Το καλοκαίρι φεύγει αλλά οι αναμνήσεις θα μείνουν/Summer is gone, but the memories will stay.

 Sunday Selection 790

FFF

Σύνδεση με το Mosaic Monday No 99 

August, slowly fading away... 

A sense of melancholy fills the heart as August bids farewell. 

The warm nights, endless days, and beach games all begin to fade into a veil of nostalgia. 

The sun, which shone so brightly all summer, begins to set earlier, and the sea, which embraced us, turns a darker hue. 

The leaves on the trees begin to yellow, reminding us that the cycle of life continues. 

Yet, within this melancholy lies anticipation. 

Anticipation for the changes that September brings, for new beginnings, and for the experiences winter will offer.

Επιλογή από φωτογραφίες του Αύγουστου

Ο Αύγουστος αποχαιρετά, οι ζεστές νύχτες, οι ατελείωτες μέρες, τα παιχνίδια στην παραλία, όλα αυτά αρχίζουν να θάβονται κάτω από ένα πέπλο νοσταλγίας. 

Ο ήλιος, που έλαμψε τόσο δυνατά όλο το καλοκαίρι, αρχίζει να κρύβεται νωρίτερα, και η θάλασσα, που μας κράτησε αγκαλιά, παίρνει ένα πιο σκούρο χρώμα.

Τα φύλλα των δέντρων αρχίζουν να κιτρινίζουν, σαν να μας υπενθυμίζουν ότι ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται. 

Και όμως, μέσα σε αυτή τη μελαγχολία κρύβεται και μια αναμονή.

Η αναμονή για τις αλλαγές που φέρνει ο Σεπτέμβρης, για τα νέα ξεκινήματα και τις εμπειρίες που θα μας χαρίσει ο χειμώνας.

Catherine

Τα τελευταία λουλούδια του καλοκαιριού

A Final Summer Bloom

As the sun began its descent behind the mountains on this August evening, casting a golden glow, a small garden nestled among stones and herbs held a few remaining blooms striving to blossom.

Rose, an aged rosebush, was their leader. Her leaves had begun to yellow, but her flowers were still vibrant, though smaller and paler than before. “We must endure a little longer,” she whispered, her voice carried on the evening breeze. “Winter is coming, but we will face it with all our strength.”

Beside her, a small gerbera, with petals like stars, looked up at her in admiration. “How do you do it?” she asked. “I feel so small and weak.”

“Our strength comes from our roots,” Rose replied. “We are deeply rooted in the earth, drawing strength from it. Even if our leaves fall and our flowers wither, our roots will remain alive, waiting for spring.”

As darkness fell, stars began to appear in the sky. The flowers gazed upwards and felt a sense of peace. They were the last flowers of summer, yet their beauty would forever remain in the hearts of those who had admired them. 

Προσπάθεια για μια τελευταία λάμψη!
Τα Τελευταία Λουλούδια του Καλοκαιριού

Αυτό το βράδυ του Αυγούστου ο ήλιος προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από τα βουνά, αφήνοντας πίσω του ένα φως που μοιάζει με χρυσό. Σε μια μικρή αυλή, ανάμεσα σε πέτρες και βότανα, υπάρχουν ακόμα μερικά λουλούδια που προσπαθούν να ανθίσουν.

Η Ρόζα, μια παλιά τριανταφυλλιά, είναι  η αρχηγός τους. Τα φύλλα της έχουν  αρχίσει να κιτρινίζουν, αλλά τα άνθη της είναι ακόμα ζωντανά, αν και μικρότερα και πιο αχνά από πριν. Τα νυχτολούλουδα ξεδιπλώνουν απαλά τα πέταλά τους με τη φυγή του ήλιου.

«Πρέπει να αντέξουμε λίγο ακόμα», τους λέει με μια φωνή που ακούγεται σαν ψίθυρος του ανέμου. «Ο χειμώνας έρχεται, αλλά εμείς θα τον αντιμετωπίσουμε με όλη μας τη δύναμη».

Δίπλα της, μια μικρή ζέρμπερα, με τα πέταλά της σαν αστέρια, την κοίταζε με θαυμασμό. 

«Πώς τα καταφέρνεις;» ρωτά  «Εγώ αισθάνομαι τόσο μικρή και αδύναμη».

«Η δύναμη μας έρχεται από τις ρίζες μας», απάντησε η Ρόζα. 

«Είμαστε βαθιά φυτεμένα στη γη και παίρνουμε δύναμη από αυτήν. Ακόμα κι αν τα φύλλα μας πέσουν και τα άνθη μας μαραθούν, οι ρίζες μας θα παραμείνουν ζωντανές, περιμένοντας την άνοιξη».

Όσο έπεφτε το σκοτάδι, τα αστέρια άρχισαν να εμφανίζονται στον ουρανό. Τα λουλούδια κοίταζαν ψηλά και ένιωθαν μια αίσθηση ειρήνης. Ήταν τα τελευταία λουλούδια του καλοκαιριού.

The Library of the Old Station in August

 Sunday Selection 785

Words for Wednesday

Από τη  Carlotte

Σύνδεση με FFO 

Σύνδεση με το Mosaic Monday No 94

Άνθη του Ιουλίου που μου ταίριαξαν χρωματικά και τα έκανα κολλάζ

Η Βιβλιοθήκη του Αύγουστου

Στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό του Κεντ, μια βιβλιοθήκη γεμάτη  βιβλία με κιτρινισμένα φύλλα σαν παλιές φωτογραφίες, περίμενε τους υποψήφιους αναγνώστες για να ανακαλύψουν νέους κόσμους μυστικούς. Οι βιβλιοστάτες από ξύλο ελιάς στήριζαν τα βιβλία, σαν φύλακες των καλά κρυμμένων μυστικών.

 Ο Αύγουστος είχε μεταμορφώσει τη βιβλιοθήκη σε έναν καταφύγιο δροσιάς, όπου ο ήχος των κυμάτων συμπλήρωνε τη μουσική των σελίδων που γυρνούσαν και η μυρωδιά των βιβλίων έκανε τη βιβλιοθήκη ιδανική.

Μόνιμος θαμώνας η Ελένη, μια νεαρή επίδοξη συγγραφέας, νιν  οικονομολόγος που  περνούσε τις μέρες της εκεί.  Είχε παρατήσει τη ζωή στην πόλη ως οικονομολόγος και περνούσε αποτραβηγμένη από τον κόσμο το καλοκαίρι της στο χωριό.  Αφοσιωμένη στη γραφή της, κάθε λέξη, κάθε φράση, ήταν για εκείνη σαν ένα μικρό σύμπαν. Πως ταιριάζουν οι λέξεις, τις ψιθύριζε, τις άκουγε, τις ένιωθε. Έγραφε για τον Αύγουστο, για το φως του, για τη θάλασσα, για τα συναισθήματα που γεννούσαν αυτές οι μέρες, για την πανσέληνό του που όμοιά της δεν υπάρχει όλο το χρόνο. Την απογοήτευσή της από τον σημερινό κόσμο την μετουσίωνε σε δημιουργία!

Ένα απόγευμα, καθώς αναζητούσε ένα συγκεκριμένο βιβλίο, το χέρι της άγγιξε ένα παλιό, δερμάτινο τόμο. Είχε μια αφιέρωση «Στον Μπομπ με εκτίμηση Ροσάνα». Ο Μπομπ Σκρικιτ ήταν ένας διανοούμενος με καταγωγή από το χωριό που κληροδότησε όλα τα βιβλία του στη βιβλιοθήκη, έτσι μετά το θάνατό του η βιβλιοθήκη γέμισε ενδιαφέροντα βιβλία. 

Το άνοιξε προσεκτικά, σαν να φοβόταν να διαταράξει μια ιερή σιωπή. Στις πρώτες σελίδες, βρήκε μια ελεγεία γραμμένη στα αρχαία ελληνικά. Ήταν ένα ποίημα για την απώλεια, για τον χρόνο που περνά, για τη μοναξιά. Φαντάστηκε τον αυλό να παίζει και ο ποιητής να απαγγέλει την ελεγεία. Η Ελένη ένιωσε μια βαθιά σύνδεση με τα λόγια αυτά.

Κάθε λέξη του ποιήματος ήταν σαν ένα κομμάτι ενός παζλ. Καθώς το διάβαζε ξανά και ξανά, της ψιθύριζε τα μυστικά  του κόσμου, τότε άρχισε να συνδέει τις λέξεις με τα συναισθήματά της. Ήταν σαν να είχε βρει ένα κομμάτι από τον εαυτό της.

Αποφάσισε να ενσωματώσει αυτό το ποίημα στο δικό της έργο. Κάθε στίχος έγινε μια αρχή, κάτι σαν γλωσσάρι, μια αλφαβήτα  για να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό της. Ο εγκέφαλός της γέμισε νέες ιδέες , θα τελείωνε επιτέλους το βιβλίο που είχε ξεκινήσει, θα έκαμνε ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής για παιδιά, θα πήγαινε να κάνει μεταπτυχιακό στο θεατρικό κείμενο… Και καθώς τα δάχτυλά της χόρευαν πάνω στο πληκτρολόγιο του λαπ τοπ της μεταμορφώνοντας τις σκέψεις σε λέξεις, ένιωθε μια βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτή τη βιβλιοθήκη, για τα βιβλία της, και για τον Αύγουστο που της είχε χαρίσει αυτή την εμπειρία και συνέχιζε να γράφει. 

The Library of the Old Station in August

In the small coastal village of Kent, a library brimming with books whose pages were as yellowed as old photographs awaited eager readers to discover new, mysterious worlds. Bookshelves crafted from olive wood supported the books, like guardians of well-kept secrets.
August had transformed the library into a cool sanctuary, where the sound of lapping waves complemented the music of turning pages and the scent of books made the library feel like home. Helen, a young aspiring writer who had once been an economist, was a regular visitor. She had left city life behind and spent her summers in the village, withdrawn from the world. Dedicated to her writing, every word, every phrase was a universe unto itself for her. She would whisper the words, listen to them, feel them. She wrote about August, its light, the sea, the emotions these days evoked, and its full moon, unlike any other throughout the year. She channeled her disillusionment with the modern world into her creations!
One afternoon, while searching for a specific book, her hand touched an old, leather-bound volume. It had an inscription: "To Bob, with appreciation, Rosanna." Bob Scrikit was an intellectual from the village who had bequeathed all his books to the library, so after his death, the library was filled with fascinating books. She opened it carefully, as if afraid to disturb a sacred silence. On the first pages, she found an elegy written in ancient Greek. It was a poem about loss, the passage of time, and loneliness. She imagined a lyre playing and the poet reciting the elegy. Helen felt a deep connection to these words.
Every word in the poem was like a piece of a puzzle. As she read it again and again, it whispered the world's secrets to her, and she began to connect the words with her own emotions. It was as if she had found a piece of herself. She decided to incorporate this poem into her own work. Each verse became a starting point, a kind of glossary, an alphabet to better understand the world and herself. Her mind filled with new ideas. She would finally finish the book she had started, organize a creative writing workshop for children, and pursue a master's degree in dramatic writing. And as her fingers danced across the laptop keyboard, transforming thoughts into words, she felt a deep gratitude for this library, its books, and for August, which had given her this experience, and she continued to write.

Σύνδεση με το

 Sunday Selection 785

Words for Wednesday

Από τη  Carlotte

Προσπάθησα να γράψω μια ιστορία με τις λέξεις της προτροπής επενδύοντάς την με Κυριακάτικες επιλογές εικόνων.

I tried to write a story with the words of the exhortation by investing it with Sunday Picture Selections.

Το Μυστικό του Παλιού Σταθμού

Στο μικρό χωριό του Αντώνη, ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα και τα πέτρινα σπίτια, υπάρχει ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο κτίριο. Το κτίριο αυτό αποτελεί ένα μυστήριο για τους κατοίκους του χωριού. Οι μεγαλύτεροι ήξεραν την ιστορία του δε μιλούσαν γι' αυτό το απέφευγαν, φοβούμενοι τους παράξενους ήχους, τις νυχτερίδες και το παρελθόν.

Ο Αντώνης όμως, από τη φύση του τύπος ερευνητικός,  δεν ήταν σαν τους άλλους. Καιρό τώρα τον γοήτευε το μυστήριο του παλιού κτιρίου. Μια νύχτα, παρόλο που είχε ακούσει τόσους θρύλους γι αυτό, αποφάσισε να το εξερευνήσει, πήρε μαζί του φωτογραφική μηχανή, φακό και σκοινί . Κανένας από τους φίλους του δεν ήθελε να τον ακολουθήσει, την άλλη μέρα θα τους έδειχνε φωτογραφίες από το εσωτερικό του κτιρίου.

 Η περιέργεια τον είχε κυριεύσει, όταν έφτασε ένας μανδύας ομίχλης και υγρασίας είχαν περιβάλει το κτίριο. Δε τον φόβισε το μεσαιωνικό θέαμα και μέσα από μια μικρή τρύπα της βλάστησης, στον πιο φθαρμένο τοίχο, σύρθηκε και βρέθηκε στο κέντρο του κτιρίου. Άναψε τον φακό και κοίταξε γύρω του, οι τοίχοι έμοιαζαν απειλητικοί, στην άκρη του δωματίου υπήρχε ένα μεγάλο ξύλινο σεντούκι και πάνω του ένα κιτρινισμένο τούλι, έμοιαζε με ουρά νυφικού.

Μπροστά το σεντούκι είχε μια μεταλλική  κλειδαριά που όσο και αν προσπαθούσε δεν κατάφερε να την ανοίξει. Από το μέτωπό του έπεφταν σταγόνες ιδρώτα και στα αυτιά του ήχησε ένας μεταλλικός θόρυβος.  Τρομαγμένος πετάχτηκε από τη θέση του, μια νυχτερίδα τον ακούμπησε με το μικρό της φτερό, κοίταξε προς τα πάνω και είδε πλήθος από αυτές να κρέμονται. Μπροστά του σαν μια ψευδαίσθηση μια γυναικεία φιγούρα ντυμένη στα λευκά, αισθάνθηκε να τον λούζει κρύος ιδρώτας και να παραλύει από τον τρόμο. Τα μάτια της ήταν γεμάτα θλίψη και απελπισία. Αργά, τέντωσε το χέρι της και άγγιξε το μάγουλο του Αντώνη. Αμέσως μετά, εξαφανίστηκε σαν ένα φάντασμα. Δεν κατάλαβε πως κατάφερε να φτάσει στο μικρό άνοιγμα του τοίχου, με άτσαλες κινήσεις και αφού έκανε μαύρο το λινό του πουκάμισο κατάφερε να βγει έξω. Πήγε τρέχοντας στο σπίτι, από τον τρόμο του ξέχασε να βγάλει φωτογραφίες τότε αποφάσισε να μη πει στους φίλους του ότι πήγε.

Την άλλη μέρα παρακάλεσε τον παππού του να του μιλήσει για το κτίριο, εκείνος τότε του είπε πως ήταν σταθμός τρένων που κουβαλούσε πολεμοφόδια τραυματίες και αιχμαλώτους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί νέοι άνθρωποι ξεψύχησαν εκεί, οι δικοί τους έρχονται κατά καιρούς να αποτίσουν φόρο τιμής. Τότε ακούγαμε διάφορα για τους νεαρούς που σκοτώθηκαν .

Μια προσπάθεια μετάφρασης της ιστορίας στα Αγγλικά/An attempt to translate the story into English

The Secret of the Old Station

In the small village of Antonis, nestled among lush green trees and stone houses, there stood an old, abandoned building. This structure was a mystery to the villagers. The older generation knew its history but never spoke of it, avoiding the place out of fear of strange noises, bats, and the past.

Antonis, however, being naturally inquisitive, was not like the others. For a long time, he had been fascinated by the mystery of the old building. One night, despite hearing countless legends about it, he decided to explore it, armed with a camera, flashlight, and a rope. None of his friends wanted to join him; he would show them photos of the interior the next day. Curiosity had consumed him. When he arrived, a cloak of mist and dampness enveloped the building. Undeterred by the medieval scene, he squeezed through a small hole in the most dilapidated wall and found himself in the center of the building. He turned on his flashlight and looked around; the walls seemed menacing. At the end of the room, there was a large wooden chest, and on top of it, a yellowed veil, resembling a bridal train. In front of the chest was a metal lock that he couldn't open no matter how hard he tried. Beads of sweat dripped from his forehead, and a metallic clanging sound echoed in his ears. Terrified, he jumped up; a bat brushed against him with its tiny wing. He looked up and saw a multitude of them hanging from the ceiling. Before him, like a hallucination, stood a female figure dressed in white. He felt a cold sweat break out and was paralyzed with fear. Her eyes were filled with sadness and despair. Slowly, she reached out and touched Antonis' cheek. Immediately afterward, she vanished like a ghost. He didn't understand how he managed to reach the small opening in the wall. With clumsy movements, and after soiling his linen shirt, he managed to get outside. He ran home. In his terror, he forgot to take any pictures. Then, he decided not to tell his friends that he had gone.

The next day, he begged his grandfather to tell him about the building. His grandfather then told him that it had been a train station that transported war supplies, wounded soldiers, and prisoners during World War I. Many young people had died there, and their families would come from time to time to pay their respects. "We used to hear all sorts of stories about the young men who were killed," his grandfather said.

Θάλασσα /sea

 Σύνδεση με Saturday Critters 554

Σύνδεση με FFF

An amateur attempt at the Friday Face Off

Η θάλασσα έχει εμπνεύσει ποιητές, λογοτέχνες, μουσικούς, ζωγράφους, αλλά και απλούς ανθρώπους έτσι ώστε να δημιουργήσουν αξεπέραστα έργα.

Καλύπτει τα 3/4 της γήινης σφαίρας.

Με τον υπέροχο ήχο των κυμάτων και το απέραντο γαλάζιο, αποτελεί μια πηγή αναζωογόνησης και ευεξίας για τον ανθρώπινο οργανισμό. Πολλαπλά είναι τα οφέλη στη σωματική και ψυχική υγεία από την επαφή με τη θάλασσα.

Σωματικά οφέλη

Βελτίωση της αναπνευστικής λειτουργίας: Ο θαλασσινός αέρας, πλούσιος σε ιώδιο και άλλα ιχνοστοιχεία, καθαρίζει τους αεραγωγούς και ανακουφίζει από προβλήματα όπως το άσθμα και οι αλλεργίες.

Ενίσχυση του ανοσοποιητικού: Τα συστατικά του θαλασσινού νερού βοηθούν στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, προστατεύοντάς μας από λοιμώξεις.

Ανακούφιση από δερματικές παθήσεις: Το θαλασσινό νερό και το αλάτι έχουν αντισηπτικές ιδιότητες και μπορούν να ανακουφίσουν από δερματικές παθήσεις όπως η ψωρίαση και το έκζεμα.

Βελτίωση της κυκλοφορίας: Η κολύμβηση στη θάλασσα βοηθά στην τόνωση της καρδιάς και στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος.

Αποτοξίνωση: Το θαλασσινό νερό βοηθά στην αποβολή των τοξινών από τον οργανισμό.

Ψυχικά οφέλη

Μείωση του στρες: Ο ήχος των κυμάτων, η θέα στη θάλασσα και ο καθαρός αέρας συμβάλλουν στη χαλάρωση και την ανακούφιση από το στρες.

Βελτίωση της διάθεσης: Η έκθεση στον ήλιο κατά τη διάρκεια της παραμονής στη θάλασσα αυξάνει την παραγωγή σεροτονίνης, της ορμόνης της ευτυχίας.

Ενίσχυση της αυτοπεποίθησης: Δραστηριότητες όπως η κολύμβηση και τα θαλάσσια σπορ μπορούν να αυξήσουν την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση.

Βελτίωση του ύπνου: Η χαλάρωση που προσφέρει η θάλασσα συμβάλλει σε έναν πιο ήρεμο και ξεκούραστο ύπνο.

Μια προσπάθεια μετάφρασης:

The Sea:

A Source of Inspiration and Well-being

The sea has served as an endless source of inspiration for poets, writers, musicians, painters, and ordinary people alike, inspiring countless masterpieces. Covering three-quarters of our planet, the sea's vast expanse, soothing sounds of waves, and endless blue horizon offer a rejuvenating and calming effect on the human body and mind.

The benefits of spending time near the sea are numerous, affecting both our physical and mental health.

Physical Benefits:Improved respiratory function

 The sea breeze, rich in iodine and other trace elements, cleanses the airways and alleviates conditions like asthma and allergies.

Boosted immune system: The components of seawater help strengthen the immune system, protecting us from infections.

Soothed skin conditions: Seawater and salt have antiseptic properties, providing relief from skin conditions such as psoriasis and eczema.

Improved circulation: Swimming in the sea helps tone the heart and improve blood circulation.

Detoxification: Seawater aids in the elimination of toxins from the body.

Mental Benefits:

Stress reduction: The sound of waves, the sight of the sea, and the fresh air contribute to relaxation and stress relief.

Mood enhancement: Sun exposure during seaside visits increases the production of serotonin, the happiness hormone.

Boosted self-confidence: Activities like swimming and water sports can increase self-confidence and self-esteem.

Improved sleep: The relaxation provided by the sea contributes to a more restful and rejuvenating sleep.

Overall, the sea offers a multitude of benefits for our health and well-being. It's a natural way to unwind, recharge, and improve our quality of life.

Katerina

All rights reserved© Katerina

 

Πηγή γαλήνης τις στρεσογόνες στιγμές: η φύση./A source of peace in stressful times: nature.

 Σύνδεση με FFF

Even in the most difficult and stressful moments, being in nature has a magical effect. A walk in the garden, a hike in the woods, or even a few minutes on the balcony is enough to bring a smile to my face and soothe my soul.

Ακόμη και στις πιο δύσκολες και γεμάτες άγχος στιγμές, η επαφή με τη φύση έχει μια μαγική επίδραση. Μια βόλτα στον κήπο, μια εξόρμηση στο δάσος, ή έστω λίγα λεπτά στο μπαλκόνι, αρκούν για να φέρουν ένα χαμόγελο στα χείλη μου και να χαλαρώσουν την ψυχή μου.

Κάθε λουλούδι είναι ένα μικρό θαύμα.

Walt Whitman

Είναι αξιοθαύμαστο πώς ο άνθρωπος καταφέρνει να βρει γαλήνη ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, αρκεί να αφιερώσει λίγο χρόνο για να συνδεθεί με τη φύση.

It is admirable how a person manages to find peace even in the most difficult of times, as long as he takes some time to connect with nature.

A rather failed attempt to show me his face! at the Friday Face Off

Μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια να μου δείξει το πρόσωπό του!

Αυτά για σήμερα καλή σας μέρα φίλοι μου!

That's all for today, my friends!

 Have a wonderful day!

Katerina

Η Ξεκούραση/ The Rest

Σύνδεση με το 

 Words for Wednesday

Από τη  Carlotte

Έγειρε το σώμα της πάνω στην τεράστια πέτρα στην άκρη του χωραφιού, αναζητώντας λίγη ανάπαυλα. Σκέφτηκε την πρότερη ζωή της στην πόλη, τα λόγια και τα γέλια των συναδέλφων:

«Δε θα μείνεις ούτε έναν μήνα εκεί»

«Τι δουλειά έχεις εσύ στο χωριό;»

«Αγρότισσα εσύ, τα τακούνια που θα τα φοράς;»

 Τα μάτια της βούρκωσαν, τα πόδια της τώρα ήταν λασπωμένα από το πότισμα.. Άγγιξε απαλά το ποδαράκι του παιδιού της, χαμένο μέσα στην αγκαλιά της, στα χείλη της ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε για λίγο, θυμίζοντας μια μελλοντική ευτυχία μαζί με το γιό της.

Έκοψε έναν ηλίανθο, τον κοίταξε ευχαριστημένη, η φετινή συγκομιδή ηλιόσπορων θα  ήταν καλή.  Ο ήλιος τώρα γέρνοντας έδινε στα πέταλά τους χρυσό χρώμα, ίσως ήταν αρκετοί για να καλύψουν τα χρέη της. Θα αντέξει ο καιρός μέχρι το θερισμό, να ελαφρύνει τις δυσκολίες του χειμώνα που πλησιάζει.

Το μόνο που ήθελε τώρα, ήταν να ξεκουραστεί. Έστρεψε το βλέμμα της προς τον ουρανό. Η σελήνη άρχισε να φαίνεται, απαλή και γαλήνια. 

Ο ήλιος είχε δύσει, έπρεπε να γυρίσει σπίτι με το μωρό της.

 Η Μαρία, με το βλέμμα γεμάτο αποφασιστικότητα, ξεκίνησε για  το σπίτι. Θα τα καταφέρουν

Caterina

An attempt at translation!

 The Rest

She leaned her body against the massive stone at the edge of the field, seeking a moment of respite. She thought of her previous life in the city, her eyes welling up with tears, her feet now muddy from watering. She touched her baby's tiny foot, lost in her embrace, a faint smile appearing on her lips for a moment, a reminder of a future happiness with her son.

She cut a sunflower, looked at it with satisfaction, this year's sunflower harvest would be good. The setting sun now cast a golden glow on their petals, perhaps there would be enough to cover her debts. She hoped there would be more, it could solve her problems and ease the hardships of the approaching winter.

All she wanted now was to rest. She turned her gaze to the sky. The moon was beginning to show, soft and serene. The sun had set, she had to go home with her baby. Maria, with a determined look in her eyes, started for home.

They will make it. 

If you are interested, read here the history of the old train station in my area!

Μια φωτογραφία που σε κάνει να πεις Αααα/A photo that makes you say Aaaa

 Awww Monday is hosted by Sandee at Comedy Plus.

 At first I wanted to put a photo that would make someone say aaah and laugh, then I realized that out of the thousands of photos I have, not a single one is capable of making someone laugh! So I put the one with the swallows which is tender and impressive!!

Αρχικά ήθελα να βάλω μια φωτογραφία που θα έκανε κάποιον να πει ααα και να γελάσει, τότε συνειδητοποίησα ότι από τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχω ούτε μια δεν είναι ικανή να κάνει κάποιον να γελάσει!  Φοβερή διαπίστωση!!Έτσι έβαλα αυτή με τα χελιδόνια που είναι τρυφερή και εντυπωσιακή!!

Join us every Monday for Awww...Mondays.  Post a picture that makes you say Awww... and that's it.

The invincible motherly love/Η ανίκητη μητρική αγάπη

 Words for Wednesday

Από τη  Carlotte

 Έγραψα μία ιστορία η οποία έχει πρωταγωνιστή μια μητέρα γλάρο.

Σύννεφα παντού, ο ουρανός ίσα που φαινόταν μουντός και σκοτεινός, η θάλασσα κάτω από τα κύματα μαύρη, αλλά έχοντας στο μυαλό της τα πεινασμένα μικρά γλαράκια ο φόβος έκανε πέρα. Θα αγωνιζόταν ακόμη αρκετή ώρα!

Κάποια λόγια σκόρπια στη μνήμη της, να τρέφουν το φόβο της:

«Θα σε παρασύρει ο αέρας».

«Θα σε ρίξει στα κύματα».

Δεν την ακολούθησε κανείς από την κοινωνία τους.

 Ελαφριά  και ευκίνητη, ο ψυχρός αέρας την πήγαινε από τη μία μεριά της θάλασσας πέρα από το ύψος των κυμάτων προς τον φάρο και τα ψαροκάικα.

Ήταν άνετη, δε φοβήθηκε πολύ, ανέβαζε λίγο τη δεξιά φτερούγα και έφτανε στο ύψος που ήθελε όλοι της έλεγαν να μην πάει σε τέτοια φουρτούνα, αλλά  εκείνη άκουσε το ένστικτό της, το τελευταίο από τα γλαράκια της ήταν τόσο αδύναμο!

Υπάρχει ανάγκη να φάει, ίσως αν δεν έχει να του δώσει κάτι άλλη μια μέρα να το χάσει, τα υπόλοιπα θα επιβιώσουν και νηστικά.

 Οι λάμπες από τα ψαροκάικα φάνηκαν σαν πολιτείες μακρινές στα μάτια της. Να τώρα που έβλεπε τους ψαράδες από μακριά να σηκώνουν τα δίχτυα τους γεμάτα ψάρια. 

Οι βοηθοί με τα κίτρινα αδιάβροχα και τα ασορτί σκουφάκια πετούσαν τα μικρά στη θάλασσα. Με επιδέξιες κινήσεις αρπάζει δυο ψάρια με το ράμφος της και παίρνει τον δρόμο της επιστροφής!

Εδώ μια προσπάθεια στα Αγγλικά

Clouds all around, the sky barely visible, dark and gloomy, the sea black under the waves, but with the hungry little gulls in mind, fear faded away.
Scattered words in her memory, feeding her fear: 

"The wind will carry you away." 

"It will throw you into the waves."

 No one from their society followed her.
Light and agile, the cold wind took her from one side of the sea to the other, above the height of the waves, towards the lighthouse and the fishing boats.
She was comfortable, she didn't fear much, she raised her right wing a little and reached the height she wanted. Everyone told her not to go in such a storm, but she listened to her instinct, the last of her little gulls was so weak!
There was a need to eat, maybe if she didn't have something to give it another day she would lose it, the others would survive. 

The lights from the fishing boats looked like distant cities in her eyes. Now she could see the fishermen in the distance lifting their nets full of fish. 

The helpers in their yellow raincoats and matching caps threw the small ones into the sea. With skillful movements she grabs two fish with her beak and takes her way back!

Caterina