιο δύσκολο να αποδεχθεί τις απώλειες.

«Πόσο μου αρέσει ο πορσελάνινος ελέφαντας από το ταξίδι μας στην Αφρική».

«Το έχω ξεχάσει αυτό το ταξίδι Μαρκέλλα, παλιές ένδοξες μέρες, άφησέ με στην ησυχία μου».

Έβαλε το αναπηρικό του καροτσάκι δίπλα στο κρεβάτι τους, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες, είδε τον ήλιο και χαμογέλασε.

«Μη με βγάζεις από την άνεσή μου Μαρκέλλα, λυπήσου με είμαι ένας ανάπηρος ταγματάρχης».

«Πάρε το βιβλίο σου και βγες στη βεράντα, κάντο για χάρη μου».

Την προηγούμενη μέρα είχε βρέξει, στις λακκούβες του κήπου εκτός από το μπλε του νερού απολάμβαναν και το γαλάζιο του ουρανού μαζί με το γκρι από τα σύννεφα.

«Κοίτα Μαρκέλλα η ελιά έχει ανθίσει, πιθανόν να δέσει και καρπό φέτος».

Επιτέλους τον έβλεπε να χαμογελάει, του είχε μεγάλη αγάπη και εκτίμηση.

«Το πιστοποιητικό θα το πάω εγώ στο Δημαρχείο, θα ντυθώ καλά, θα πάω και στο κουρείο για κούρεμα και θα το καταθέσω».

«Μου δίνεις τόση χαρά Τζόναθαν, επιτέλους ξαναβλέπω τον ταγματάρχη που αγάπησα».

Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος © Aridaiaplace

 

Βραδινό δελτίο Ειδήσεων

 

  Το κείμενο γράφτηκε ύστερα από προτροπή  του Drifting through life

(Η εικόνα έγινε για τις ανάγκες του κειμένου με τη χρήση ΑΙ μετά από λεπτομερή περιγραφή)

Ζούσε με τη γάτα της σ’ ένα υπόγειο χωρίς παράθυρα και  μ’  ένα παχύφυλλο φυτό στο χρώμα της ελιάς που τα αγαπούσε πολύ. Αυτή ήταν όλη η περιουσία της τώρα, αλλά ήταν ήρεμη και της άρεσε η ζωή στην πόλη και ας είχε αφήσει ένα κομμάτι της στο χωριό. Ήταν άγνωστη μεταξύ αγνώστων, μακριά από κουτσομπολιό από την ενοχλούσαν τόσο πολύ στο χωριό.

Το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκε καλά, τα μεσάνυχτα παρακολούθησε ζωντανά στις ειδήσεις της διάσωση ενός αγοριού. Το είχαν παρασύρει τα νερά της πλημμύρας, ο αγώνας του για ζωή μεγάλος.

 Μετά από τέσσερις ώρες προσπάθειας, κάτω από μια γέφυρα δυο διασώστες και ένα ελικόπτερο κατάφεραν να σώσουν το αγόρι . Ευτυχώς ήταν επιζών όπως και εκείνη, πριν κάποια χρόνια . Αυτή η διάσωση της έφερε στην επιφάνεια μνήμες βαθιά θαμμένες,  θυμήθηκε τις δικές της δυσκολίες, τις πλημύρες στο χωριό, την απώλεια των δικών της ανθρώπων,  την αμηχανία της κάθε φορά που έπρεπε να ξαναπεί την θλιβερή ιστορία της απώλειας τους.  Αποφάσισε να βγει,  να πάρει αέρα άρπαξε τότε την ομπρέλα και την τσάντα της και όρμησε έξω.